Hoofdstuk 4 - De Ontmoeting

EdwardPOV


Ik had Bella kunnen kalmeren. Toen Carlisle haar vroeg om Audrey gerust te laten, stond ze bijna op ontploffen.

“Carlisle, ze heeft 3 hogeschoolstudies gehad in de laatste 100 jaar. Ze is hier bekwaam voor,” zei ik.

Dat weet ik, maar ons geheim komt in gevaar.

Ik snapte Carlisle wel, maar ik wist dat Audrey een muur rond zich had gebouwd. Eén die niet snel gesloopt zou worden.

“Ze weet het niet. Dat is het belangrijkste. Laat Bella haar helpen.” Bella zou haar kunnen helpen, want ze wist heel goed wat het was om je hart gebroken te hebben. Ik was wel niet gestorven, maar had haar achtergelaten. Dat was voor haar heel pijnlijk.

Oké, het is in orde. Audrey kan dit weekend komen logeren, maar jullie zullen er alles aan doen, dat we niet verdacht worden.

Ik knikte en wandelde zijn kantoor buiten. Bella zat in onze kamer en keek me vol verwachting aan.

“Het is oké. Zolang ze maar niets doorhebben.”

“Dat is normaal. Alice ging alles regelen.”

*VISIOEN*

Julie en Audrey ontwaken en keken rondom hun heen.


“Ssst. Alice, Bella en Rose slapen nog.” fluisterde Audrey.


“Kom, we gaan naar de keuken.” zei Julie.


“Goed idee. Dan kunnen ze nog rustig verder slapen.”

*VISIOEN*

“Het gaat lukken.” zei ik tegen Bella. Ze gaf me een zoen en trok me recht.

“Kom we gaan jagen.” zei ze.

*VISIOEN*

“Ik zie je graag.” fluisterde Audrey en ze sprong van de klif.

*VISIOEN*

“Wanneer?” vroeg ik aan Alice. Ze kwam naar me toe.

“Ik weet het niet zeker.”

“Hoe? Je weet het niet zeker?”

“Het kwam na dit.” Ze liet me een ander visioen zien.

*VISIOEN*

Audrey en Julie zaten naar een soap te kijken.


“Ik heb geen zin om morgen naar school te gaan.” zei Audrey plotseling.


“Dan gaan we toch niet.” Audrey keek naar Julie. “We gaan gewoon iets anders doen.”


“Ik heb gehoord dat er een strand is. First Beach, dat ligt in La Push.”


“Dan gaan we naar daar. Kom, we gaan slapen.” Julie stond op en ging naar haar kamer. Audrey deed het licht uit en ging liggen.


“Bart, het is bijna zover.” fluisterde ze.

*VISOEN*

“Wanneer had je die?” vroeg ik.

Toen jij en Bella in het bos waren. dacht ze. Ik werd kwaad.

“En je dacht niet dat je het moest zeggen.”

“Ik vond het niet erg. Het is maar spijbelen.” antwoordde ze paniekerig.

“Audrey die zegt: ‘Bart, het is bijna zover.’ dat vind je dus niet erg.” Bella hapte naar adem en snapte direct wat er gaande was.

“Wanneer?” vroeg ze stil.

“Zoals mijn lieve zus al zei,” begon ik sarcastisch. “weet ze het niet. Ik denk dat het morgen is.”

“Ik bel Jake.” Bella had haar GSM al aan haar oor.

“Hallo.” zei een slaperige Jacob.

“Jake, Bella hier.” begon Bella. Ze klonk bijna hysterisch. “We denken dat het meisje, Audrey, morgen gaat springen.”

“Zeker?” vroeg hij.

“Neen, maar ik hou je op de hoogte. Als er iets verandert, dan weet je het.”

“Oké.”

“Jake, bedankt.”

“Graag gedaan.” Bella hing op en keek me bezorgd aan.

“Het komt goed. Alles komt in orde.” kalmeerde ik haar.

“Gaan we nog jagen?” vroeg ze en ik knikte. We wandelden naar buiten en renden al gauw het bos in.

XXX

De volgende morgen gingen we gewoon naar school. Alice had Audrey’s toekomst zien verdwijnen, wat volgens ons betekende dat Jacob in de buurt was.

Ik zat in mijn laatste les toen Alice plots een visioen kreeg.

*VISIOEN*

Audrey keek over haar schouder.

“Dat was raar,” zei ze tegen zichzelf. Waarom voel ik me zo aangetrokken tot hem?” Ze keek naar boven en er liepen tranen over haar wangen. “Niemand kan me tegenhouden om bij jouw te zijn. Zelfs geen jongen.” Audrey sprong daarna van de klif.

*VISIOEN*

“Bella,” zei ik op vampiersnelheid.

“Edward?” vroeg ze bezorgd.

“Bel naar Jacob,” begon ik. “Als hij weg is, springt Audrey toch nog.”

Nee! riep ze in haar gedachten.

“Sorry, ik weet niet meer, maar ik denk dat ze de imprint is van één van de wolven?”

AudreyPOV

Julie en ik vertrokken op een normaal uur, maar in plaats van naar FHS te gaan, reed ik richting La Push.

“Waarom wou je eigenlijk niet naar school?”

Ik keek naar Julie en dan terug naar de weg.

“Ik weet het niet. Ik wilde gewoon weg van de realiteit,” antwoordde ik na een tijdje.

“School is nodig. Bart zou niet gewild hebben dat je spijbelde.” Ik voelde dat haar blik op mij gericht was. “Waarom loop je steeds weg van de realiteit.”

“Omdat de realiteit pijnlijk is.” Ik voelde de tranen uit mijn ogen vallen. Ik probeerde ze nog tegen te houden, maar dat lukte niet.

“Audrey, Bart was mijn broer. Ik zag hem ook graag, maar zit ik 7 maanden later nog in een droomwereld, waarin hij nog leeft?” Julie was langzaamaan kwaad aan het worden. “Je bent niet de enigste die het moeilijk heeft. In de afgelopen maanden heb je mij nog niet één keer gevraagd of het ging met mij.” Julie was beginnen huilen. “Bart was verdorie mijn broer.”

“Verdomme Julie. Ik besef ook dat je hem mist en dat je het moeilijk hebt. Het is gewoon…” Ik wist niet hoe ik mijn zin moest afmaken.

“Ik wacht,” zei Julie. Ik parkeerde mijn wagen. “Audrey?”

“Het is gewoon als Bart mijn leven niet had gered, dan was hij er nog. Dan had jij je broer nog en je ouders hun zoon.”

“En jij je verloofde,” vulde Julie aan.

“Neen,” schudde ik mijn hoofd. “Ik was dood.” Er kwam een lange stilte, niemand zei iets. Plotseling sloeg er keihard een deur dicht. Ik keek op en zag Julie weglopen. Ik bleef haar nakijken en besloot haar te volgen.

“Julie, wacht!” riep ik. Ze stopte en draaide naar me toe.

“Waarom zeg je zoiets?” gilde ze. “WAAROM?”

“Het is de waarheid. Bart heeft mij gered en als hij dat niet had gedaan, dan was ik er nu niet meer.”

“Neen, dan waren jullie er alle twee niet meer.” Ik wist even niet wat zeggen. Julie keek me aan. “Mijn ouders hebben het altijd voor je verzwegen, maar de politie ontdekte dat als Bart je niet had beschermd, dat je op slag dood geweest zou zijn.” Julie was aan het huilen. “Je had geen gordel om, Audrey. Je zou uit de wagen zijn geslingerd als Bart je niet beschermde. Bart zou de volledige impact gehad hebben, omdat de andere wagen langs zijn kant inreed.” Ik bleef stil en probeerde te achterhalen of Julie gelijk had, maar ik herinnerde me niet veel van die bewuste avond.

“Ik moet even alleen zijn,” fluisterde ik. “Ik ga wat wandelen.” Ik draaide me om en volgde een wandelpad.

XXX

Na een halfuurtje kwam ik aan boven aan de top van een klif. Ik zette me aan de rand en keek over de oceaan. Ik dacht dat alles zou veranderen als ik naar hier kwam, maar nu werd ik op de feiten gedrukt. Bart leefde niet meer door mij. Julie zei het niet met zoveel woorden, maar ik wist dat ze mij de schuld gaf. Ik begon recht te staan en keek naar de hemel. Ik wist wat ik ging doen en wilde springen.

“Wacht!” riep iemand. “Niet doen. Het is te gevaarlijk.” Ik draaide me om naar het geluid en zag een jongen, of beter gezegd een man.

“Hi,” zei ik stil en ik begon hem te bekijken. Hij was zeker 2 meter groot en had een donkere huid. Hij droeg enkel shorts, waardoor ik zag dat hij goed gespierd was. Hij had minstens een sixpack. Ik begon hoger te kijken en zag dat hij kort zwart haar had. Dan keek ik in zijn ogen en plots stond de wereld stil. Hij had bruinzwarte ogen waarin ik kon verdrinken. Ik had ook het gevoel dat ik dichter bij hem wilde zijn.

“Spring alsjeblieft niet. Die sprong overleef je niet,” smeekte hij. Goed om weten, dat was de bedoeling dacht ik bij mijzelf. Hij wandelde naar me toe en keek over de oceaan. Ik volgde zijn voorbeeld.

“Dit is niet de oplossing,” zei hij op een toon alsof hij wist wat ik werkelijk van plan was. Ik keek naar hem en keek recht in zijn ogen, waarin ik alweer verdronk. “Er zijn vrienden en familie die je zullen missen.”

“Ik heb geen familie,” zei ik emotieloos.

“En vrienden?” vroeg hij en ik voelde hem naar mij kijken.

“Mijn beste vriendin haat mij en ik kan haar nog begrijpen ook.”

“Ze meent het waarschijnlijk niet.” Ik ging terug zitten en de man volgde mijn voorbeeld.

“Hoe weet jij dat nu? Je kent me niet eens.”

“Dat is waar. Laten we opnieuw beginnen.” Hij reikte zijn hand naar me uit. “Jacob Black.”

“Audrey Verhoeven,” antwoordde ik toen ik zijn hand nam. Het voelde veel warmer aan dan normaal. “Wow, je voelt erg warm aan. Volgens mij heb je koorts,” zei ik bezorgd.

“Dat is normaal bij mij.” Plotseling klonk er wolvengehuil. Jacob keek richting het geluid en stond dan op. “Sorry, maar ik moet gaan. Ik hoop je zeker nog eens te zien.” Hij nam mijn hand vast en trok me recht. Plotseling gaf hij mij een knuffel. “Tot ziens.” Hij wandelde weg en ik keek over mijn schouder.

“Dat was raar,” mompelde ik tegen mezelf. “Waarom voel ik me zo tot hem aangetrokken?” Ik keek naar boven en ik voelde tranen over mijn wangen lopen. “Niemand kan me tegenhouden om bij jouw te zijn. Zelfs geen jongen.” Ik keek nog even over de oceaan en sprong dan van de klif. De golven overwonnen me al snel en ik deed geen moeite om terug boven te komen. Plots raakte mijn hoofd iets hard en het werd zwart voor mijn ogen.

JacobPOV

Patrouille was weer rustig en ik lag al snel te slapen. Ik droomde over iemand, maar ik kon de persoon zijn gezicht niet zien. Het bleef een onbekende voor mij. In de verte klonk er een ringtone en ik volgde het geluid. Dan schrok ik recht en besefte ik, dat het mijn GSM was.

“Hallo,” antwoordde ik slaperig.

“Jake, Bella hier.” zei een hysterische Bella. “We denken dat het meisje, Audrey, morgen gaat springen.” Ze klonk erg onzeker.

“Zeker?” vroeg ik. Ik moest zeker weten, dat ze me niet voor niets naar de kliffen stuurde.

“Neen, maar ik hou je op de hoogte. Als er iets verandert, dan weet je het.”

“Oké.”

“Jake, bedankt.”

“Graag gedaan.” Er kwam geen antwoord meer en ik kreeg dan een kiestoon te horen. Ik zuchtte en ging terug naar mijn bed. Al gauw zat ik weer in die vreemde droom.

XXX

Na een korte nacht besloot ik terug te gaan patrouilleren. Ik besloot naar de kliffen te gaan, zo kon ik twee dingen tegelijk doen. Er kwamen voetstappen aan en ik keek in die richting. Een meisje met blond, bruin haar wandelde naar de rand van de kliffen en zette zich neer. Ik vroeg me af of dit het meisje was dat Bella bedoelde. Ik had nooit een beschrijving gevraagd en was dus niet zeker. Ze bleef een tijdlang zitten en over de oceaan kijken. Het meisje stond dan recht, keek naar de hemel en wilde dan springen. Ik besloot om in te grijpen.

“Wacht! Niet doen. Het is te gevaarlijk!” riep ik. Ze draaide zich om en begon me aan te kijken. Ik deed hetzelfde bij haar. Ze had een jeans aan en een geel truitje. Haar haar hing los over haar schouders. Ze had een mooi, prachtig gezicht en ik begon in haar ogen te kijken. De wereld begon stil te staan en het meisje dat voor me stond, was het enige wat telde voor mij. Ze had prachtige bruine ogen waarin ik recht in haar ziel keek. Ik begon te beseffen dat zij mijn imprint was. Bella had dan toch gelijk. Ik had hierbij gemengde gevoelens. Al die jaren dacht ik dat Bella mijn ware was, maar nu ik hiervoor het knappe meisje stond, begon ik te twijfelen. Ik zou beginnen met haar beter te leren kennen en haar vriend te zijn.

“Spring alsjeblieft niet. Die sprong overleef je niet,” smeekte ik. In haar blik kon ik zien dat het haar bedoeling was om niet te overleven. “Dit is niet de oplossing. Er zijn vrienden en familie die je zullen missen.” ging ik verder.

“Ik heb geen familie.” Ze klonk emotieloos. Ze wilde duidelijk niet meer leven.

“En vrienden?” vroeg ik en ik keek naar haar. Ze bleef mijn blik ontwijken.

“Mijn beste vriendin haat mij en ik kan haar nog begrijpen ook.”

“Ze meent het waarschijnlijk niet.” Ze ging zitten en ik volgde haar voorbeeld.

“Hoe weet jij dat nu? Je kent me niet eens.”

“Dat is waar. Laten we opnieuw beginnen. Jacob Black.” Ik reikte mijn hand naar haar uit.

“Audrey Verhoeven,” antwoordde ze toen ze mijn hand nam. “Wow, je voelt erg warm aan. Volgens mij heb je koorts.” Ze klonk bezorgd.

“Dat is normaal bij mij.” Plotseling hoorde ik iemand van mijn roedel huilen. Ik keek naar het bos en begon recht te staan. “Sorry, maar ik moet gaan. Ik hoop je zeker nog eens te zien.” Ik nam haar hand vast en trok haar recht. Dan besloot ik om haar een knuffel te geven. “Tot ziens.” Ik draaide me om en wandelde van haar weg. Ik voelde haar blik op mijn rug en het koste me alle moeite van de wereld om niet terug te lopen.

XXX

Seth had mij geroepen omdat er blijkbaar iemand aan het transformeren was.

Wie? vroeg ik aan hem.

Nick Hall. Zijn ouders waren gelukkig niet thuis. Dat was inderdaad een geluk. Niet iedereen wist dat er wolven waren.

Ik hoop dat hij geen kopie van Jared is, dacht Leah.

Waarom niet? Kunnen we nog is lachen, antwoordde Colin. Ik was ondertussen aangekomen aan het huis van de Halls. Het was raar om een achterkleinzoon van Jared alles te vertellen. Ik wandelde het huis in en vond Nick in zijn kamer.

“Jacob?” vroeg hij met paniek in zijn stem. “Wat gebeurt er met mij?”

“Ik zal het direct uitleggen, maar probeer eerst te kalmeren,” zei ik kalm.

“Het lukt me niet. Ik haat mijn zus zo hard. Ze heeft alweer mijn motor meegenomen.” Dit ging nog moeilijk worden. Ik moest hem naar buiten lokken.

“Nick, ik denk dat we beter naar het bos kunnen gaan. Dit is niet de plaats om alles uit te leggen.” Ik wandelde naar buiten en naar het bos dat achter zijn huis ligt. Ik hoorde Nick duidelijk volgen. Ik wist dat er wolven zouden komen, maar zo snel had ik het niet verwacht.” De andere vijf wolven volgden ons naar een open veld, maar bleven uit het zicht. Het was niet nodig om Nick te laten schrikken.

“Jacob, komaan vertel me wat er aan de hand is!” riep Nick.

“Nick, wat er nu gaat gebeuren gaat in het begin zeer pijnlijk zijn.” De transformatie moest nu gebeuren en ik had maar één manier. “Vertel me wat je zus gedaan heeft.”

“Ik lag te slapen, want ik voelde me al een paar dagen niet goed. Ik heb nogal een hoge temperatuur,” begon hij te vertellen. “Ik werd wakker van een motorgeluid en ging kijken. Lesley reed net weg met mijn motor. Ze weet dat ze er niet mag aankomen. Die motor is mijn baby.” Ik moest mijn lach inhouden, want het was gewoon grappig hoe hij over zijn motor praatte.

“En dan wat?” vroeg ik.

“Ik belde haar en toen ze opnam zei ze gewoon. ‘Ik had hem dringend nodig.’ Simpel als dat. Ik kon mijn oren niet geloven. Ze doet altijd of ze beter is dan mij.” Nick begon te trillen, het was duidelijk dat de woede door zijn hele lichaam vloeide. Het zal niet veel langer meer duren. “Ze is 2 minuten ouder en ze denkt dat ze me kan commanderen. Ik haat haar.” Plotseling stond er een grijsbruine wolf voor mijn neus. Ik besloot ook te transformeren.

Shit, waarom sta ik hier op 4 poten. En wat hoor ik allemaal. Dit is niet normaal. Ik word gek. Ik moet naar een gesticht. Nick wandelde naar een meer dat in het veld lag en keek naar zijn spiegelbeeld. Ik zie eruit als een wolf. Hij begon rond te kijken en zag mij staan. Jacob?

Nick, ik weet dat dit schrikken is, maar je bent een weerwolf. Op dat moment kwam de rest van de roedel tevoorschijn.

Welkom bij de roedel. zei Seth en de rest volgde hem al gauw.

Het is misschien ongelooflijk, maar waar. zei Brady. Hij was blij dat hij niet meer de jongste wolf was.

Hoe wordt ik terug normaal? vroeg Nick.

Denk aan kalme gedachten. Dus niet aan je zus. antwoordde ik. Het duurde een paar minuten totdat hij gekalmeerd was en dat hij terug in een mens was getransformeerd. Seth, in zijn menselijke vorm, was ondertussen kleren gaan halen, zodat Nick zich weer kon aankleden. Ik besloot om zelf ook te transformeren. Ik wilde net alles uitleggen toen mijn GSM ging af . Ik keek naar het schermpje. ‘Bella.’

“Bella?” vroeg ik bezorgd, want er was maar één reden waarom ze zou bellen.

“Ze springt,” zei ze. “Ga direct terug naar die klif.” Ik hing op, transformeerde en begon te rennen.

De afstand was niet groot, maar als mens had ik er waarschijnlijk 10 minuten langer over gedaan. Seth was ook terug getransformeerd en zag mijn ontmoeting met Audrey. Hij wou ook helpen.

Bedankt, Seth. Ik bleef rennen en kwam eindelijk aan op de klif, maar er was niemand te bespeuren. Ik transformeerden terug naar mens.

“Shit!” riep ik over de oceaan. Er was één mogelijkheid en ik moest snel zijn. Seth stond nog altijd in zijn wolvenvorm in de oceaan te kijken.

“Verwittig de Cullens. Ik denk dat we Carlisle nodig gaan hebben,” zei ik tegen hem. Hij gaf een knik en begon daarna terug naar huis te rennen. Ik rende toen achteruit en liep dan met volle snelheid naar de rand van de klif om te springen. Eenmaal in het water begon ik te zoeken naar Audrey. Ik wist dat ze niet boven zou komen dus hield ik mijn adem in en begon dieper te zwemmen. Ik zag een schim in het water en zwom er naar toe. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het Audrey was en ze lag bewusteloos. Ik had niet meer veel tijd. Ik nam haar stevig vast en trok haar naar het strand. Gelukkig was het voor mij niet vermoeiend. Ik legde haar op haar rug op het zand en voelde naar haar pols. Ik voelde dat ze een heel zwakke pols had en begon direct EHBO toe te passen. Ik hoopte echt dat ze het ging halen.

“Jacob, de Cullens zijn verwittigd, maar ze mogen niet over de grens!” riep Seth toen hij kwam aangelopen.

“Juist. Bel ze en zeg dat we Audrey naar hun gaan brengen. We zijn er over 10 minuten.” Ik nam haar in mijn armen en liep naar mijn wagen. “Jij rijdt.” Ik stapte achterin en legde Audrey’s hoofd op mijn schoot. Ze is mijn imprint, ze moet het halen. Seth negeerde duidelijk alle verkeersregels en duwde hard op het gaspedaal. Ik denk dat we er nog geen 10 minuten over gedaan hebben. Ik gaf Audrey aan Seth en stapte uit. Toen we bij de deur stonden, vloog die open en zagen we een bezorgde Bella.

“Ik heb geprobeerd om sneller te gaan, maar ze moest al gesprongen zijn voor ik jouw telefoontje kreeg,” legde ik uit. Ze schudde haar hoofd en leidde me naar binnen. Waar alles al klaar stond.

“Jacob, wat is er gebeurd?” vroeg Carlisle. Ik stond echt op ontploffen. Wie stelt er nu zo’n domme vraag? Is dat niet duidelijk? Edward keek naar me en schudde zijn hoofd. Het was duidelijk dat hij niet wilde dat ik een wolf werd.

“Ze is van een klif gesprongen. Ik dacht op tijd te zijn, maar was te laat. Ze lag bewusteloos in het water. Ik heb al EHBO toegepast, maar ze komt niet bij. Alsjeblieft, Carlisle, red haar,” smeekte ik.

“Ik doe alles wat ik kan,” antwoordde hij. Hij begon haar te onderzoeken. Het water was inmiddels uit haar longen, maar ze had een diepe snede in haar achterhoofd. Ergens tijdens het verdrinken had ze met haar hoofd een rots geraakt. Ik had het bloed nog niet opgemerkt, maar toen zag ik dat enkel Bella en Carlisle in de woonkamer waren. Ik keek naar mezelf en zag dat mijn short vol bloed hing.

“Shit, die kunnen bij het vuilnis,” mompelde ik. Alice stond plotseling voor mij met nieuwe shorts.

“Ze waren van Emmett, hopelijk passen ze je.” Nog voor ik haar kon bedanken, was ze verdwenen. Ik rook aan de shorts en viel bijna flauw van de stank. Toch was ik er blij voor.

“Ze kan het best naar het ziekenhuis,” zei Carlisle ineens. Ik keek hem aan. “Ze zal een paar dagen bewusteloos blijven. Haar brein probeert zich te beschermen.”

“Hoe lang?” vroeg ik.

“Dat kan ik bepalen in het ziekenhuis. Ik zal tests moeten doen.” Bella nam Audrey in haar armen en bracht haar naar de zwarte Mercedes. Carlisle ging achter het stuur zitten en ik in de passagiersstoel, omdat Bella achterin zat met mijn imprint

“Jacob, waarom ben je zo bezorgd?” vroeg Bella na een lange stilte. Ik wist niet goed of ik het haar kon vertellen.

“Je bent haar imprint.” Het was geen vraag. Ik keek naar Carlisle en dan naar Audrey.

“Toen ik op de klif stond te wachten op het meisje dat jullie wilde beschermen, kwam ze aangewandeld. Ik was niet zeker of zij het was, omdat ze gewoon ging zitten. Na 5 à 10 minuten stond ze recht en wilde ze springen. Ik hield haar tegen. Ze draaide zich om en toen ik in haar ogen keek, stopte de wereld met draaien. Zij was de enige die telde,” vertelde ik. Zowel Carlisle als Bella waren aandachtig aan het luisteren. “Ik weet niet waarom ze sprong, maar ik zal er alles aan doen om haar te redden.” Bella keek me met een kleine glimlach aan.

“Jacob, haar verhaal is veel ingewikkelder dan je denkt. Ik ga het je niet vertellen, want het is niet mijn verhaal, maar weet dat ze het nog lang heel moeilijk gaat hebben.” Ik wist dat er een reden moest zijn, maar was niet zeker of ik die reden wilde weten. “Ze is misschien je imprint, maar dat hield haar blijkbaar niet tegen.” Ik besefte dat maar al te goed. Ik hoop echt dat ze het overleeft.

XXX

Een halfuur later was ik in de wachtkamer van de spoed aan het wachten. Bella zat rustig op een stoel.

“Jake, ga zitten en kalmeer.” Ik keek naar haar en begreep niet waarom ze zo kalm was. “Het komt in orde en met me zenuwachtig te maken, gaat het niet sneller.” zei ze alsof ze wist wat ik dacht.

“Jake, Bella.” Carlisle kwam de wachtkamer binnengewandeld.

“Carlisle, wat is er aan de hand?” vroeg Bella.

“Haar longen zijn lichtjes beschadigd, maar niets erg. Het zoute water dat in haar longen kwam, hebben we kunnen weghalen,” begon hij. Het klonk in ieder geval positief. “De hoofdwonde was iets anders. Die hebben we moeten hechten. Haar brein beschermd haar en daardoor is ze in een coma. Hoe lang die duurt is afwachten.” Ik wist niet wat ik hoorde. Ze lag in een coma en niemand wist hoe lang die ging duren.

“Carlisle, kunnen we haar zien?” vroeg Bella.

“Natuurlijk. Volg mij maar.” Carlisle verliet de wachtkamer en ik volgde hem op de voet. Hij leidde ons naar een kamer op de eerste verdieping. Ik wandelde heel voorzichtig de kamer binnen en hoorde het piepen van de hartmachine.

“Waarom ben je niet gewoon weggegaan?” fluisterde ik. Ik hoorde iets trillen en keek om te zien waar het vandaan kwam. Bella stond in een hoek van de kamer en had haar GSM vast.

“Bella Masen.” Masen? Oké, dat is raar, ik dacht het Swan of Cullen zijn. Ik hoorde iemand huilend iets zeggen, maar ik kon het niet goed verstaan. “Julie, kalmeer eerst.” Julie? Ik kan het totaal niet meer volgen. Bella verliet de kamer, maar ik kon de conversatie duidelijk horen.

“Ze is verdwenen,” huilde Julie. “We hadden een discussie over Bart en het auto-ongeval en ze wilde alleen zijn. Ik heb haar al meer dan 3 uur niet gezien.”

“Julie, over wie heb je het?” vroeg Bella, maar ik denk dat ze het wist.

“Audrey, Bella. Ik heb het over Audrey.” Ik hapte naar adem. Dat meisje kende deze knappe verschijning en wist niet waar ze was. Ze klonk zo ongerust.

“Kijk, Carlisle werkt op dit moment in het ziekenhuis. Ik zal hem bellen. Trouwens, waar waren jullie? Het was school vandaag.”

“Audrey moest er even tussen uit,” antwoordde ze.

“Ik bel je zo snel mogelijk terug.” Ze kwam enkele tellen later terug binnen gewandeld.

“Waarom vertelde je haar de waarheid niet?” vroeg ik haar.

“Oh ja Jake, de waarheid die zal goed gaan. Ja Julie, ik wist dat ze ging springen en heb een vriend op haar afgestuurd. Uiteindelijk sprong ze toch en kwam die vriend met haar bewusteloze lichaam naar ons huis. Waar mijn vader besloot om haar naar het ziekenhuis te brengen.” Ze klonk heel sarcastisch. “Ja, de waarheid zou heel goed gaan.” De deur werd opengeduwd en een voorzichtige Edward kwam binnengewandeld.

“Hey schat.” Hij nam Bella stevig vast en keek dan naar de bewusteloze Audrey . “Ze heeft zelfs geen gedachten meer.”

“Wat!” riep ik. “Is ze?” Ik durfde het zelfs niet uit te spreken.

“Neen, maar toen je haar naar ons huis bracht droomde ze nog. Nu is alles zwart,” legde Edward uit. Ik haalde opgelucht adem. Ik voelde Edwards blik op mij gericht. “Ze is je imprint.” Ik kon enkel knikken.

“Ze is mijn wereld nu,” zei ik na een tijdje. “Het is raar om te imprinten.” Bella en Edward glimlachten naar mij.

“Ik zei het je toch.”

“Ja, je hebt het mij gezegd, maar ik ben koppig dat weet je.” Ik keek naar Audrey, ik kon niet geloven dat vandaag mijn wereld veranderd was. Dat zij nu het middelpunt van mijn belangstelling was. Vandaag startte voor mij een nieuwe toekomst en ik hoopte dat het één was met Audrey erin.

UnknownPOV

Een vampier was ik. Ja, ik kon het ook moeilijk geloven. Toen de Denalicoven me alles probeerde uit te leggen, begon ik gewoon te lachen. Het heeft 24 uur geduurd voor ik alles begon te geloven. Irina had me in een autocrash gevonden. Ze hoorde hoe zwak mijn hartslag was en besloot mij te veranderen. Ondertussen belde ze haar familie en die kwamen mee alles in scene zetten. Dit was nodig, omdat bij mij in de auto een meisje zat en die zou het ongeval wel overleven.

Ze hadden haar uit de wagen gehaald, terwijl Irina mij naar hun huis, in Brussel rende. Tanya had een dodelijk slachtoffer gevonden en hem in mijn plaats in de wagen gelegd. Daarna hadden ze de wagen in brand gestoken. Eleazar bleef bij de wagen toen de hulpdiensten kwamen en vertelde de politie het hele verhaal. Dat hij aankwam toen hij het ongeval zag gebeuren, dat hij het meisje kon redden, maar toen hij mij uit de wagen wilde halen, alles ontplofte. Toen ze me vroegen wie het meisje was, kon ik ze niets vertellen. Ik wist niets meer van mijn menselijk leven.

Ik zat op mijn bed naar een foto te kijken die in mijn broekzak gezeten zou hebben. Het was van een meisje en mij, maar het bracht geen herinneringen terug. Ik zag wel dat het meisje mij liefdevol aankeek. Ze had blond, bruin haar en had me in een knuffel en kuste me op de mond.

“Maat, alweer naar die foto aan het kijken.” Garrett was de man van Kate. Ze kwamen elkaar tegen toen ze aan het jagen waren. Kate op een luipaard en Garrett op mensen. Garrett wilde iets nieuw proberen en volgde Kate haar manier van leven. Ze waren nu al 40 jaar getrouwd.

“Ik zou gewoon willen weten wie ze is,” zei ik tegen hem.

“Je weet dat je daarmee Tanya kwetst.” Tanya, de liefde van mijn vampierenleven. Toen ik mijn ogen opendeed en haar aankeek, was het alsof de wereld stilstond. Ze steunde me door dik en dun en hielp me zelfs tegen mijn bloedlust te vechten. Ik was nu bijna 8 maanden een vampier en ik wist dat ik nog een lange weg te gaan had.

Toch voelde het alsof er nog iets ontbrak. Wist ik maar wat dat was.

“Ik weet het, maar het is wel mijn verleden. Heb ik geen recht om het te weten?” vroeg ik hem.

“Laurens, natuurlijk heb je het recht om je verleden te kennen,” antwoordde Tanya. Ze stond bij de deur naar mij te kijken. “Misschien moeten we terug gaan.”

“Nee, ik vind het leuk hier in Alaska.” Ze kwam naast me zitten en ik glimlachte naar haar. “Ik denk dat ik mijn verleden moet achterlaten.” Tanya kuste me teder op mijn lippen.

“Je moet je verleden niet achterlaten, maar misschien moet je gewoon naar de toekomst kijken.” Ik kuste haar terug.

“Je hebt gelijk.” Ik legde de foto in de lade van ons nachttafel en nam Tanya vast.

“Dan vind je het misschien leuk om familie van ons te gaan bezoeken?” vroeg ze.

“Bedoel je de Cullens?” Tanya glimlachte naar me en stond op.

“Ja en we vertrekken morgenavond.” Ik volgde haar voorbeeld en hielp haar mee onze koffers te pakken. De Denali’s hadden me alles over de Cullens verteld. Ze leefden net zoals ons van dierenbloed. Ze waren met acht vampieren. Tanya bekende zelfs dat ze een boontje had voor Edward, tot die 100 jaar geleden verliefd werd op een mensenmeisje, Bella Swan. Ze waren nu gelukkig getrouwd en waren terug naar haar geboorteplaats gegaan, Forks. Daar gaan we nu ook naartoe en ik kon niet wachten tot ik iedereen ontmoette.

Hoofdstuk 3 - De familie Vercauteren

AudreyPOV


Het gesprek met Bella en Edward voelde ik me beter, maar mijn gedachten bleven dezelfde.
Zeker nu de ouders van Bart naar Forks kwamen. Het schuldgevoel dat in me borrelde, werd nog elke dag groter. Timothy zei me na het ongeluk dat er me geen enkele schuld trof, maar ik weigerde dat te geloven. Ik sloot mijn IPod aan op de IHome en zette mijn lievelingsliedje op. Ik zong zachtjes mee.

Breathe Without You - Milk Inc.

Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you
I’ll never breathe without you.

Coming in the distance from me to you,
and the need to surface.
All colors fade to blue.

Getting through another night,
sleeping through another day.
Heaven seems so far away.


Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you,
I’ll never breathe without you.
Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you,
I’ll never breathe without you


Swimming through the images you left behind,
fictions of the heart, not sure I try to find.


Getting through another night,
sleeping through another day.
Heaven seems so far away.


There may be questions I don't,
maybe answers I regret,
but there's too many things I can't forget.


Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you,
I’ll never breathe without you.
Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you,
I’ll never breathe without you.

Ondertussen had ik me omgekleed en was ik in mijn bed gekropen. Ik zou wel zien wat de volgende dag zou brengen. Al huilend en denkend over Bart viel ik in slaap.

XXX

De volgende morgen stond ik op met een zwaar gemoed. Ik zag dat Julie me nog een bericht had gestuurd om te zeggen dat haar vliegtuig elk moment kon opstijgen. Dat was 19u, plaatselijke tijd in Forks. Ik keek op mijn digitale klok en zag dat het 7u ’s morgens was. Julie en haar ouders konden elk moment aankomen.

Ik stapte uit mijn bed en ging me klaarmaken. Ik genoot van het warme water dat over mijn lichaam viel. Na een uurtje werd het kouder en stapte ik uit de douche. Ik kleedde me aan in een simpele jeans en een rood truitje. Ik vond mijn rode ballerina’s en die paste perfect bij mijn outfit. Net toen ik mijn haar in een staart had gedaan ging de deurbel. Ik keek op de klok en zag dat het al kwart voor 8 was. Ik begon bijna te hyperventileren.

“Kalm, Audrey,” fluisterde ik tegen mezelf. “Het is enkel Barts familie.” Ik wandelde rustig de trap af, in de hoop dat ik kalm was tegen dat ik aan de deur was. Ik nam diep adem en opende de deur.

“Iep!!” gilde Julie en ze sprong recht in mijn armen. “Ik heb je gemist.”

“Ik je ook, Julie. Ik je ook.” Ik zette Julie terug op de grond en keek naar de mensen die achter haar stonden. Timothy en Liesbeth stonden glimlachend het tafereel te bekijken.

“Audrey, schat. Je bent nog niets verandert,” zei Liesbeth. Ze gaf me een knuffel. “Nog steeds een schuldgevoel, zie ik,” fluisterde ze in mijn oor. Ze liet me los en ik werd al meteen in een andere omhelzing genomen. Timothy liet me na vijf maanden los en nam een stap naar achter. Ik nam de tijd om ze allemaal te bekijken. Bart had duidelijk de haren van zijn vader, maar de ogen van zijn moeder. Na acht maanden kon ik nog steeds niet in haar ogen kijken, want telkens zag ik de diepgroene ogen van Bart.

“Sorry,” huilde ik en wandelde naar de woonkamer. Aan de voetstappen te horen, volgden Julie en haar ouders me.

“Waarom verontschuldig je je nu?” begon Liesbeth. “Het is niet jouw fout. Alles gebeurt om een reden.”

“Als alles om een reden gebeurt, waarom leef ik dan nog? Waarom liet Bart mij dan alleen? Hij wist dat ik niet zonder hem kan leven. Hij was mijn wereld!!!” gilde ik hysterisch. Liesbeth kwam naast mij zitten en nam mij stevig vast.

“Niemand heef de antwoorden op die vragen, maar wat ik wel weet, is dat Bart zou willen dat je de moed niet opgaf. Dat je gewoon verder gaat met je leven.” Ik keek haar aan en zag in haar ogen de bezorgdheid voor me.

“Je bent aan het weglopen van je verleden en dat zou mijn zoon nooit gewild hebben.” Timothy kwam langs mijn andere zijde zitten.

“We blijven zolang mogelijk in Forks. We laten je niet meer vluchten. De bedoeling is om een huis hier te kopen.”

“Ja, ik ga zelfs met je mee naar FHS.” Ik wist even niet wat zeggen. Ik keek op mijn horloge en zag dat mijn eerste uur over een halfuurtje begon.

“Als dat zo is dan moeten we nu vertrekken.”

“Goed dan gaan we mee. Julie moet nog ingeschreven worden,” antwoordde Liesbeth.

XXX

Een kwartier later stapten we het kantoortje binnen.

“Miss Verhoeven. Zijn er problemen?”

“Nee, miss Langdon. Mijn vriendin Julie Vercauteren zou hier graag les komen volgen.”

“Mag ik dan alle gegevens?” Julie ouders gaven al haar gegevens en ik zorgde ervoor dat ze hetzelfde lessenrooster had als mij.

“Oké, laat dit door alle je leraars tekenen en breng het straks terug binnen,” legde Miss Langdon uit.

Julie en ik wandelde het kantoortje uit op de voet gevolgd door Julie’s ouders.

“We gaan op zoek naar een huis en laten je iets weten.” Liesbeth gaf mij en Julie een knuffel.

“Tot straks!” riep Julie voordat ze zich naar mij draaide. “Vertel, zal ik hier mijn smaak vinden?”

“Niet te geloven,” lachte ik. “Ze is hier pas en ze is al op jacht.”

“Je moet weten dat de standaarden hoog liggen na mijn vorige crush,” lachte ze. Ik wist niet goed wat zeggen, want ik wist heel goed wie haar vorige crush was. Ik moest gelukkig niet antwoorden, want mijn neef en nicht kwamen naar ons toe gewandeld.

“Audrey, wie is die knappe dame die naast je staat?” vroeg Michael nonchalant. Julie keek eerst naar mij en knipoogde voor ze zich naar hem keerde.

“Mijn naam is Julie Vercauteren,” antwoordde ze droog. “En je bent mijn type niet.”

“Wat is dan wel je type?” Ik dacht echt dat Julie eerlijk zou antwoorden, maar in plaats daarvan keek ze naar mij en dan terug naar Michael.

“Dat laat ik je nog wel is weten.” Michael keerde vernederd terug naar zijn vrienden en ik keek Julie vragend aan.

“Dacht je nu echt dat ik van dag één de waarheid zou vertellen?” Ik haalde mijn schouders op.

“Het is jouw leven, maar denk eraan dat Forks heel klein is. Iedereen weet alles van iedereen.” Ik zag de Cullens aankomen en besloot de schoolparking te verlaten.

“Kom, we moeten naar onze eerste les.” Ik trok Julie letterlijk mee, want het laatste wat ik wou, was dat ze gelukkige koppels uit elkaar trok. En mits de Cullens onmenselijk knap zijn, kon Julie haar zinnen wel eens op hen zetten.

XXX

De voormiddag verliep vlot en Julie had al enkele meisjes gezien, waaronder Bella. Toen ze haar samen met Edward zag, wist ze meteen dat ze geen kans maakte.

Op weg naar de cafetaria hield Alice me tegen.

“Audrey, komen jij en je vriendin bij ons zitten?” Ik keek naar Julie, maar die was Alice met haar ogen aan het uitkleden. Ik stompte haar in de zij.

“Euhm, ja… Is dat oké, Audrey?” stamelde ze. Als dit haar reactie was op Alice, dan was ik heel benieuwd naar haar reactie op Rosalie.

“We komen zo, Alice,” zei ik en ik draaide me daarna naar Julie toe. “Stop met haar uit te kleden in je gedachten. Alice is heel gelukkig met haar vriend Jasper. Als je daartussen komt, dan spreek ik nooit meer met je.” Ik keerde haar de rug toe en wandelde verder naar de cafetaria.

“Audrey, wacht!” riep Julie en ik draaide me om. “Ik wil echt niet tussen gelukkige koppels komen. Het is gewoon ongelooflijk, hoe knap en…”

“Stop. Ik wil het niet horen. Kom we gaan lunchen.”

In de cafetaria keek iedereen om toen we binnenwandelde. Ik nam een plateau en pakte een appel en een flesje water. Julie volgde mijn voorbeeld en nadat we betaald hadden, wandelden we naar de Cullen-tafel. Ze hadden er nu een stoel meer bijgezet.

“Jongens, dit is Julie Vercauteren, mijn Belgische vriendin,” zei ik wijzend naar Julie. “Julie, dit zijn Bella Masen, Emmett Masen, Rosalie Hale, de vriendin van Emmett. Jasper Hale, Alice Cullen, de vriendin van Jasper en Edward Cullen, de vriend van Bella.” Ik duidde iedereen één voor één aan. “Het kan ook gewoonweg eenvoudiger. Dit zijn de Cullens.” Daarna keek ik naar Julie en haar reactie op Rosalie was net wat ik voorspelde. Ze stond bijna te kwijlen.

“Julie,” siste ik. Ze schrok op en keek me schuldig aan.

“Sorry.” mompelde ze.

“Julie, vertel op. Hoe heb je Audrey leren kennen?” vroeg Emmett. Hij was altijd de nieuwsgierige geweest.

“Wel, we waren 12 jaar en zaten in dezelfde klas. We werden algauw beste vriendinnen.” Ik keek naar Julie en zag haar glimlachen, maar het reikte haar ogen niet. Ik begon te beseffen dat ik niet de enigste was die Bart miste.

“Door mij heeft ze…” Ze stopte halfweg haar zin en keek me vragend aan. Ik wist meteen wat ze bedoelde en knikte. “Door mij heeft ze Bart leren kennen. Hij was mijn broer.” Er begonnen tranen over haar wangen te vallen.

“Gecondoleerd.” zeiden Bella en Edward. Het betekende veel voor mij dat ze mijn verhaal niet aan hun familie hadden verteld.

“Bedankt, maar waarom zeggen jullie niets?” vroeg mijn vriendin aan de andere Cullens.

“Omdat we van niets weten. Audrey heeft ons niets verteld, enkel aan Bella en Edward,” legde Jasper kalm uit. “Dit is het eerste wat we ervan horen. In ieder geval ook onze innige deelneming.” Het klonk duidelijk eerlijk, maar toch had ik het gevoel dat hij meer wist.

“En hoe zit het in de liefde?” vroeg Rosalie. Net op dat moment kwam er een footballer naar ons toe gewandeld. Ik dacht dat zijn naam Jordan was.

“Hoi, mag ik eens wat vragen?” vroeg hij aan Julie, die enkel knikte. “Tegen mijn maat Michael zei je dat hij niet jouw type was. Nu vroeg ik me af of ik misschien je type was?” Ik moest echt moeite doen om niet in de lach te schieten.

“Nee, en dit geldt voor al je vrienden. Ik zal jullie wel eens laten weten wat wel mijn type is,” antwoordde ze droog. Jordan droop verslagen af. Julie keek me aan en begon plotseling dan te lachen.

“Ik bedenk net dat ik een oplossing heb, maar daar ga jij nooit mee akkoord.” Ik keek haar vragend aan, maar ze gaf geen antwoord. Ze knipoogde enkel en dan begreep ik het meteen.

“NO WAY!” riep ik en de hele cafetaria viel stil, inclusief onze tafel. Ze hadden alles gevolg, maar wisten blijkbaar niet wat Julie bedoelde. “Zoek je een ander slachtoffer. NO WAY!”

“Komaan, voor de lol en iedereen laat me dan meteen met rust,” smeekte Julie.

“Nee, Julie. Ofwel zeg je het ofwel neem je alles erbij.” De Cullens bleven ons vragend aankijken.

“Tja… Dan zal ik met een probleem blijven zitten, zeker,” pruilde ze, maar ik hield weerstand. Normaal gaf ik meteen toe als ze pruilde en met haar puppyoogjes me aankeek.

“Mogen wij even mee volgen?” vroeg een ongeduldige Rosalie. Ik keek naar Julie en die haalde enkel haar schouders op.

“Maakt niet uit. Als jij ze vertrouwt, dan vertrouw ik ze ook.” Ik besloot het ze te vertellen.

“Ik hoop dat jullie een open geest hebben, want Julie is mijn vriendin en wat jullie ook mogen denken, ik laat ze niet vallen.” Ze knikten allemaal. “Julie valt niet op jongens.” De Cullens keken verbaasd naar Julie.

“Sorry jongens. Jullie zijn misschien de knapste gasten die ik ooit heb gezien, maar ik heb liever jullie vriendinnen.” De Cullens waren duidelijk Julie haar grote mond niet gewoon. Ik moest eigenlijk lachen met hun gezichtsuitdrukkingen. Julie begon al gauw mee te lachen.

“Maak je maar geen zorgen,” begon ze toen ze uitgelachen was, “Audrey heeft me al verwittigd en het is ook duidelijk dat jullie heel gelukkig met elkaar zijn. Ik ga niet tussen jullie komen.”

“Dat appreciëren we, maar waarover hadden jullie het nu net?” vroeg Bella.

“Wel, ik wilde de mannelijke helft van FHS een kleine show geven.” Realisatie kwam tevoorschijn.

“Oh…,” zeiden ze allemaal.

“Maar waarom wil jij niet meewerken? Het is toch onschuldig.” vroeg Jasper. Ik keek naar Julie en die grijnsde alleen maar.

“Wel, voor mij zou dit uiteraard onschuldig zijn, maar voor Julie dus niet,” legde ik uit. Niemand snapte het blijkbaar en ik stompte Julie in de zij.

“Ow.” kreunde ze en ze keek me kwaad aan. Ik zei niets en ik bleef haar aanstaren. Dit duurde een paar minuten en uiteindelijk haalde een kuch ons uit de staarwedstrijd.

“Kan iemand het nog uitleggen?”

“Wel, euhm. Tja…” Julie stamelde en begon te blozen. Ze was duidelijk nog niet over mij. “Ik was heel lang verliefd op Audrey.” Ze keken dan allemaal naar mij.

“Ela, dat was niet wederzijds. Ze heeft het me pas verteld toen ik al een paar maanden samen was met Bart,” verdedigde ik mijzelf. De hele tafel lachte om mijn reactie.

“Hoe ga jij er eigenlijk mee om?” vroeg Rosalie.

“Zoals ik met iedereen omga. Julie is een mens als een ander.”

“Ja, oké, maar met haar gevoelens voor jouw.”

“Julie weet dat ik haar enkel zie als een zus. Ik ging er zelfs beter mee om dan Bart.” Julie begon te lachen.

“Ik weet nog goed hoe zijn reactie was toen ik zei dat ik jaloers was op hun relatie.” Ze kreeg een wazige blik in haar ogen

JuliePOV

“Ik weet nog goed hoe zijn reactie was toen ik zei dat ik jaloers was op hun relatie.” Ik begon mij die avond voor te stellen. Bart reageerde echt grappig op mijn bekentenis.

*FLASHBACK*

Ik wandelde naar zijn kamer en klopte op zijn deur.

“Binnen.” Ik wandelde heel voorzichtig binnen en ging op zijn bed zitten. Bart zat achter zijn laptop.

“Wat ben je aan het doen?” vroeg ik.

“Audrey en ik zijn bijna 6 maanden samen. Ik ben iets aan het zoeken.” Ik voelde me jaloers. Hij had alles wat ik wilde.

“Ik wil met je spreken,” zei ik stil. Bart keek over zijn schouder en kwam dan bij mij zitten.

 “Je kunt altijd met me komen praten dat weet je toch?” Ik knikte enkel. “Kom, vertel het eens aan je grote broer.”

“Euhm, ik ben eigenlijk jaloers op jouw relatie.” Ik kon het niet direct zeggen. Ik was bang voor zijn reactie. De reactie die hij mij gaf, was zeker niet wat ik verwachtte. Hij sprong van me weg.

“Zus, ik weet dat je me graag ziet, maar dit gaat me toch iets te ver.” Ik moest meteen beginnen lachen.

“Bart, ik ben niet jaloers op Audrey, maar op jouw.” legde ik hem uit.
“Op mij?”

“Broer, ik val niet op jongens,” begon ik. “Toen ik Audrey leerde kennen, begon ik meer te voelen dan vriendschap. Ik ben verliefd op haar.” Bart stond letterlijk met zijn mond vol tanden.

“Jij… verliefd… op mijn… op Audrey…” Ik knikte enkel. “Hoe lang?”
“Bijna 2 jaar.”

“Twee jaar. Twee jaar en je zegt niets!” riep hij.

“Wat moest ik zeggen. ‘Hé, Bart. Niet kwaad worden, maar ik ben verliefd op je lief.’ Nee dat zou niet goed gekomen zijn.”

“Misschien niet.” Toen begon hij te glimlachen.
“Zo, je valt dus op meisjes?”

“Ja, door Audrey besefte ik dat jongens niets voor mij waren.”

“Jij blijft toch van mijn Audrey weg, hé?” vroeg hij lachend. Ik wist dat hij het niet meende, maar het deed me wel pijn dat hij me niet vertrouwde.

“Ik kom niet tussen jou en Audrey. Jij bent mijn broer en ik ben blij dat je eindelijk gelukkig bent.”

“Dat weet ik toch.” Bart gaf me een knuffel. “Ik hoop dat je de ware nog tegen komt.”

“Ik ook. Ik ook."

*FLASHBACK*

3 jaar later had ik mijn ware nog altijd niet tegengekomen.

AudreyPOV

De Cullens hadden aandacht naar Julie haar verhaal geluisterd.

“Wow, hij was een fantastisch iemand,” zei Bella.

“Familie kwam bij Bart op de eerste plaats, maar toen hij Audrey leerde kennen, kwam zij al gauw op die eerste plaats.” Ik glimlachte een beetje.

“Maar genoeg over Bart. Ik zit hier nog altijd met een probleem.”

“Waar ik een oplossing voor heb.” Rosalie sprong recht en trok Julie recht.

“Wat ga jij…” Nog voor Julie haar vraag had gesteld, waren Rosalie’s lippen op de haar.

Iedereen keek naar het kussend paar. De schokkende blikken waren vooral present. Na een paar minuten trok Rosalie weg.

“Wow! Emmett, je hebt een fantastische vriendin. Kussen dat die kan.”

“Ik weet het en ze kan nog veel meer dan dat,” grijnsde hij. Rosalie smakte hem op zijn hoofd.

“Ow! Waar was dat goed voor?” vroeg hij terwijl hij over zijn hoofd wreef.

“Julie, je moet ook niet onderdoen. Ik denk dat ik nog nooit zo goed gekust geweest ben,” knipoogde Rosalie. “Trouwens, jullie mogen allebei Rose zeggen.”

“Rose, je beseft toch dat je Julie haar droom waar hebt gemaakt. Of toch een deel ervan.” Ik kreeg plotseling een por in mijn zij. Ik keek naar mijn zei en zag Julie kwaad kijken.

“Komaan Julie, het is toch waar. Je gaat me niet zeggen dat je Rose niet wilde kussen. En dan zwijg ik over Bella en Alice.” lachte ik verder.

“Dat zijn dromen en de meeste dromen zijn bedrog,” antwoordde ze. Plotseling stonden Bella en Alice op en kwamen op Julie af. Eerst greep Bella haar vast om te kussen. Daarna begon Alice Julie te kussen. De hele cafetaria was stil. Héél stil. Zelfs Julie stond heel stil.

“Wow. Ik heb Julie nog nooit stil meegemaakt.” Daardoor moest de hele tafel beginnen lachen. De cafetaria bleef stil naar onze tafel kijken. Ik ging op de tafel staan.

“Wat! Nog nooit twee meisjes zien kussen. Wel dan hebben jullie een probleem, want Julie zal nog vaak meisjes kussen. Mits ze niet op jongens valt!” riep ik naar iedereen. De studenten deden verder met wat ze aan het doen waren. Natuurlijk ging op dat moment de bel.

XXX

De namiddag ging snel voorbij en voordat ik het wist, wandelden we over de schoolparking naar mijn Porsche. Julie’s ouders stonden bij hun wagen en glimlachten naar ons.

“We hebben een huis gevonden,” zei Liesbeth vrolijk.

“Dat is tof voor jullie,” zei ik enthousiast. “En wanneer kunnen jullie er intrekken?”

“Meteen, maar het moet nog ingericht worden,” antwoordde ze.

“Natuurlijk moeten we ook nog meubels kopen,” ging Timothy verder.

“Dus het is niet voor direct,” bevestigde ik.

“Spijtig genoeg niet.” Ik zag aan Liesbeth dat ze zo snel mogelijk er in wou gaan wonen. Ik was aan oplossingen aan het denken toen er iemand op mijn schouders tikte.

“Hey Audrey. Ik vroeg me af of jij en Julie bij ons zou willen komen logeren?” vroeg Alice.

“Wanneer?”

“Dit weekend.” Ik keek naar Julie en keek haar vragend aan.

“Mam, pap. Dit is Alice Cullen. Alice, dit zijn mijn ouders,” zei Julie.

“Aangename kennismaking, meneer en mevrouw Vercauteren.” Alice reikte haar hand uit.

“Zeg maar Liesbeth en Timothy.” glimlachte Liesbeth.

“Aangename kennismaking,” zei Timothy terwijl hij Alice haar hand schudde. “En Audrey en Julie zullen er zijn dit weekend. Audrey heeft dringend ontspanning nodig.” Alice draaide zich om en deed teken naar haar familie.

“Super! Ik zou graag de rest van mijn familie voorstellen.” begon ze. “Dit is Jasper Hale, mijn vriend. Dit zijn Emmett Masen en Rosalie Hale en als laatste Edward Cullen en Bella Masen. We zijn allemaal geadopteerd door Dr. Carlisle Cullen en zijn vrouw Esme.”

“Adoptie?” vroeg Liesbeth bezorgd. Ze was altijd bekommerd om kinderen die geen ouders hadden. Ze deed zelfs vrijwilligerswerk in weeshuizen.

“Ja, maar we beschouwen hen als onze echte ouders. Ze hebben al veel voor ons gedaan,” zei Bella glimlachend.

“Mam, maar hoe gaan we ons probleem oplossen? Blijven we nog in het hotel logeren?”

“Je kan bij mij blijven logeren. John en Lindsay hebben nog twee kamers vrij,” antwoordde ik.

“Wat is het probleem?” vroeg Edward.

“We hebben een huis gekocht en we kunnen er meteen in, maar het moet nog ingericht worden. We zoeken iemand die dat kan,” legde Timothy uit. De Cullens keken elkaar aan.

“Ik denk dat we kunnen helpen,” zei Rose. “Esme heeft een eigen interieurzaak. Ze ontwerpt verschillende interieurs naar smaak van haar cliënten. Ze werkt van thuis uit.”

“Zou ze voor ons werken?” vroeg Liesbeth.

“Natuurlijk. We kunnen haar aan jullie voorstellen,” zei Edward.

“Sinds we in Forks wonen, heeft ze niet zoveel werk,” ging Jasper verder.

BellaPOV

Er begon alweer een nieuwe schooldag en na Audrey’s verhaal, hadden mijn familie en ik schrik dat ze niet zou opdagen.

“Bella, maak je maar geen zorgen,” zei Jasper. “Ze heeft nog geen beslissing genomen wanneer ze gaat springen.”

“Ik weet het Jasper, maar haar verhaal deed me zoveel pijn.” Als ik terugdenk aan gisteren, dan was ik blij dat ik niet meer kon huilen. De tranen zouden zo over mijn wangen vloeien.

“Kom, we moeten naar school,” zei mijn knappe echtgenoot. Ik keek hem glimlachend aan en wandelde naar mijn BMW. Alice en Jasper gingen op de achterbank zitten terwijl Rose en Emmett haar rode BMW namen.

We kwamen aangereden en zagen Audrey staan. Naast haar stond een blond meisje met groene ogen. Ik dacht direct terug aan de foto die ze gisteren vast had. Dat was hetzelfde meisje.

“Tot straks!” riep ze naar iemand en draaide zich dan naar Audrey. “Vertel, zal ik hier mijn smaak vinden.” Ik keek naar Edward en die haalde enkel zijn schouders op.

“Niet te geloven. Ze is hier pas en ze is al op jacht,” lachte Audrey.

“Je moet wel weten dat de standaarden hoog liggen na mijn vorige crush.” zei de blonde glimlachend, maar de blik van Audrey veranderde van vrolijk naar schrik. Ze wist blijkbaar wie die crush was.

“Audrey haar gedachten zijn wazig,” zei Edward. “Ik kan niet zien wie het is. Hetzelfde bij het meisje.”

“Dat zal haar beste vriendin zijn. Dus ze is aangekomen,” zei Rosalie.

“Ja en Michael heeft haar zinnen al op haar gezet,” antwoordde Jasper. We keken allemaal hoe Michael naar zijn nicht en haar vriendin wandelden.

“Audrey, wie is die knappe dame die naast je staat?” vroeg hij nonchalant. Julie keek eerst naar Audrey en knipoogde voor ze zich naar hem keerde.

“Mijn naam is Julie Vercauteren en je bent mijn type niet,” antwoordde ze hem.

“Wat is dan wel je type?” Ze keek naar Audrey en dan naar Michael.

“Dat laat ik je nog wel is weten.” Michael wandelde vernederd weg. Toen we terug naar Audrey en Julie keken zagen we Audrey haar vragend aankijken.

“Dacht je nu echt dat ik van dag één de waarheid zou vertellen.” Audrey haalde haar schouders op.

“Het is jouw leven, maar denk eraan dat Forks heel klein is. Iedereen weet alles van iedereen.” Toen keek ze over Julie’s schouders en zag ze ons staan.

“Kom, we moeten naar onze eerste les.” Ze nam Julie vast bij haar arm en trok haar letterlijk weg. Dat was raar.

“Ik vraag me af wat haar geheim is,” zei Emmett.

“Ik ook en waarom trok ze Julie weg als ze ons zag staan?” vroeg Alice.

“Geen idee. Normaal gezien kan ik Audrey’s gedachten goed lezen, maar ze zijn nog steeds verward. Julie’s ouders hebben besloten om hier te blijven tot Audrey terug in orde is. Dat verraste Audrey vooral,” legde mijn engel uit.

“Haar gevoelens zijn ook gemengd. Ze is blij dat ze haar schoonfamilie terugheeft, maar ze voelt zich schuldig.”

“Wat zou het type zijn van Julie?” vroeg Rosalie. Iedereen haalde hun schouders op en wandelden daarna naar de les.

XXX

Julie en Audrey waren constant samen en het was duidelijk dat Audrey ons vermeed. Niemand wist waarom, maar Alice had besloten om Audrey tegen te houden en haar en Julie uit te nodigen voor lunch. Rose, Edward, Emmett en ik zaten al aan tafel en volgde de conversatie van Alice en Audrey.

“Audrey, komen jij en je vriendin bij ons zitten?” vroeg Alice.

“Euhm, ja… Is dat oké, Audrey?”

“We komen zo, Alice.” We hoorden Alice haar voetstappen dichten bij de cafetaria komen.

“Stop met haar uit te kleden in je gedachten. Alice is heel gelukkig met haar vriend Jasper. Als je daartussen komt, dan spreek ik nooit meer met je.” Ik keek mijn familie vragend aan.

“Dus dat is haar type,” antwoordde Emmett lachend. Rose sloeg hem op zijn hoofd.

“Zwijg erover. We weten nog van niets.”

“Zo lang Julie of Audrey er niet over beginnen, moeten we ons van de domme houden,” zei Edward. De rest van hun conversatie hadden we blijkbaar gemist, want ze wandelden al naar onze tafel.

“Jongens, dit is Julie Vercauteren, mijn Belgische vriendin,” stelde ze haar vriendin voor. “Julie, dit zijn Bella Masen, Emmett Masen, Rosalie Hale, de vriendin van Emmett. Jasper Hale, Alice Cullen, de vriendin van Jasper en Edward Cullen, de vriend van Bella.” Audrey had iedereen één voor één aangeduid en het was ook duidelijk dat ze aanwees wie bij wie hoorde. “Het kan ook gewoonweg eenvoudiger. Dit zijn de Cullens.” Audrey keek dan naar Julie en we volgden mee. Julie stond bijna te kwijlen en als we haar blik volgden dan zagen we naar wie ze keek. Rosalie. Rosalie haar ego werd nogmaals gestreeld en mijn familie glimlachte zodat Audrey en Julie het niet hoorde.

“Julie,” siste Audrey en Julie keek Audrey schuldig aan.

“Sorry,” mompelde ze.

“Julie, vertel op. Hoe heb je Audrey leren kennen?” vroeg mijn nieuwsgierige broer.

“Wel, we waren 12 jaar en zaten in dezelfde klas. We werden algauw beste vriendinnen. Door mij heeft ze…” Ze stopte halfweg haar zin en keek naar Audrey, die knikte enkel. “Door mij heeft ze Bart leren kennen. Hij was mijn broer.” Ze begon stil te huilen.

“Gecondoleerd,” antwoordde Edward en ik, want mijn familie wist zogezegd nog van niets.

“Bedankt, maar waarom zeggen jullie niets?” vroeg ze aan de rest van de familie.

“Omdat we van niets weten. Audrey heeft ons niets verteld, enkel Bella en Edward,” loog Jasper. “Dit is het eerste wat we ervan horen. In ieder geval ook onze innige deelneming.”

“En hoe zit het in de liefde?” vroeg Rosalie, die duidelijk wilde weten of ze een vriendin in België had zitten. We wachtten allen op een antwoord toen Jordan, de maat van Michael op ons af kwam.

“Hoi, mag ik eens wat vragen?” vroeg hij aan Julie. “Tegen mijn maat Michael zei je dat hij niet jouw type was. Nu vroeg ik me af of ik misschien je type was?” Audrey had het duidelijk moeilijk om haar lach in te houden. Ook mijn familie en ik hadden moeite, maar het lukte ons vrij goed.

“Nee, en dit geldt voor al je vrienden. Ik zal jullie wel eens laten weten wat wel mijn type is,” antwoordde Julie droog. Jordan droop verslagen af.

“Ook ik ben haar type niet,” zei hij tegen Michael.

“Verdomme. Ik zou wel eens weten op wat voor jongen ze zou vallen,” Mijn familie keken elkaar aan en moesten weeral onze lach inhouden.

“Hij moest is weten dat ze niet op jongens valt,” zei Jasper op vampiersnelheid. Plotseling hoorde we iemand lachen en keken we naar Julie.

“Ik bedenk net dat ik een oplossing heb, maar daar ga jij nooit meer akkoord.” We keken toen naar de gezichtsuitdrukking van Audrey. Ze wist duidelijk niet wat ze bedoelde en had een vragende blik. Julie knipoogde enkel en de gezichtsuitdrukking van Audrey veranderde al snel.

“NO WAY!” riep Audrey en iedereen werd stil. “Zoek je een ander slachtoffer. NO WAY!”

“Komaan, voor de lol en iedereen laat me dan meteen met rust,” smeekte Julie. Het was duidelijk dat ze dit echt wilde.

“Nee, Julie. Ofwel zeg je het ofwel neem je alles erbij.”

“Tja… Dan zal ik met een probleem blijven zitten.” pruilde ze en ze liet ook haar puppyoogjes zien.

“Mogen we even mee volgen?” vroeg Rose ongeduldig. Audrey keek naar Julie en die haalde haar schouders op.

“Maakt niet uit. Als jij ze vertrouwt, dan vertrouw ik ze ook.”

“Ik hoop dat jullie een open geest hebben, want Julie is mijn vriendin en wat jullie ook mogen denken, ik laat ze niet vallen.”

“We hebben een heel open geest,” lachte Emmett op vampiersnelheid, maar knikte gewoon met ons mee.

“Julie valt niet op jongens.” We deden alsof verbaasd waren en keken naar Julie.

“Sorry jongens. Jullie zijn misschien de knapste gasten die ik ooit heb gezien, maar ik heb liever jullie vriendinnen.” De jongens werden jalers en namen ons stevig vast en ik moest giechelen.

“Komaan Edward, jaloers op een meisje.” Hij haalde zijn schouders op. “Die jaloezie staat je wel.” Audrey en Julie waren aan het lachen toen Alice, Rose en ik onze partners geruststelde.

“Maak je geen zorgen,” ging Julie verder toen ze uitgelachen was. “Audrey heeft me al verwittigd en het is ook duidelijk dat jullie heel gelukkig met elkaar zijn. Ik ga niet tussen jullie komen.” De jongens hielden opgelucht adem.

“Dat appreciëren we, maar waarover hadden jullie het nu net?” vroeg ik, want dat was nog steeds onduidelijk.

“Wel, ik wilde de mannelijke helft van FHS een kleine show geven.” Toen werd alles duidelijk. Ze wou Audrey kussen in het midden van de cafetaria, maar waarom was Audrey er zo tegen. Edward en Alice wisten dit duidelijk, maar hadden ons niet gezegd. Toch lieten ze blijken alsof ze het net beseften door met ons verwondert te reageren.

“Maar waarom wil jij niet meewerken? Het is toch onschuldig.” vroeg Jasper. Het was duidelijk dat ik niet de enige was die dat zich afvroeg.

“Wel, voor mij zou dit uiteraard onschuldig zijn.” begon Audrey nadat ze eerst naar een grijnzende Julie had gekeken. “Maar voor Julie dus niet.” We konden niet volgen en het was duidelijk dat Audrey het niet zelf wilde vertellen, want ze stompte Julie in de zij.

“Ow.” kreunde ze en wreef over de pijnlijke plek. Er begon een staarwedstrijd tussen de twee. Die duurde tot Edward besloot er iets aan te doen. Hij kuchte eenmaal en de twee schrokken op.

“Kan iemand het nog uitleggen?” vroeg hij.

“Wel, euhm. Tja…” Julie haar wangen werden rood. “Ik was heel lang verliefd op Audrey.”

“Maakt daar nog steeds van,” zei Jasper op vampiersnelheid.

“Dus Audrey was de crush van Julie.” We keken dan naar Audrey.

“Ela, dat was niet wederzijds. Ze heeft het me pas verteld toen ik al een paar maanden samen was met Bart.” verdedigde ze zichzelf. We moesten lachen, want daarom keken we haar niet aan.

“Hoe ga jij er eigenlijk mee om?” vroeg Rosalie.

“Zoals ik met iedereen omga. Julie is een mens als een ander.”

“Ja, oké, maar met haar gevoelens voor jouw.”

“Julie weet dat ik haar enkel zie als een zus. Ik ging er zelfs beter mee om dan Bart.” Daarop begon Julie te lachen.

“Ik weet nog goed hoe zijn reactie was toen ik zei dat ik jaloers was op hun relatie.” Julie begon het verhaal te vertellen en de tafel moest lachen om de reactie van haar broer. Haar broer klonk zo fantastisch. Door alle verhalen die ik al over hem gehoord had, verstond ik hoe moeilijk Audrey het soms had zonder hem.

“Wow, hij was een fantastisch iemand.”

“Familie kwam bij Bart op de eerste plaats, maar toen hij Audrey leerde kennen, kwam zij al gauw op die eerste plaats.” Audrey herinnerde blijkbaar iets, want er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht.

“Maar genoeg over Bart. Ik zit hier nog altijd met een probleem.” Rosalie keek naar de rest van de familie en Alice kreeg een wazige blik. Ze zag duidelijk iets.

“Rose, dat meen je niet,” lachte ze.

“Jawel. Ik ga haar helpen en ze is knap genoeg. Ik wil haar wel eens kussen.” Iedereen keek haar aan alsof ze zot aan het worden was. Emmett daarentegen begon te grijnzen.

“Dat is hot.”

“En het helpt Julie van al die puberale menselijke jongens af,” zei Alice. “Bella bereidt je ook maar voor. Nadat Rose haar gekust heeft, gaat Audrey haar plagen.” De jongens, behalve Edward, wisten niet waarover ze had. Ik, eerlijk gezegd, kon ook niet volgen. Heel deze conversatie had nog geen minuut geduurd en Rose sprong plots recht.

“Waar ik een oplossing voor heb.” Rose trok Julie recht.

“Wat ga jij…” Rose was Julie al aan het kussen en ze genoot er duidelijk van. Heel de cafetaria keek naar Rose en Julie. Het was duidelijk dat Jordan en Michael ineens beseften dat Julie niet op jongens viel. Na enkele minuten trok Rose weg.

“Wow!” zei een nog steeds geschokte Julie. “Emmett, je hebt een fantastische vriendin. Kussen dat die kan.”

“Ik weet het en ze kan nog veel meer dan dat.” Edward kreunde naast mij. Het was duidelijk dat Emmett het duidelijk visueel in zijn gedachten voorstelden. Rose smakte hem op zijn hoofd.

“Ow! Waar was dat goed voor?”

“Julie, je moet ook niet onderdoen. Ik denk dat ik nog nooit zo goed gekust geweest ben.” Rose negeerde Emmett duidelijk. “Trouwens, jullie mogen allebei Rose zeggen.” Het was duidelijk dat Rose Audrey en Julie graag had, want ze zou nooit iemand toelaten haar Rose te noemen of het moest familie zijn.

“Rose, je beseft toch dat je Julie haar droom waar hebt gemaakt. Of toch een deel ervan,” zei Audrey plotseling. En toen begreep ik wat Alice eerder bedoelde. Julie porde haar in de zij en ze keek Audrey kwaad aan.

“Komaan Julie, het is toch waar. Je gaat me niet zeggen dat je Rose niet wilde kussen. En dan zwijg ik over Bella en Alice,” lachte ze verder.

“Dat zijn dromen en de meeste dromen zijn bedrog,” antwoordde Julie. Alice knikte snel naar mij en ik wist wat ze bedoelde. We stonden op en ik kuste Julie eerst en als ik klaar was, greep Alice haar vast. De cafetaria viel voor de derde maal stil, maar dit keer was het héél stil. Zelfs Julie stond stil voor haar te kijken. Ik ging op Edwards schoot zitten en voelde dat hij wel heel opgewonden was.

“Genoten?” vroeg ik stil en hij knikte enkel. “Ik zal het straks goedmaken.” Ik kuste hem op de lippen.

“Wow. Ik heb Julie nog nooit zo stil meegemaakt.” Heel de tafel moest daardoor lachen en de cafetaria bleef stil naar het tafereel kijken. Audrey ging dan op de tafel staan.

“Wat! Nog nooit twee meisjes zien kussen. Wel dan hebben jullie een probleem, want Julie zal nog vaak meisjes kussen. Mits ze niet op jongens valt!” riep ze. Iedereen bleef een seconde stil en gingen dan verder met wat ze bezig waren. Natuurlijk ging op dat moment de bel.

XXX

De lessen waren voorbij en we wandelden naar onze wagen. Daar stonden Audrey en Julie met twee oudere mensen te praten. Ze leken hard op Julie en ik herkende ze van Audrey’s foto.

“Julie’s ouders,” zei ik.

“Het moet toch erg zijn om je eigen zoon te begraven,” zei Rose. “Ik zou het niet willen doen.”

“Ja, Audrey heeft het ook niet gemakkelijk. Ze voelt zich nog steeds schuldig dat Barts ouders hun zoon hebben moeten begraven. Ze vind dat ze het ongeval niet had mogen overleven,” zei Edward. “De ouders proberen Audrey terug op het rechte pad te krijgen. Ze zijn niet zeker, maar ze denken dat Audrey zichzelf van het leven wilt beroven.”

“Ze moesten is weten hoe dicht ze bij de waarheid zitten,” zei Alice. Iedereen keek haar aan. Ze schudde haar hoofd.

“Ze willen dat Audrey haar gedachten van Bart wegtrekt en andere dingen gaat doen, dan thuis zitten huilen. Dingen die kinderen van haar leeftijd doen,” zei Edward. Hij was duidelijk de gedachten van de ouders aan het lezen.

“We kunnen ze een beetje helpen. Een logeerpartijtje bij ons thuis. We nodigen Julie en Audrey uit. De ouders gaan akkoord en dwingen Audrey zelfs om te komen,” zei Alice vrolijk. Voor iemand kon protesteren, was ze al op weg naar het viertal.

“Hey Audrey. Ik vroeg me af of jij en Julie bij ons willen komen logeren?” vroeg Alice.

“Wanneer?” Het was duidelijk dat Audrey niet wilde, maar ze zou niet beslissen in de plaats van Julie.

“Dit weekend.” In plaats van Alice te antwoorden keek ze naar Julie. Het was duidelijk dat Julie moest antwoorden en ik denk dat Audrey hoopte dat Julie’s ouders gingen weigeren, omdat ze Alice niet kenden.

“Mam, pap. Dit is Alice Cullen. Alice, dit zijn mijn ouders,” stelde Julie haar ouders voor.

“Aangename kennismaking, meneer en mevrouw Vercauteren.” Alice reikte haar hand uit.

“Zeg maar Liesbeth en Timothy,” glimlachte Julie’s moeder.

“Aangename kennismaking,” zei Timothy terwijl hij Alice haar hand schudde. “En Audrey en Julie zullen er zijn dit weekend.” Edward nam mijn hand vast en begon al naar Alice te lopen en net op dat moment draaide Alice haar om en deed teken.

“Super! Ik zou graag de rest van mijn familie voorstellen,” begon ze. “Dit is Jasper Hale, mijn vriend.” Ze zei bij iedereen de achternaam, zodat het duidelijk was dat we geen bloedverwanten waren. “Dit zijn Emmett Masen en Rosalie Hale en als laatste Edward Cullen en Bella Masen. We zijn allemaal geadopteerd door Dr. Carlisle Cullen en zijn vrouw Esme.”

“Adoptie?” vroeg Liesbeth. Het was duidelijk dat ze bekommerd was om ons.

“Ja, maar we beschouwen hen als onze echte ouders. Ze hebben al veel voor ons gedaan,” zei ik glimlachend.

“Mam, maar hoe gaan we ons probleem oplossen? Blijven we in het hotel logeren?” Julie veranderde duidelijk van onderwerp.

“Je kan bij mij blijven logeren. John en Lindsay hebben nog twee kamers vrij,” antwoordde Audrey.

“Wat is het probleem?” vroeg mijn echtgenoot.

“We hebben een huis gekocht en we kunnen er meteen in, maar het moet nog ingericht worden. We zoeken iemand die dat kan,” legde Timothy uit. We keken elkaar aan en wisten meteen de oplossing. Esme, onze adoptiemoeder.

“Ik denk dat we kunnen helpen,” zei Rose. “Esme heeft een eigen interieurzaak. Ze ontwerpt verschillende interieurs naar smaak van haar cliënten. Ze werkt van thuis uit.”

“Zou ze voor ons werken?” vroeg Liesbeth.

“Natuurlijk. We kunnen haar aan jullie voorstellen,” antwoordde Edward.

“Sinds we in Forks wonen, heeft ze niet zoveel werk,” ging Jasper verder. “Ze zou het met veel plezier doen. Interieurs ontwerpen is een hobby van haar.”

“Dat zou tof zijn. Wanneer kunnen we haar zien?” Ik pakte een pen en noteerde ons adres en Esme’s nummer.

“Kom morgen om 10u naar dit adres. Het kan zijn dat het moeilijk te vinden is, maar dan bel je naar het nummer onder het adres.”

“Bedankt voor je hulp. Het is duidelijk dat jullie heel goede vrienden zijn,” zei Liesbeth en achter haar woorden zat meer dan genoeg betekenis. Ze had het over Audrey en hoopte dat we haar zouden helpen.

XXX

Thuis vertelden we het hele verhaal aan Carlisle en Esme. Esme was duidelijk blij met een nieuwe job.

“Dat is super. Ik ga me voorbereiden. Gaan ze de plannen meenemen morgen?” vroeg ze ons. We haalden onze schouders op.

“Vergeten te vragen?”

“Wel, dat is geen probleem. Dan we gewoon naar hun huis.” Esme stond op en ging naar haar bureel. Ze was duidelijk blij om iets om handen te hebben.

“Audrey moet niet alleen met jullie praten.” zei Carlisle na een stilte. Iedereen keek hem aan.

“Waarom?” vroeg Edward.

“Edward, je zegt zelf dat haar gedachten verwarrend zijn. En Alice heeft haar zien springen. Ze heeft duidelijk professionele hulp nodig.”

“Carlisle, ik denk van niet. Ze moet gewoon praten, maar dat hoeft niet met iemand zijn die daarvoor opgeleid is. En ben je vergeten dat ik voor psycholoog heb gestudeerd.” antwoordde ik. Carlisle glimlachte en schudde zijn hoofd.

“Neen, maar je staat te dicht bij haar. Je kan geen objectieve mening geven.”

“Ik kan heel goed een objectieve mening geven en dat weet je. Wat is je probleem?” vroeg ik kwaad. Edward nam een hand vast en wreef met zijn duim erover.

“Oké, het is misschien geen goed idee om zo dicht te zijn bij mensen. We blijven nog altijd de gevaarlijkste wezen en wat gaat de roedel van Jake zeggen.” bekende hij.

“Jake en zijn roedel kunnen de hoogste boom in,” antwoordde Rose.

“Ik zeg normaal geen verkeerde dingen over Jake, maar nu geef ik Rose gelijk. Hij weet dat we nooit iemand zouden bijten. Ik wil Audrey gewoon zien lachen en dan bedoel ik echt lachen en niet alsof.” Ik stond op en wandelde naar buiten. Iemand volgde mij, maar ik keek niet om. Ik hoorde duidelijk dat het Edward was.

“Bella, kalmeer,” zei hij. “Ik geef je gelijk, maar Carlisle heeft ook gelijk.”

“Weet je wat erger is. Dat ik besef dat hij gelijk heeft, maar ik kan haar niet loslaten. Ik ken haar pijn Edward. Ik heb die ook gevoeld.” Hij keek me vragend aan.

“100 jaar geleden toen je me alleen liet en dat ik dacht dat ik je nooit meer zien.” Edward begon schuldig te kijken. “Ik heb je 100 jaar geleden al vergeven en dat weet je, maar dat wilt niet zeggen dat ik het niet herinner.”

AudreyPOV

Ik zat samen met Julie op mijn kamer en we waren naar een soap op één of andere Amerikaanse zender aan het kijken.

“Ik heb geen zin om morgen naar school te gaan,” zei ik tegen haar.

“Dan gaan we toch niet.” Ik keek haar aan. “We gaan gewoon iets anders doen.”

“Ik heb gehoord dat er een strand is. First Beach, dat ligt in La Push.”

“Dan gaan we naar daar. Kom, we gaan slapen,” zei ze. Ze stond op en wandelde naar haar kamer. Lindsay was meteen te vinden om Julie en haar ouders tijdelijk te laten logeren en John was akkoord na dat ik vertelde dat de Esme Cullen hun huis zou inrichten en dat ze daarna zouden verhuizen. Ik deed het licht uit en legde me neer.

“Bart, het is bijna zover,” fluisterde ik.

Morgen zou mijn wereld compleet veranderen, alleen wist ik niet dat het door een jongen zou komen.

Hoofdstuk 2 - Open wonden helen...

AudreyPOV

Er waren enkele weken verstreken. De Cullens waren supertof, maar ik kon niet altijd bij hun zijn. De liefde die ze voor elkaar hadden, was gewoon teveel voor mij. Vandaag zat ik voor de zoveelste keer aan hun lunchtafel toen mijn telefoon ging. Het schermpje liet het nummer van Julie zien.

“Julie? Moet jij niet in je bed liggen?” vroeg ik verbaasd. Ik keek op mijn horloge het was 1u ’s middags, dus het was het 10u ’s avonds.

“Ik ben wel bijna 18 jaar. Ik ga niet slapen om 10u. Trouwens ik heb goed nieuws.”

“Vertel.” Ik had al een vermoeden, maar ik wou haar verrassing niet stuk maken.

“Mama en papa hebben de ticketen besteld en we zijn morgen al in Forks. Is dat niet goed?” giechelde ze. Ik wist even niet zeggen. De ouders van Bart waren morgen al hier.

“Hoe? Je hebt net de ticketen besteld?” vroeg ik verbaasd.

“Eigenlijk hebben we die al een week, maar ons vliegtuig vertrekt over een uur. We zijn al in Brussel,” legde ze uit.

“Morgen?” Ik wist echt niet wat zeggen. Ik wist dat ze zou proberen haar ouders te overtuigen, maar zo snel. Ik keek naar de rest en zag dat ze gewoon aan het doen waren, wat ze aan het doen waren voor mijn telefoon ging.

“Ja, dat is toch super. Ik kan eindelijk mijn favoriet zusje zien. Ik heb je zo gemist.” zei ze opgewonden.

“Ik heb je ook gemist.” Ik hapte naar adem. “Ik heb iedereen gemist.” Ik wist dat de tranen elke moment konden komen.

“Mam en pap zijn blij om hun dochter terug te zien.” Ik verstond Bart zijn ouders niet. Hun zoon was gestorven en ik heb het overleefd. Hoe kan iemand zo vriendelijk tegen mij doen? Ik hoorde in de achtergrond dat hun vlucht werd afgeroepen.

“Ik moet gaan. Audrey, ik mis je,” zei Julie en nog voor ik kon antwoorden had ze al ingelegd. Ik keek naar mijn telefoon en legde hem dan neer. Ik voelde iets nat op mijn wang en voelde. Ik was aan het huilen.

“Shit,” zei ik toen ik mijn tranen wegveegde.

“Gaat het een beetje?” vroeg Bella. Ik kon enkel knikken, want in werkelijkheid lag mijn maag overhoop en was ik superbang.

“Zeker?” vroeg Jasper alsof hij wist dat ik loog. Ik keek hem recht in de ogen en knikte nogmaals.

“Ik moet even naar buiten,” zei ik en stond op en nam mijn plateau mee. Ik gooide het afval weg en wandelde naar buiten. Ik ging op een bank zitten en nam de foto van mij en Barts familie. Dit was één van de foto’s die constant bij mij droeg. Ik miste hen ook, maar ze herinnerden me te veel aan Bart. Ik herinner de talloze telefoons die ik weigerde. Ik herinner me ook hoe zij naast mijn bed stonden toen ik achter Bart vroeg. Ze schudden hun hoofd en ik wist meteen genoeg. Toch bleven ze me als hun dochter zien.

“Bart, waarom liet je mij alleen? Waarom nam je mij niet met je mee?” Dit was een moment dat ik regelmatig had. Een moment waarop ik mij dood wenste. Het had soms niet vaak gescheeld of ik had mijn polsen overgesneden. Ik wist dat ik veel mensen met pijn zou achterlaten, maar mijn hart kon de pijn niet meer aan. Het deed te veel pijn zonder hem en ik had nog elke nacht dromen van hem, waardoor ik huilend op stond.

Ik bleef naar de foto staren en hoorde iemand naast mij komen zitten.

“Liefdesverdriet is iets waar je je over moet zetten,” hoorde ik Bella zeggen. Ik keek haar aan.

“Dit is al lang geen liefdesverdriet meer,” antwoordde ik. “Bart zou mij nooit verlaten hebben, als…” Ik kon mijn zin niet afmaken.

“Wat is er gebeurd?” Ze klonk oprecht bezorgd. Ik had het gevoel dat ik haar kon vertrouwen. Ik wilde dat het hele verhaal vertellen. Ik wilde eindelijk mijn hart luchten.

“Bart en ik leerden elkaar 3 jaar geleden kennen. Hij was de oudere broer van mijn beste vriendin Julie. Ik probeerde mijn ouders te ontvluchten en zat daarom vaak bij haar thuis. Julie’s ouders waren totaal niet wat ik verwachtte. Bij mijn ouders draaide alles om status en geld. Julie’s ouders hechtten veel belang aan familiebanden en liefde. Ik voelde mij er thuis. Op een dag kwam Bart de woonkamer binnengewandeld.” Ik begon weg te dromen.

*FLASHBACK*

Julie en ik waren samen huiswerk aan het maken toen ik de voordeur hoorde dichtslaan.

“Mam, pap. Ik ben thuis.” Ik keek op toen ik een knappe jongensstem hoorde roepen. Plotseling zag ik hem de woonkamer binnenwandelen. Hij had dezelfde kenmerken als Julie en ik wist meteen dat dit haar oudere broer Bart was. Julie hield superveel van haar broer en kon niets dan positieve dingen vertellen over haar. Julie sprong recht en liep recht in zijn armen.

“Bart, je bent terug. Hoe was Italië?” vroeg Julie glimlachend. Bart studeerde Toerisme en was daarom vaak in het buitenland met zijn klas. Dit keer was hij twee weken in Rome.

“Warm,” glimlachte hij. Julie trok hem verder de woonkamer in en stopte voor mij. Ze keek mij aan met een veelzeggende blik en ik stond recht.

“Audrey, dit is mijn fantastische broer Bart. Bart, dit is mijn beste vriendin Audrey.” Voor het eerst bekeek ik hem grondig. Hij had bruin, verward haar en felgroene ogen. Hij had een jeansbroek aan en een blauw hemd. Hij was knap, superknap. Vooral zijn ogen.


“Hi-hi,” stamelde ik nadat ik uiteindelijk uit mijn roes kwam.

“Hi. Ik ben blij dat ik je eindelijk eens mag ontmoeten. Mijn zus kan maar niet over je zwijgen en ik begin het eindelijk te begrijpen.” Ik begon te blozen. Hij nam zijn zus nog eens een knuffel en ging dan naar zijn kamer.

*FLASBACK*

Ik kwam terug tot het heden en zag Bella glimlachen.

“Hij klinkt romantisch,” zei ze. Ik knikte en keek terug voor mij.

“Vanaf dat moment als ik op bezoek was bij Julie, kwam hij ons vergezellen. Bart en ik groeiden steeds dichter naar elkaar toe. Na 2 maanden vroeg hij of ik zijn vriendin wou zijn. Het leeftijdsverschil interesseerde hem niet. Het kon hem niet schelen wat de buitenwereld over ons dacht. Hij zei me wel dat hij zich aan de regels ging houden en ging wachten tot op mijn 18de verjaardag voor hij met mij de liefde zou bedrijven.” Ik voelde mijn wangen rood worden. Ik hoorde Bella zelfs giechelen.

“Bart en ik gingen regelmatig uit en ik probeerde onze relatie zo lang mogelijk geheim te houden voor de buitenwereld. Bart vond dit erg, maar begreep mijn situatie. Als iemand het ontdekte van mij en hem, dan wisten mijn ouders het meteen. Zelfs Julie wist niets van ons af. Tot op een avond, we waren net 3 maanden samen. Bart en ik zaten in zijn kamer. Er was niemand thuis en we wilden eens alleen zijn.”

*FLASHBACK*

“Oh, ik zou zo alle dagen kunnen leven,” zei Bart tussen het kussen door. Seks stond niet op ons lijstje, maar kussen was iets wat we constant deden. Barts ouders waren hun huwelijksverjaardag aan het vieren en Julie logeerde bij een andere vriendin van haar. Ze hadden mij ook gevraagd, maar ik had beleefd geweigerd. Bart had me eerder op de week verteld dat zijn ouders niet thuis waren en ook dat zijn zusje praatte over een slaapfeestje bij een vriendin van ons.


“Ik ook. Ik ook.” Ik begon hem terug te kussen. Mijn handen ging naar zijn haren en ik trok hem dichter naar mij toe. Toen we naar adem hapte gingen zijn lippen naar mijn wang en zo naar mijn hals.


“Ik zie je graag,” zei hij plotseling. Ik verstijfde. We waren vorige week net drie maanden samen, maar de woorden ‘Ik hou van je’ of ‘Ik zie je graag’ hadden we nog nooit gezegd. Tot nu. Hij stopte zijn tedere kussen en keek me in de ogen.


“Audrey, schat. Ik verwacht niet dat je iets terugzegt. Het is misschien wat snel, maar ik weet wat ik voel. Ik hou van je,” zei hij. Ik keek recht in zijn groene ogen en zag dat hij de waarheid sprak.


“Ik hou ook van je.” Er verscheen een glimlach op zijn lippen en ik begon hem meteen te kussen. Alles rondom ons verdween en het was alleen nog maar hij en ik. We waren zo van de wereld dat we niemand hadden horen thuiskomen.


“WAT IS HIER AAN DE HAND!?” hoorden we plotseling. Bart en ik sprongen uit elkaar en ik viel recht op de grond. Bart probeerde zijn lach in te houden, maar het was niet eenvoudig.


“KRIJG IK NOG EEN ANTWOORD!?” vroeg een woedende Julie. Bart en ik werden terug naar de realiteit getrokken. Ik keek Julie schuldig aan. Ik wilde niet dat ze op deze manier er achter kwam.


“Sorry Julie…,” begon ik, maar ik werd onderbroken.


“SORRY, WAARVOOR? DAT JE MIJN BROER STAAT AF TE LEKKEN OF DAT JE MIJ NOOIT IETS VERTELD HEBT OVER JULLIE RELATIE!!!” Ik had Julie nog nooit zo kwaad gezien.


“Julie, zus. Je moet ons begrijpen. Deze relatie is niet eenvoudig voor ons. Audrey haar ouders mogen niets te weten komen. En onze ouders zouden het misschien ook niet begrijpen.” Bart kende zijn zus beter als ik mijn vriendin en wist hoe hij haar moest overtuigen.


“Bart, broer. Ik zou jullie nooit verraden. Ik wist van het eerste moment dat jullie elkaar zagen, dat jullie voor elkaar gemaakt waren. Ik was aan het wachten tot één van jullie het mij zouden vertellen.” Ze keek naar mij. “Waarom vertelde je me niets? Ik ben je beste vriendin. Je vertelde me vroeger alles.”


“Julie, ik weet dat ik je alles vertelde, maar dit ligt anders.” Ik voelde me schuldig. Ik vertrouwde mijn beste vriendin niet. Julie wist meteen wat ik bedoelde.


“Je wilt dus zeggen dat je mij, je beste vriendin, niet vertrouwd.” Ze begon terug kwaad te worden en ik wist niet hoe ik haar moest kalmeren. Ik keek naar Bart en hij zag in mijn ogen wat ik bedoelde.


“Julie, het is niet dat we je niet vertrouwden, maar we wilden gewoon zolang mogelijk van onze relatie genieten,” legde hij uit. Julie was nog steeds kwaad, maar was iets kalmer.


“Mama en papa zouden jullie niet uit elkaar houden. Dat weet je toch Bart. Ze zagen ook meteen dat je gelukkiger was.” Julie keek mij aan. “Ik hoorde ze eergisteren nog praten. Ze vonden het opvallend dat jullie allebei op hetzelfde moment vrolijker waren. Ze vermoedden dat jullie elkaar gelukkig maakten, maar dat jullie schrik hadden voor de buitenwereld.” Ik wist even niet wat ik hoorde en Bart blijkbaar ook niet.


“Wa-Wat?” stamelde hij. Bart was niet iemand die stamelde, dus ik wist dat hij geschrokken was.


“Dacht je nu echt dat ze jullie veranderingen niet zouden merken. Je lacht continu, je bent vaker weg. Hetzelfde geldt voor jou, Audrey. Ze waren blij dat je eindelijk lachte en dat het ook in je ogen te zien was. Vroeger deed je maar alsof. Je was ongelukkig. En toen ze vroegen wanneer dit alles begon te veranderen, wisten ze ineens dat het bij jullie op hetzelfde moment gebeurde. Ze wisten dat jullie elkaar gelukkig maakten. Je moet het ze vertellen.” We keken eerst naar elkaar en dan naar Julie. Ik liep naar haar af en gaf haar een dikke knuffel.


“Bedankt voor je steun,” fluisterde ik.

*FLASBACK*

“Julie had gelijk. Haar ouders wisten het al een hele tijd, maar zeiden niets tot we zelf naar hun gingen om het te zeggen. Dat moment verbaasde ons allebei. We hadden nog maar net gezegd dat we een relatie hadden of we waren beiden omhult in een knuffel. ‘We zijn zo gelukkig voor jullie.’ Ik wist meteen dat ze de waarheid spraken en dat was het moment dat we onze relatie openbaar maakten.” Ik stopte, want ik wist dat het volgende stuk één van de zwaarste delen uit mijn leven was. Bella keek mij geduldig aan en dan keek ze plotseling de andere kant uit.

“Vind je het erg als Edward erbij komt zitten?” vroeg ze. Ik keek naar waar ze net aan het staren was en dan naar haar. Ik schudde mijn hoofd en keek terug voor mij alsof daar iets stond. Ik bleef maar staren voor ik verder ging met mijn verhaal.

*FLASHBACK*

“Audrey Shirley Verhoeven!” hoorde ik mijn moeder roepen. Ik stond met een zucht op en wandelde mijn kamer uit. Ik ging naar de trap en ging zo naar de woonkamer, waar ik vermoedde waar ze zat. Ik was de afgelopen maanden supergelukkig en zeker nu ik kon pronken met Bart. Iedereen in mijn omgeving hadden wel hun twijfels, maar ze gunden me mijn geluk. Ik ging slapen en stond op met een glimlach. Het verschil was duidelijk te merken. Het interesseerde me niet dat ik constant alleen thuis zat met enkel het personeel van mijn ouders. Ik wandelde de woonkamer in met een glimlach op mijn gezicht.


“Ja, moeder,” zei ik beleefd. Beleefdheid was alles voor mijn moeder. Ik mocht ze nooit mam of mama noemen. Mijn vader moest ik aanspreken met ‘vader’.


“Hoe komt het dat je zo gelukkig bent?” vroeg mijn moeder, die haar boek opzij legde. Ik had kunnen weten dat zelfs mijn ouders de verschillen begonnen te merken. Ik maakte nooit meer ruzie met ze.


“Euhm, ik heb een jongen leren kennen,” zei ik voorzichtig. Er verscheen een grote glimlach op mijn moeders gezicht. Ze keek dan naar mijn vader die van zijn laptop opkeek. Hij was weer met zijn werk bezig.


“Ha en wie is die jongen?” vroeg hij ongeïnteresseerd. Ik wist niet of ik de waarheid moest zeggen. Ik zei daarom niets. “En?” vroeg mijn vader ongeduldig.


“Bart Vercauteren,” zei ik kalm.


“En waar heb je hem leren kennen?” vroeg mijn moeder vrolijk. Ik had mijn antwoord al klaar. Bart zat bij mij op school en ik wist dat ik kon zeggen dat ik hem daar had leren kennen. Dan moest ik zeker niet zeggen hoe oud hij was.


“Bij mij op school. Hij volgt ook Toerisme,” zei ik. Mijn moeder was duidelijk blij met mijn geluk, maar mijn vader bleef mij ongeïnteresseerd aankijken.


“Ik zou hem willen leren kennen. Ik moet toch weten wie met mijn dochter uitgaat.” Shit, dit had ik duidelijk niet zien aankomen.


“Euhm oké.” Ik draaide mij om en liep dan de trappen op naar mijn kamer. Ik belde meteen naar Bart.

*FLASBACK*

“Bart was blij dat ik mijn ouders eindelijk over hem had verteld en ging meteen in op het voorstel van mijn vader. Ik had het er toch moeilijk mee. Ik wist dat mijn ouders wilden dat ik met iemand van hun status trouwden. Dat wilde zeggen iemand die rijk genoeg was. De vader van Bart was boekhouder en verdiende voldoende om zijn gezin te onderhouden en elke jaar naar het buitenland te gaan, maar had geen status in de wereld van mijn ouders. Bart besefte dit niet en dan was ik nog niet begonnen over het leeftijdverschil.” Ik hapte naar adem. “Uiteindelijk had Bart mij kunnen overtuigen en was het eindelijk zo ver. Ik stond letterlijk stijf van de zenuwen en toen Bart aanbelde, zat ik in de woonkamer tegenover mijn ouders. De butler kwam met Bart binnen en mijn ouders schrokken direct. Ik had ze nog steeds niet gezegd dat Bart 4 jaar ouder was.

We gingen aan tafel en de spanning was te snijden. Mijn vader stelde Bart verschillende vragen en Bart antwoordde eerlijk op alle vragen.” Ik voelde de tranen lopen. Dit was mijn eerste zware ruzie met mijn ouders. Oké, ik was nooit eens met de instellingen van mijn ouders, maar dat wilde niet zeggen dat ik ruzie maakte met mijn ouders.

“Bart was nog geen 5 minuten buiten of het begon al.”

*FLASHBACK*

Ik had Bart buitengelaten en wandelde terug naar de woonkamer, maar ik vreesde dat er niets goeds stond te wachten.


“AUDREY SHIRLEY VERHOEVEN!” riep mijn vader. Ik nam een stap naar achter. “HIJ IS NOG NIET EENS IEMAND VAN STATUS!” Ik wist dat het eerste probleem genoemd was, maar dat was zeker niet het enigste probleem.


“Audrey, hij is 4 jaar ouder dan je. Dit kan toch niet,” zei mijn moeder kalm, maar ik wist dat ze aan de binnenkant aan het razen was.


“Moeder, vader. Ik zie Bart graag en ja, hij is 4 jaar ouder en zijn vader is maar een simpele boekhouder, maar dat maakt voor mij niets uit.” Ik ging naar de zetel en zette me neer. Mijn ouders volgde mijn voorbeeld. “Voor mij draait het niet om status en geld en zeker niet om de leeftijd. Voor mij draait het om de liefde. Ik weet dat Bart mij graag ziet en dat ik hem graag ziet.” Dat was duidelijk geen uitleg, want mijn vader sprong recht.


“NIET OM GELD EN STATUS.” riep hij. “IN DEZE FAMILIE DRAAIT ALLES OM GELD EN STATUS.” Dit was voor mij de druppel.


“NEEN, VOOR JULLIE DRAAIT ALLES OM GELD EN STATUS. OMA EN OPA NEWTON HADDEN OOK GEEN MILJOENEN EN WAREN GELUKKIG. HETZELFDE GELD VOOR OMA EN OPA VERHOEVEN.” Ik was razend op mijn ouders, sinds zij wereldberoemd zijn, draaide alles om geld en status. Er kwam niets anders uit hun mond. Ik was er zelfs de dupe van. In al mijn 14 jaar had ik ze misschien op de belangrijkste feestdagen gezien en dat was zelfs misschien maar een uurtje.


“IK HEB JE NOOIT GEZIEN DE AFGELOPEN 14 JAAR OMDAT BIJ JULLIE ALLES OM GELD EN STATUS DRAAIDE.” Ik begon te huilen.


“AUDREY, JE BREEKT DIE RELATIE NU AF EN JE KOMT NIET MEER IN ZIJN BUURT” riep mijn vader alsof hij mijn gebrul niet gehoord had. “HET IS GEDAAN! JE BENT MIJN DOCHTER EN JE ZULT JE GEDRAGEN ALS EEN DOCHTER. EN DAT BEGINT MET RESPECT OPBRENGEN VOOR JE FAMILIE!”


“Ik kan je zelfs geen familie meer noemen. Nooit waren jullie er voor mij. En nu dat ik eindelijk gelukkig ben, doen jullie je voor als ouders.”


“Audrey, je vader heeft gelijk. Die relatie kan niet verder gaan. Die eindigt hier en nu.” Ik gaf mijn ouders geen antwoord. Ik liep de woonkamer uit naar mijn kamer en negeerde mijn ouders voor de rest van de tijd.

*FLASBACK*

Ik veegde de tranen weg die over mijn wangen liepen.

“Die stilte tussen mijn ouders en mij heeft geduurd tot mijn auto-ongeval. Ze vonden dat ik overdreef. Ik kon het niet begrijpen. Ik was drie jaar samen met Bart, waarvan 1 jaar verloofd en nog begrepen ze niet dat ik van hem hield. Het auto-ongeval was zo onverwacht. We waren net onze 3de verjaardag gaan vieren en waren zo gelukkig. We waren over onze trouw bezig. 15 oktober 2110, dat zou de datum worden. Barts ouders en Julie hielpen met de voorbereidingen. De uitnodigingen waren al verzonden. Het was niet lang meer nog maar 6 maanden. En dan rijdt die stomme wagen door het rood en moet Bart mijn leven redden door zich over mij te buigen.” Ik hoorde Bella naar adem happen en keek hem aan.

“Ik wist niet dat hij dat gedaan had,” zei ik toen ik wist waarom. “De politieagenten en zijn ouders vertelden mij alles, want ik wist niets meer buiten dat er een wagen op ons afreed. Blijkbaar had Bart zijn gordel losgemaakt en zich over mij gebogen. Hij zou opslag dood geweest zijn, maar ik zit hier mij alle dagen schuldig te voelen. Ik wilde dat hij mij meegenomen had. Dat ik ook in dat ongeval gestorven was.” Ik veegde de nieuwe tranen weg.

“Een week later was de begrafenis en na die begrafenis had ik mij opgesloten. Mijn ouders begonnen eindelijk te beseffen dat ik Bart graag zag en probeerde me terug gelukkig te maken, maar niets hielp. 6 maanden heb ik me opgesloten op mijn kamer. Ik ging niet meer naar school en nam geen enkele telefoon op. Mijn beste vriendin Julie probeerde elke dag langs te komen, maar mijn kamerdeur zat op slot en ze geraakte dus niet verder dan de hal. Ook Barts ouders belde alle dagen. Ik was voor hun een tweede dochter. Toen die 6 maanden voorbij waren nam ik een belangrijk besluit. Ik zou naar Forks verhuizen en een nieuwe start nemen, maar verliefd zou ik nooit meer worden. Ik kan die pijn niet meer verdragen. Barts verlies brak mijn hart in duizend stukjes.” Mijn verhaal was afgelopen en het deed eigenlijk wel goed om iemand mijn verhaal te vertellen. Misschien was dit wel wat ik nodig had. Toch had ik nog pijn, veel pijn. Ik wilde bij Bart zijn. Ik keek naar boven en liet de tranen vloeien. Waarom Bart? Waarom liet je me achter en nam je me niet mee, maar maak je geen zorgen. Ik kom naar je toe. Heel gauw. Ik wist wat ik van plan was.

EdwardPOV

Bella luisterde naar haar verhaal en na een halfuurtje besloot ik mij aan te sluiten. Bella en mijn familie moesten enkel naar haar verhaal luisteren, maar ik had de flashbacks erbij. Sommige waren mooi, maar andere dan heel pijnlijk. Vooral die ruzie met haar ouders had haar zwaar geraakt. Ze had toch minstens gehoopt dat haar ouders haar geluk gunde, maar dat was dus niet zo. Tot 3 maanden na de begrafenis begrepen ze haar liefde voor Bart niet. Heel de familie was aangedaan door haar verhaal. Niemand was nog naar de klassen gegaan. Ze zaten allemaal in onze wagens. Plotseling kreeg ik verontrustende gedachten te horen.

Waarom Bart? Ik keek naar Audrey en zag ze naar de hemel staren. Waarom liet je me achter en nam je met mee, maar maak je geen zorgen. Ik kom naar je toe. Heel gauw.

*VISIOEN*

Audrey was in La Push en stond bij de kliffen. Ze keek naar de hemel.

“Waarom Bart? Waarom moest je mij laten leven. Je wist dat ik niet zonder hem kan.” Ze ademde diep in. “Maar ik kom naar je toe.” Ze liep naar achter en dan terug op volle snelheid naar voor. Ze sprong van de klif in het water. Het was duidelijk dat ze niet bovenkwam. Ze pleegde zelfmoord.

*VISIOEN*

“Wanneer?” vroeg ik Alice op vampierensnelheid. Bella keek naar mij, omdat zij de enige was die mij kon verstaan.

“Dat is niet duidelijk, maar ze is wel van plan om het te doen. Ze heeft enkel niet beslist wanneer.” Bella en ik keek eerst elkaar en dan bezorgd naar Audrey.

“We moeten haar tegenhouden,” zei mijn engel. “Ze mag niet van die klif springen.” Het was duidelijk dat heel de familie van Audrey was gaan houden en Audrey wist het zelf nog niet eens.

“Audrey, mag ik je iets vragen?” vroeg ik om Audrey aan de praat te houden en haar aan andere dingen te doen denken dan aan zelfmoord. Ze keek me aan en knikte voorzichtig.

“Je zei dat de trouwdatum 15 oktober van dit jaar zou zijn. Waarom?” Er verscheen een glimlach op haar gezicht en haar ogen begon lichtjes te sprankelen.

“Op 15 oktober 2108 vroeg Bart mij ten huwelijk en dit jaar wordt ik op 15 oktober 18 jaar. Ik kon dan eindelijk mijn zin doen en bij mijn ouders weg. Daarop had ik 2 jaar gewacht,” legde ze uit. Haar verhaal was een sprookje, maar niet met een sprookjesachtig einde. De laatste bel ging en Audrey keek op haar horloge.

“Ik denk dat ik is naar huis ga,” zei ze. Ze stapte naar haar wagen en verliet de parking. Dit was het moment dat mijn familie en ik besloten om haar te helpen en dat begon met Jacobs hulp te vragen.

JacobPOV

Ik was net klaar met mijn patrouille en wilde gaan slapen toen mijn GSM ging. Ik keek naar het schermpje. ‘Bella’

“Ja, Bella.”

“Jacob, ik heb het recht niet om je hulp in te roepen, maar we kunnen het zelf niet oplossen.” Ze klonk bijna hysterisch. Ze is misschien een bloedzuiger, maar het blijft het eerste en enige meisje waarop ik verliefd werd. Ik zou haar altijd helpen.

“Wat kan ik doen?” Ze nam opgelucht adem, ook al had ze die niet nodig.

“Er is een meisje bij ons op school, dat zelfmoordneigingen heeft. Ze heeft net een beslissing genomen. Alice zag haar van een klif op La Push springen en niet meer bovenkomen. We willen haar zelf redden, maar we mogen niet over de grens komen en daarom dacht ik dat jij haar misschien kunt tegenhouden.” Bella bleef nog eerst aan haar medemens denken. Zo was ze eenmaal en dat meisje zou niet sterven als het van haar afhing.

“Wanneer zag Alice het gebeuren?” vroeg ik. Ik zou Bella helpen met haar opdracht.

“Dat is het probleem. Audrey heeft een beslissing genomen om het te doen, maar ze weet zelf nog niet wanneer.” Audrey, mooie naam. “Ik weet dat het niet simpel is,” ging Bella verder.

“Dat is niet erg. Ik geef het door aan de roedel. Waarom wilt ze eigenlijk springen?” vroeg ik. Er moest toch een grondige reden voor zijn, dacht ik bij mijzelf.

“Haar verloofde van 2 jaar overleed in een auto-ongeval. Ze zat bij hem in de wagen en ze voelt zich schuldig. Ze wilt bij hem zijn.” Dat was duidelijk de korte en de gecensureerde versie.

“Oké, als ik hier iemand zie springen, zal ik haar tegenhouden.”

“Bedankt, Jake. Voor alles.” Daarmee hing ze op, nog voor ik iets kon antwoorden. Wat ik toen nog niet wist, was dat het meisje mijn leven op zijn kop zou zetten.