Er waren enkele weken verstreken. De Cullens waren supertof, maar ik kon niet altijd bij hun zijn. De liefde die ze voor elkaar hadden, was gewoon teveel voor mij. Vandaag zat ik voor de zoveelste keer aan hun lunchtafel toen mijn telefoon ging. Het schermpje liet het nummer van Julie zien.
“Julie? Moet jij niet in je bed liggen?” vroeg ik verbaasd. Ik keek op mijn horloge het was 1u ’s middags, dus het was het 10u ’s avonds.
“Ik ben wel bijna 18 jaar. Ik ga niet slapen om 10u. Trouwens ik heb goed nieuws.”
“Vertel.” Ik had al een vermoeden, maar ik wou haar verrassing niet stuk maken.
“Mama en papa hebben de ticketen besteld en we zijn morgen al in Forks. Is dat niet goed?” giechelde ze. Ik wist even niet zeggen. De ouders van Bart waren morgen al hier.
“Hoe? Je hebt net de ticketen besteld?” vroeg ik verbaasd.
“Eigenlijk hebben we die al een week, maar ons vliegtuig vertrekt over een uur. We zijn al in Brussel,” legde ze uit.
“Morgen?” Ik wist echt niet wat zeggen. Ik wist dat ze zou proberen haar ouders te overtuigen, maar zo snel. Ik keek naar de rest en zag dat ze gewoon aan het doen waren, wat ze aan het doen waren voor mijn telefoon ging.
“Ja, dat is toch super. Ik kan eindelijk mijn favoriet zusje zien. Ik heb je zo gemist.” zei ze opgewonden.
“Ik heb je ook gemist.” Ik hapte naar adem. “Ik heb iedereen gemist.” Ik wist dat de tranen elke moment konden komen.
“Mam en pap zijn blij om hun dochter terug te zien.” Ik verstond Bart zijn ouders niet. Hun zoon was gestorven en ik heb het overleefd. Hoe kan iemand zo vriendelijk tegen mij doen? Ik hoorde in de achtergrond dat hun vlucht werd afgeroepen.
“Ik moet gaan. Audrey, ik mis je,” zei Julie en nog voor ik kon antwoorden had ze al ingelegd. Ik keek naar mijn telefoon en legde hem dan neer. Ik voelde iets nat op mijn wang en voelde. Ik was aan het huilen.
“Shit,” zei ik toen ik mijn tranen wegveegde.
“Gaat het een beetje?” vroeg Bella. Ik kon enkel knikken, want in werkelijkheid lag mijn maag overhoop en was ik superbang.
“Zeker?” vroeg Jasper alsof hij wist dat ik loog. Ik keek hem recht in de ogen en knikte nogmaals.
“Ik moet even naar buiten,” zei ik en stond op en nam mijn plateau mee. Ik gooide het afval weg en wandelde naar buiten. Ik ging op een bank zitten en nam de foto van mij en Barts familie. Dit was één van de foto’s die constant bij mij droeg. Ik miste hen ook, maar ze herinnerden me te veel aan Bart. Ik herinner de talloze telefoons die ik weigerde. Ik herinner me ook hoe zij naast mijn bed stonden toen ik achter Bart vroeg. Ze schudden hun hoofd en ik wist meteen genoeg. Toch bleven ze me als hun dochter zien.
“Bart, waarom liet je mij alleen? Waarom nam je mij niet met je mee?” Dit was een moment dat ik regelmatig had. Een moment waarop ik mij dood wenste. Het had soms niet vaak gescheeld of ik had mijn polsen overgesneden. Ik wist dat ik veel mensen met pijn zou achterlaten, maar mijn hart kon de pijn niet meer aan. Het deed te veel pijn zonder hem en ik had nog elke nacht dromen van hem, waardoor ik huilend op stond.
Ik bleef naar de foto staren en hoorde iemand naast mij komen zitten.
“Liefdesverdriet is iets waar je je over moet zetten,” hoorde ik Bella zeggen. Ik keek haar aan.
“Dit is al lang geen liefdesverdriet meer,” antwoordde ik. “Bart zou mij nooit verlaten hebben, als…” Ik kon mijn zin niet afmaken.
“Wat is er gebeurd?” Ze klonk oprecht bezorgd. Ik had het gevoel dat ik haar kon vertrouwen. Ik wilde dat het hele verhaal vertellen. Ik wilde eindelijk mijn hart luchten.
“Bart en ik leerden elkaar 3 jaar geleden kennen. Hij was de oudere broer van mijn beste vriendin Julie. Ik probeerde mijn ouders te ontvluchten en zat daarom vaak bij haar thuis. Julie’s ouders waren totaal niet wat ik verwachtte. Bij mijn ouders draaide alles om status en geld. Julie’s ouders hechtten veel belang aan familiebanden en liefde. Ik voelde mij er thuis. Op een dag kwam Bart de woonkamer binnengewandeld.” Ik begon weg te dromen.
*FLASHBACK*
Julie en ik waren samen huiswerk aan het maken toen ik de voordeur hoorde dichtslaan.“Mam, pap. Ik ben thuis.” Ik keek op toen ik een knappe jongensstem hoorde roepen. Plotseling zag ik hem de woonkamer binnenwandelen. Hij had dezelfde kenmerken als Julie en ik wist meteen dat dit haar oudere broer Bart was. Julie hield superveel van haar broer en kon niets dan positieve dingen vertellen over haar. Julie sprong recht en liep recht in zijn armen.
“Bart, je bent terug. Hoe was Italië?” vroeg Julie glimlachend. Bart studeerde Toerisme en was daarom vaak in het buitenland met zijn klas. Dit keer was hij twee weken in Rome.
“Warm,” glimlachte hij. Julie trok hem verder de woonkamer in en stopte voor mij. Ze keek mij aan met een veelzeggende blik en ik stond recht.
“Audrey, dit is mijn fantastische broer Bart. Bart, dit is mijn beste vriendin Audrey.” Voor het eerst bekeek ik hem grondig. Hij had bruin, verward haar en felgroene ogen. Hij had een jeansbroek aan en een blauw hemd. Hij was knap, superknap. Vooral zijn ogen.
“Hi-hi,” stamelde ik nadat ik uiteindelijk uit mijn roes kwam.
“Hi. Ik ben blij dat ik je eindelijk eens mag ontmoeten. Mijn zus kan maar niet over je zwijgen en ik begin het eindelijk te begrijpen.” Ik begon te blozen. Hij nam zijn zus nog eens een knuffel en ging dan naar zijn kamer.
*FLASBACK*
Ik kwam terug tot het heden en zag Bella glimlachen.
“Hij klinkt romantisch,” zei ze. Ik knikte en keek terug voor mij.
“Vanaf dat moment als ik op bezoek was bij Julie, kwam hij ons vergezellen. Bart en ik groeiden steeds dichter naar elkaar toe. Na 2 maanden vroeg hij of ik zijn vriendin wou zijn. Het leeftijdsverschil interesseerde hem niet. Het kon hem niet schelen wat de buitenwereld over ons dacht. Hij zei me wel dat hij zich aan de regels ging houden en ging wachten tot op mijn 18de verjaardag voor hij met mij de liefde zou bedrijven.” Ik voelde mijn wangen rood worden. Ik hoorde Bella zelfs giechelen.
“Bart en ik gingen regelmatig uit en ik probeerde onze relatie zo lang mogelijk geheim te houden voor de buitenwereld. Bart vond dit erg, maar begreep mijn situatie. Als iemand het ontdekte van mij en hem, dan wisten mijn ouders het meteen. Zelfs Julie wist niets van ons af. Tot op een avond, we waren net 3 maanden samen. Bart en ik zaten in zijn kamer. Er was niemand thuis en we wilden eens alleen zijn.”
*FLASHBACK*
“Oh, ik zou zo alle dagen kunnen leven,” zei Bart tussen het kussen door. Seks stond niet op ons lijstje, maar kussen was iets wat we constant deden. Barts ouders waren hun huwelijksverjaardag aan het vieren en Julie logeerde bij een andere vriendin van haar. Ze hadden mij ook gevraagd, maar ik had beleefd geweigerd. Bart had me eerder op de week verteld dat zijn ouders niet thuis waren en ook dat zijn zusje praatte over een slaapfeestje bij een vriendin van ons.“Ik ook. Ik ook.” Ik begon hem terug te kussen. Mijn handen ging naar zijn haren en ik trok hem dichter naar mij toe. Toen we naar adem hapte gingen zijn lippen naar mijn wang en zo naar mijn hals.
“Ik zie je graag,” zei hij plotseling. Ik verstijfde. We waren vorige week net drie maanden samen, maar de woorden ‘Ik hou van je’ of ‘Ik zie je graag’ hadden we nog nooit gezegd. Tot nu. Hij stopte zijn tedere kussen en keek me in de ogen.
“Audrey, schat. Ik verwacht niet dat je iets terugzegt. Het is misschien wat snel, maar ik weet wat ik voel. Ik hou van je,” zei hij. Ik keek recht in zijn groene ogen en zag dat hij de waarheid sprak.
“Ik hou ook van je.” Er verscheen een glimlach op zijn lippen en ik begon hem meteen te kussen. Alles rondom ons verdween en het was alleen nog maar hij en ik. We waren zo van de wereld dat we niemand hadden horen thuiskomen.
“WAT IS HIER AAN DE HAND!?” hoorden we plotseling. Bart en ik sprongen uit elkaar en ik viel recht op de grond. Bart probeerde zijn lach in te houden, maar het was niet eenvoudig.
“KRIJG IK NOG EEN ANTWOORD!?” vroeg een woedende Julie. Bart en ik werden terug naar de realiteit getrokken. Ik keek Julie schuldig aan. Ik wilde niet dat ze op deze manier er achter kwam.
“Sorry Julie…,” begon ik, maar ik werd onderbroken.
“SORRY, WAARVOOR? DAT JE MIJN BROER STAAT AF TE LEKKEN OF DAT JE MIJ NOOIT IETS VERTELD HEBT OVER JULLIE RELATIE!!!” Ik had Julie nog nooit zo kwaad gezien.
“Julie, zus. Je moet ons begrijpen. Deze relatie is niet eenvoudig voor ons. Audrey haar ouders mogen niets te weten komen. En onze ouders zouden het misschien ook niet begrijpen.” Bart kende zijn zus beter als ik mijn vriendin en wist hoe hij haar moest overtuigen.
“Bart, broer. Ik zou jullie nooit verraden. Ik wist van het eerste moment dat jullie elkaar zagen, dat jullie voor elkaar gemaakt waren. Ik was aan het wachten tot één van jullie het mij zouden vertellen.” Ze keek naar mij. “Waarom vertelde je me niets? Ik ben je beste vriendin. Je vertelde me vroeger alles.”
“Julie, ik weet dat ik je alles vertelde, maar dit ligt anders.” Ik voelde me schuldig. Ik vertrouwde mijn beste vriendin niet. Julie wist meteen wat ik bedoelde.
“Je wilt dus zeggen dat je mij, je beste vriendin, niet vertrouwd.” Ze begon terug kwaad te worden en ik wist niet hoe ik haar moest kalmeren. Ik keek naar Bart en hij zag in mijn ogen wat ik bedoelde.
“Julie, het is niet dat we je niet vertrouwden, maar we wilden gewoon zolang mogelijk van onze relatie genieten,” legde hij uit. Julie was nog steeds kwaad, maar was iets kalmer.
“Mama en papa zouden jullie niet uit elkaar houden. Dat weet je toch Bart. Ze zagen ook meteen dat je gelukkiger was.” Julie keek mij aan. “Ik hoorde ze eergisteren nog praten. Ze vonden het opvallend dat jullie allebei op hetzelfde moment vrolijker waren. Ze vermoedden dat jullie elkaar gelukkig maakten, maar dat jullie schrik hadden voor de buitenwereld.” Ik wist even niet wat ik hoorde en Bart blijkbaar ook niet.
“Wa-Wat?” stamelde hij. Bart was niet iemand die stamelde, dus ik wist dat hij geschrokken was.
“Dacht je nu echt dat ze jullie veranderingen niet zouden merken. Je lacht continu, je bent vaker weg. Hetzelfde geldt voor jou, Audrey. Ze waren blij dat je eindelijk lachte en dat het ook in je ogen te zien was. Vroeger deed je maar alsof. Je was ongelukkig. En toen ze vroegen wanneer dit alles begon te veranderen, wisten ze ineens dat het bij jullie op hetzelfde moment gebeurde. Ze wisten dat jullie elkaar gelukkig maakten. Je moet het ze vertellen.” We keken eerst naar elkaar en dan naar Julie. Ik liep naar haar af en gaf haar een dikke knuffel.
“Bedankt voor je steun,” fluisterde ik.
*FLASBACK*
“Julie had gelijk. Haar ouders wisten het al een hele tijd, maar zeiden niets tot we zelf naar hun gingen om het te zeggen. Dat moment verbaasde ons allebei. We hadden nog maar net gezegd dat we een relatie hadden of we waren beiden omhult in een knuffel. ‘We zijn zo gelukkig voor jullie.’ Ik wist meteen dat ze de waarheid spraken en dat was het moment dat we onze relatie openbaar maakten.” Ik stopte, want ik wist dat het volgende stuk één van de zwaarste delen uit mijn leven was. Bella keek mij geduldig aan en dan keek ze plotseling de andere kant uit.
“Vind je het erg als Edward erbij komt zitten?” vroeg ze. Ik keek naar waar ze net aan het staren was en dan naar haar. Ik schudde mijn hoofd en keek terug voor mij alsof daar iets stond. Ik bleef maar staren voor ik verder ging met mijn verhaal.
*FLASHBACK*
“Audrey Shirley Verhoeven!” hoorde ik mijn moeder roepen. Ik stond met een zucht op en wandelde mijn kamer uit. Ik ging naar de trap en ging zo naar de woonkamer, waar ik vermoedde waar ze zat. Ik was de afgelopen maanden supergelukkig en zeker nu ik kon pronken met Bart. Iedereen in mijn omgeving hadden wel hun twijfels, maar ze gunden me mijn geluk. Ik ging slapen en stond op met een glimlach. Het verschil was duidelijk te merken. Het interesseerde me niet dat ik constant alleen thuis zat met enkel het personeel van mijn ouders. Ik wandelde de woonkamer in met een glimlach op mijn gezicht.“Ja, moeder,” zei ik beleefd. Beleefdheid was alles voor mijn moeder. Ik mocht ze nooit mam of mama noemen. Mijn vader moest ik aanspreken met ‘vader’.
“Hoe komt het dat je zo gelukkig bent?” vroeg mijn moeder, die haar boek opzij legde. Ik had kunnen weten dat zelfs mijn ouders de verschillen begonnen te merken. Ik maakte nooit meer ruzie met ze.
“Euhm, ik heb een jongen leren kennen,” zei ik voorzichtig. Er verscheen een grote glimlach op mijn moeders gezicht. Ze keek dan naar mijn vader die van zijn laptop opkeek. Hij was weer met zijn werk bezig.
“Ha en wie is die jongen?” vroeg hij ongeïnteresseerd. Ik wist niet of ik de waarheid moest zeggen. Ik zei daarom niets. “En?” vroeg mijn vader ongeduldig.
“Bart Vercauteren,” zei ik kalm.
“En waar heb je hem leren kennen?” vroeg mijn moeder vrolijk. Ik had mijn antwoord al klaar. Bart zat bij mij op school en ik wist dat ik kon zeggen dat ik hem daar had leren kennen. Dan moest ik zeker niet zeggen hoe oud hij was.
“Bij mij op school. Hij volgt ook Toerisme,” zei ik. Mijn moeder was duidelijk blij met mijn geluk, maar mijn vader bleef mij ongeïnteresseerd aankijken.
“Ik zou hem willen leren kennen. Ik moet toch weten wie met mijn dochter uitgaat.” Shit, dit had ik duidelijk niet zien aankomen.
“Euhm oké.” Ik draaide mij om en liep dan de trappen op naar mijn kamer. Ik belde meteen naar Bart.
*FLASBACK*
“Bart was blij dat ik mijn ouders eindelijk over hem had verteld en ging meteen in op het voorstel van mijn vader. Ik had het er toch moeilijk mee. Ik wist dat mijn ouders wilden dat ik met iemand van hun status trouwden. Dat wilde zeggen iemand die rijk genoeg was. De vader van Bart was boekhouder en verdiende voldoende om zijn gezin te onderhouden en elke jaar naar het buitenland te gaan, maar had geen status in de wereld van mijn ouders. Bart besefte dit niet en dan was ik nog niet begonnen over het leeftijdverschil.” Ik hapte naar adem. “Uiteindelijk had Bart mij kunnen overtuigen en was het eindelijk zo ver. Ik stond letterlijk stijf van de zenuwen en toen Bart aanbelde, zat ik in de woonkamer tegenover mijn ouders. De butler kwam met Bart binnen en mijn ouders schrokken direct. Ik had ze nog steeds niet gezegd dat Bart 4 jaar ouder was.
We gingen aan tafel en de spanning was te snijden. Mijn vader stelde Bart verschillende vragen en Bart antwoordde eerlijk op alle vragen.” Ik voelde de tranen lopen. Dit was mijn eerste zware ruzie met mijn ouders. Oké, ik was nooit eens met de instellingen van mijn ouders, maar dat wilde niet zeggen dat ik ruzie maakte met mijn ouders.
“Bart was nog geen 5 minuten buiten of het begon al.”
*FLASHBACK*
Ik had Bart buitengelaten en wandelde terug naar de woonkamer, maar ik vreesde dat er niets goeds stond te wachten.“AUDREY SHIRLEY VERHOEVEN!” riep mijn vader. Ik nam een stap naar achter. “HIJ IS NOG NIET EENS IEMAND VAN STATUS!” Ik wist dat het eerste probleem genoemd was, maar dat was zeker niet het enigste probleem.
“Audrey, hij is 4 jaar ouder dan je. Dit kan toch niet,” zei mijn moeder kalm, maar ik wist dat ze aan de binnenkant aan het razen was.
“Moeder, vader. Ik zie Bart graag en ja, hij is 4 jaar ouder en zijn vader is maar een simpele boekhouder, maar dat maakt voor mij niets uit.” Ik ging naar de zetel en zette me neer. Mijn ouders volgde mijn voorbeeld. “Voor mij draait het niet om status en geld en zeker niet om de leeftijd. Voor mij draait het om de liefde. Ik weet dat Bart mij graag ziet en dat ik hem graag ziet.” Dat was duidelijk geen uitleg, want mijn vader sprong recht.
“NIET OM GELD EN STATUS.” riep hij. “IN DEZE FAMILIE DRAAIT ALLES OM GELD EN STATUS.” Dit was voor mij de druppel.
“NEEN, VOOR JULLIE DRAAIT ALLES OM GELD EN STATUS. OMA EN OPA NEWTON HADDEN OOK GEEN MILJOENEN EN WAREN GELUKKIG. HETZELFDE GELD VOOR OMA EN OPA VERHOEVEN.” Ik was razend op mijn ouders, sinds zij wereldberoemd zijn, draaide alles om geld en status. Er kwam niets anders uit hun mond. Ik was er zelfs de dupe van. In al mijn 14 jaar had ik ze misschien op de belangrijkste feestdagen gezien en dat was zelfs misschien maar een uurtje.
“IK HEB JE NOOIT GEZIEN DE AFGELOPEN 14 JAAR OMDAT BIJ JULLIE ALLES OM GELD EN STATUS DRAAIDE.” Ik begon te huilen.
“AUDREY, JE BREEKT DIE RELATIE NU AF EN JE KOMT NIET MEER IN ZIJN BUURT” riep mijn vader alsof hij mijn gebrul niet gehoord had. “HET IS GEDAAN! JE BENT MIJN DOCHTER EN JE ZULT JE GEDRAGEN ALS EEN DOCHTER. EN DAT BEGINT MET RESPECT OPBRENGEN VOOR JE FAMILIE!”
“Ik kan je zelfs geen familie meer noemen. Nooit waren jullie er voor mij. En nu dat ik eindelijk gelukkig ben, doen jullie je voor als ouders.”
“Audrey, je vader heeft gelijk. Die relatie kan niet verder gaan. Die eindigt hier en nu.” Ik gaf mijn ouders geen antwoord. Ik liep de woonkamer uit naar mijn kamer en negeerde mijn ouders voor de rest van de tijd.
*FLASBACK*
Ik veegde de tranen weg die over mijn wangen liepen.
“Die stilte tussen mijn ouders en mij heeft geduurd tot mijn auto-ongeval. Ze vonden dat ik overdreef. Ik kon het niet begrijpen. Ik was drie jaar samen met Bart, waarvan 1 jaar verloofd en nog begrepen ze niet dat ik van hem hield. Het auto-ongeval was zo onverwacht. We waren net onze 3de verjaardag gaan vieren en waren zo gelukkig. We waren over onze trouw bezig. 15 oktober 2110, dat zou de datum worden. Barts ouders en Julie hielpen met de voorbereidingen. De uitnodigingen waren al verzonden. Het was niet lang meer nog maar 6 maanden. En dan rijdt die stomme wagen door het rood en moet Bart mijn leven redden door zich over mij te buigen.” Ik hoorde Bella naar adem happen en keek hem aan.
“Ik wist niet dat hij dat gedaan had,” zei ik toen ik wist waarom. “De politieagenten en zijn ouders vertelden mij alles, want ik wist niets meer buiten dat er een wagen op ons afreed. Blijkbaar had Bart zijn gordel losgemaakt en zich over mij gebogen. Hij zou opslag dood geweest zijn, maar ik zit hier mij alle dagen schuldig te voelen. Ik wilde dat hij mij meegenomen had. Dat ik ook in dat ongeval gestorven was.” Ik veegde de nieuwe tranen weg.
“Een week later was de begrafenis en na die begrafenis had ik mij opgesloten. Mijn ouders begonnen eindelijk te beseffen dat ik Bart graag zag en probeerde me terug gelukkig te maken, maar niets hielp. 6 maanden heb ik me opgesloten op mijn kamer. Ik ging niet meer naar school en nam geen enkele telefoon op. Mijn beste vriendin Julie probeerde elke dag langs te komen, maar mijn kamerdeur zat op slot en ze geraakte dus niet verder dan de hal. Ook Barts ouders belde alle dagen. Ik was voor hun een tweede dochter. Toen die 6 maanden voorbij waren nam ik een belangrijk besluit. Ik zou naar Forks verhuizen en een nieuwe start nemen, maar verliefd zou ik nooit meer worden. Ik kan die pijn niet meer verdragen. Barts verlies brak mijn hart in duizend stukjes.” Mijn verhaal was afgelopen en het deed eigenlijk wel goed om iemand mijn verhaal te vertellen. Misschien was dit wel wat ik nodig had. Toch had ik nog pijn, veel pijn. Ik wilde bij Bart zijn. Ik keek naar boven en liet de tranen vloeien. Waarom Bart? Waarom liet je me achter en nam je me niet mee, maar maak je geen zorgen. Ik kom naar je toe. Heel gauw. Ik wist wat ik van plan was.
EdwardPOV
Bella luisterde naar haar verhaal en na een halfuurtje besloot ik mij aan te sluiten. Bella en mijn familie moesten enkel naar haar verhaal luisteren, maar ik had de flashbacks erbij. Sommige waren mooi, maar andere dan heel pijnlijk. Vooral die ruzie met haar ouders had haar zwaar geraakt. Ze had toch minstens gehoopt dat haar ouders haar geluk gunde, maar dat was dus niet zo. Tot 3 maanden na de begrafenis begrepen ze haar liefde voor Bart niet. Heel de familie was aangedaan door haar verhaal. Niemand was nog naar de klassen gegaan. Ze zaten allemaal in onze wagens. Plotseling kreeg ik verontrustende gedachten te horen.
Waarom Bart? Ik keek naar Audrey en zag ze naar de hemel staren. Waarom liet je me achter en nam je met mee, maar maak je geen zorgen. Ik kom naar je toe. Heel gauw.
*VISIOEN*
Audrey was in La Push en stond bij de kliffen. Ze keek naar de hemel.“Waarom Bart? Waarom moest je mij laten leven. Je wist dat ik niet zonder hem kan.” Ze ademde diep in. “Maar ik kom naar je toe.” Ze liep naar achter en dan terug op volle snelheid naar voor. Ze sprong van de klif in het water. Het was duidelijk dat ze niet bovenkwam. Ze pleegde zelfmoord.
*VISIOEN*
“Wanneer?” vroeg ik Alice op vampierensnelheid. Bella keek naar mij, omdat zij de enige was die mij kon verstaan.
“Dat is niet duidelijk, maar ze is wel van plan om het te doen. Ze heeft enkel niet beslist wanneer.” Bella en ik keek eerst elkaar en dan bezorgd naar Audrey.
“We moeten haar tegenhouden,” zei mijn engel. “Ze mag niet van die klif springen.” Het was duidelijk dat heel de familie van Audrey was gaan houden en Audrey wist het zelf nog niet eens.
“Audrey, mag ik je iets vragen?” vroeg ik om Audrey aan de praat te houden en haar aan andere dingen te doen denken dan aan zelfmoord. Ze keek me aan en knikte voorzichtig.
“Je zei dat de trouwdatum 15 oktober van dit jaar zou zijn. Waarom?” Er verscheen een glimlach op haar gezicht en haar ogen begon lichtjes te sprankelen.
“Op 15 oktober 2108 vroeg Bart mij ten huwelijk en dit jaar wordt ik op 15 oktober 18 jaar. Ik kon dan eindelijk mijn zin doen en bij mijn ouders weg. Daarop had ik 2 jaar gewacht,” legde ze uit. Haar verhaal was een sprookje, maar niet met een sprookjesachtig einde. De laatste bel ging en Audrey keek op haar horloge.
“Ik denk dat ik is naar huis ga,” zei ze. Ze stapte naar haar wagen en verliet de parking. Dit was het moment dat mijn familie en ik besloten om haar te helpen en dat begon met Jacobs hulp te vragen.
JacobPOV
Ik was net klaar met mijn patrouille en wilde gaan slapen toen mijn GSM ging. Ik keek naar het schermpje. ‘Bella’
“Ja, Bella.”
“Jacob, ik heb het recht niet om je hulp in te roepen, maar we kunnen het zelf niet oplossen.” Ze klonk bijna hysterisch. Ze is misschien een bloedzuiger, maar het blijft het eerste en enige meisje waarop ik verliefd werd. Ik zou haar altijd helpen.
“Wat kan ik doen?” Ze nam opgelucht adem, ook al had ze die niet nodig.
“Er is een meisje bij ons op school, dat zelfmoordneigingen heeft. Ze heeft net een beslissing genomen. Alice zag haar van een klif op La Push springen en niet meer bovenkomen. We willen haar zelf redden, maar we mogen niet over de grens komen en daarom dacht ik dat jij haar misschien kunt tegenhouden.” Bella bleef nog eerst aan haar medemens denken. Zo was ze eenmaal en dat meisje zou niet sterven als het van haar afhing.
“Wanneer zag Alice het gebeuren?” vroeg ik. Ik zou Bella helpen met haar opdracht.
“Dat is het probleem. Audrey heeft een beslissing genomen om het te doen, maar ze weet zelf nog niet wanneer.” Audrey, mooie naam. “Ik weet dat het niet simpel is,” ging Bella verder.
“Dat is niet erg. Ik geef het door aan de roedel. Waarom wilt ze eigenlijk springen?” vroeg ik. Er moest toch een grondige reden voor zijn, dacht ik bij mijzelf.
“Haar verloofde van 2 jaar overleed in een auto-ongeval. Ze zat bij hem in de wagen en ze voelt zich schuldig. Ze wilt bij hem zijn.” Dat was duidelijk de korte en de gecensureerde versie.
“Oké, als ik hier iemand zie springen, zal ik haar tegenhouden.”
“Bedankt, Jake. Voor alles.” Daarmee hing ze op, nog voor ik iets kon antwoorden. Wat ik toen nog niet wist, was dat het meisje mijn leven op zijn kop zou zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten