Het gesprek met Bella en Edward voelde ik me beter, maar mijn gedachten bleven dezelfde.
Zeker nu de ouders van Bart naar Forks kwamen. Het schuldgevoel dat in me borrelde, werd nog elke dag groter. Timothy zei me na het ongeluk dat er me geen enkele schuld trof, maar ik weigerde dat te geloven. Ik sloot mijn IPod aan op de IHome en zette mijn lievelingsliedje op. Ik zong zachtjes mee.
Breathe Without You - Milk Inc.
Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you
I’ll never breathe without you.
Coming in the distance from me to you,
and the need to surface.
All colors fade to blue.
Getting through another night,
sleeping through another day.
Heaven seems so far away.
Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you,
I’ll never breathe without you.
Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you,
I’ll never breathe without you
Swimming through the images you left behind,
fictions of the heart, not sure I try to find.
Getting through another night,
sleeping through another day.
Heaven seems so far away.
There may be questions I don't,
maybe answers I regret,
but there's too many things I can't forget.
Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you,
I’ll never breathe without you.
Breathe without you,
how I can I breathe without you.
Breathe without you,
I’ll never breathe without you.
Ondertussen had ik me omgekleed en was ik in mijn bed gekropen. Ik zou wel zien wat de volgende dag zou brengen. Al huilend en denkend over Bart viel ik in slaap.
XXX
De volgende morgen stond ik op met een zwaar gemoed. Ik zag dat Julie me nog een bericht had gestuurd om te zeggen dat haar vliegtuig elk moment kon opstijgen. Dat was 19u, plaatselijke tijd in Forks. Ik keek op mijn digitale klok en zag dat het 7u ’s morgens was. Julie en haar ouders konden elk moment aankomen.
Ik stapte uit mijn bed en ging me klaarmaken. Ik genoot van het warme water dat over mijn lichaam viel. Na een uurtje werd het kouder en stapte ik uit de douche. Ik kleedde me aan in een simpele jeans en een rood truitje. Ik vond mijn rode ballerina’s en die paste perfect bij mijn outfit. Net toen ik mijn haar in een staart had gedaan ging de deurbel. Ik keek op de klok en zag dat het al kwart voor 8 was. Ik begon bijna te hyperventileren.
“Kalm, Audrey,” fluisterde ik tegen mezelf. “Het is enkel Barts familie.” Ik wandelde rustig de trap af, in de hoop dat ik kalm was tegen dat ik aan de deur was. Ik nam diep adem en opende de deur.
“Iep!!” gilde Julie en ze sprong recht in mijn armen. “Ik heb je gemist.”
“Ik je ook, Julie. Ik je ook.” Ik zette Julie terug op de grond en keek naar de mensen die achter haar stonden. Timothy en Liesbeth stonden glimlachend het tafereel te bekijken.
“Audrey, schat. Je bent nog niets verandert,” zei Liesbeth. Ze gaf me een knuffel. “Nog steeds een schuldgevoel, zie ik,” fluisterde ze in mijn oor. Ze liet me los en ik werd al meteen in een andere omhelzing genomen. Timothy liet me na vijf maanden los en nam een stap naar achter. Ik nam de tijd om ze allemaal te bekijken. Bart had duidelijk de haren van zijn vader, maar de ogen van zijn moeder. Na acht maanden kon ik nog steeds niet in haar ogen kijken, want telkens zag ik de diepgroene ogen van Bart.
“Sorry,” huilde ik en wandelde naar de woonkamer. Aan de voetstappen te horen, volgden Julie en haar ouders me.
“Waarom verontschuldig je je nu?” begon Liesbeth. “Het is niet jouw fout. Alles gebeurt om een reden.”
“Als alles om een reden gebeurt, waarom leef ik dan nog? Waarom liet Bart mij dan alleen? Hij wist dat ik niet zonder hem kan leven. Hij was mijn wereld!!!” gilde ik hysterisch. Liesbeth kwam naast mij zitten en nam mij stevig vast.
“Niemand heef de antwoorden op die vragen, maar wat ik wel weet, is dat Bart zou willen dat je de moed niet opgaf. Dat je gewoon verder gaat met je leven.” Ik keek haar aan en zag in haar ogen de bezorgdheid voor me.
“Je bent aan het weglopen van je verleden en dat zou mijn zoon nooit gewild hebben.” Timothy kwam langs mijn andere zijde zitten.
“We blijven zolang mogelijk in Forks. We laten je niet meer vluchten. De bedoeling is om een huis hier te kopen.”
“Ja, ik ga zelfs met je mee naar FHS.” Ik wist even niet wat zeggen. Ik keek op mijn horloge en zag dat mijn eerste uur over een halfuurtje begon.
“Als dat zo is dan moeten we nu vertrekken.”
“Goed dan gaan we mee. Julie moet nog ingeschreven worden,” antwoordde Liesbeth.
XXX
Een kwartier later stapten we het kantoortje binnen.
“Miss Verhoeven. Zijn er problemen?”
“Nee, miss Langdon. Mijn vriendin Julie Vercauteren zou hier graag les komen volgen.”
“Mag ik dan alle gegevens?” Julie ouders gaven al haar gegevens en ik zorgde ervoor dat ze hetzelfde lessenrooster had als mij.
“Oké, laat dit door alle je leraars tekenen en breng het straks terug binnen,” legde Miss Langdon uit.
Julie en ik wandelde het kantoortje uit op de voet gevolgd door Julie’s ouders.
“We gaan op zoek naar een huis en laten je iets weten.” Liesbeth gaf mij en Julie een knuffel.
“Tot straks!” riep Julie voordat ze zich naar mij draaide. “Vertel, zal ik hier mijn smaak vinden?”
“Niet te geloven,” lachte ik. “Ze is hier pas en ze is al op jacht.”
“Je moet weten dat de standaarden hoog liggen na mijn vorige crush,” lachte ze. Ik wist niet goed wat zeggen, want ik wist heel goed wie haar vorige crush was. Ik moest gelukkig niet antwoorden, want mijn neef en nicht kwamen naar ons toe gewandeld.
“Audrey, wie is die knappe dame die naast je staat?” vroeg Michael nonchalant. Julie keek eerst naar mij en knipoogde voor ze zich naar hem keerde.
“Mijn naam is Julie Vercauteren,” antwoordde ze droog. “En je bent mijn type niet.”
“Wat is dan wel je type?” Ik dacht echt dat Julie eerlijk zou antwoorden, maar in plaats daarvan keek ze naar mij en dan terug naar Michael.
“Dat laat ik je nog wel is weten.” Michael keerde vernederd terug naar zijn vrienden en ik keek Julie vragend aan.
“Dacht je nu echt dat ik van dag één de waarheid zou vertellen?” Ik haalde mijn schouders op.
“Het is jouw leven, maar denk eraan dat Forks heel klein is. Iedereen weet alles van iedereen.” Ik zag de Cullens aankomen en besloot de schoolparking te verlaten.
“Kom, we moeten naar onze eerste les.” Ik trok Julie letterlijk mee, want het laatste wat ik wou, was dat ze gelukkige koppels uit elkaar trok. En mits de Cullens onmenselijk knap zijn, kon Julie haar zinnen wel eens op hen zetten.
XXX
De voormiddag verliep vlot en Julie had al enkele meisjes gezien, waaronder Bella. Toen ze haar samen met Edward zag, wist ze meteen dat ze geen kans maakte.
Op weg naar de cafetaria hield Alice me tegen.
“Audrey, komen jij en je vriendin bij ons zitten?” Ik keek naar Julie, maar die was Alice met haar ogen aan het uitkleden. Ik stompte haar in de zij.
“Euhm, ja… Is dat oké, Audrey?” stamelde ze. Als dit haar reactie was op Alice, dan was ik heel benieuwd naar haar reactie op Rosalie.
“We komen zo, Alice,” zei ik en ik draaide me daarna naar Julie toe. “Stop met haar uit te kleden in je gedachten. Alice is heel gelukkig met haar vriend Jasper. Als je daartussen komt, dan spreek ik nooit meer met je.” Ik keerde haar de rug toe en wandelde verder naar de cafetaria.
“Audrey, wacht!” riep Julie en ik draaide me om. “Ik wil echt niet tussen gelukkige koppels komen. Het is gewoon ongelooflijk, hoe knap en…”
“Stop. Ik wil het niet horen. Kom we gaan lunchen.”
In de cafetaria keek iedereen om toen we binnenwandelde. Ik nam een plateau en pakte een appel en een flesje water. Julie volgde mijn voorbeeld en nadat we betaald hadden, wandelden we naar de Cullen-tafel. Ze hadden er nu een stoel meer bijgezet.
“Jongens, dit is Julie Vercauteren, mijn Belgische vriendin,” zei ik wijzend naar Julie. “Julie, dit zijn Bella Masen, Emmett Masen, Rosalie Hale, de vriendin van Emmett. Jasper Hale, Alice Cullen, de vriendin van Jasper en Edward Cullen, de vriend van Bella.” Ik duidde iedereen één voor één aan. “Het kan ook gewoonweg eenvoudiger. Dit zijn de Cullens.” Daarna keek ik naar Julie en haar reactie op Rosalie was net wat ik voorspelde. Ze stond bijna te kwijlen.
“Julie,” siste ik. Ze schrok op en keek me schuldig aan.
“Sorry.” mompelde ze.
“Julie, vertel op. Hoe heb je Audrey leren kennen?” vroeg Emmett. Hij was altijd de nieuwsgierige geweest.
“Wel, we waren 12 jaar en zaten in dezelfde klas. We werden algauw beste vriendinnen.” Ik keek naar Julie en zag haar glimlachen, maar het reikte haar ogen niet. Ik begon te beseffen dat ik niet de enigste was die Bart miste.
“Door mij heeft ze…” Ze stopte halfweg haar zin en keek me vragend aan. Ik wist meteen wat ze bedoelde en knikte. “Door mij heeft ze Bart leren kennen. Hij was mijn broer.” Er begonnen tranen over haar wangen te vallen.
“Gecondoleerd.” zeiden Bella en Edward. Het betekende veel voor mij dat ze mijn verhaal niet aan hun familie hadden verteld.
“Bedankt, maar waarom zeggen jullie niets?” vroeg mijn vriendin aan de andere Cullens.
“Omdat we van niets weten. Audrey heeft ons niets verteld, enkel aan Bella en Edward,” legde Jasper kalm uit. “Dit is het eerste wat we ervan horen. In ieder geval ook onze innige deelneming.” Het klonk duidelijk eerlijk, maar toch had ik het gevoel dat hij meer wist.
“En hoe zit het in de liefde?” vroeg Rosalie. Net op dat moment kwam er een footballer naar ons toe gewandeld. Ik dacht dat zijn naam Jordan was.
“Hoi, mag ik eens wat vragen?” vroeg hij aan Julie, die enkel knikte. “Tegen mijn maat Michael zei je dat hij niet jouw type was. Nu vroeg ik me af of ik misschien je type was?” Ik moest echt moeite doen om niet in de lach te schieten.
“Nee, en dit geldt voor al je vrienden. Ik zal jullie wel eens laten weten wat wel mijn type is,” antwoordde ze droog. Jordan droop verslagen af. Julie keek me aan en begon plotseling dan te lachen.
“Ik bedenk net dat ik een oplossing heb, maar daar ga jij nooit mee akkoord.” Ik keek haar vragend aan, maar ze gaf geen antwoord. Ze knipoogde enkel en dan begreep ik het meteen.
“NO WAY!” riep ik en de hele cafetaria viel stil, inclusief onze tafel. Ze hadden alles gevolg, maar wisten blijkbaar niet wat Julie bedoelde. “Zoek je een ander slachtoffer. NO WAY!”
“Komaan, voor de lol en iedereen laat me dan meteen met rust,” smeekte Julie.
“Nee, Julie. Ofwel zeg je het ofwel neem je alles erbij.” De Cullens bleven ons vragend aankijken.
“Tja… Dan zal ik met een probleem blijven zitten, zeker,” pruilde ze, maar ik hield weerstand. Normaal gaf ik meteen toe als ze pruilde en met haar puppyoogjes me aankeek.
“Mogen wij even mee volgen?” vroeg een ongeduldige Rosalie. Ik keek naar Julie en die haalde enkel haar schouders op.
“Maakt niet uit. Als jij ze vertrouwt, dan vertrouw ik ze ook.” Ik besloot het ze te vertellen.
“Ik hoop dat jullie een open geest hebben, want Julie is mijn vriendin en wat jullie ook mogen denken, ik laat ze niet vallen.” Ze knikten allemaal. “Julie valt niet op jongens.” De Cullens keken verbaasd naar Julie.
“Sorry jongens. Jullie zijn misschien de knapste gasten die ik ooit heb gezien, maar ik heb liever jullie vriendinnen.” De Cullens waren duidelijk Julie haar grote mond niet gewoon. Ik moest eigenlijk lachen met hun gezichtsuitdrukkingen. Julie begon al gauw mee te lachen.
“Maak je maar geen zorgen,” begon ze toen ze uitgelachen was, “Audrey heeft me al verwittigd en het is ook duidelijk dat jullie heel gelukkig met elkaar zijn. Ik ga niet tussen jullie komen.”
“Dat appreciëren we, maar waarover hadden jullie het nu net?” vroeg Bella.
“Wel, ik wilde de mannelijke helft van FHS een kleine show geven.” Realisatie kwam tevoorschijn.
“Oh…,” zeiden ze allemaal.
“Maar waarom wil jij niet meewerken? Het is toch onschuldig.” vroeg Jasper. Ik keek naar Julie en die grijnsde alleen maar.
“Wel, voor mij zou dit uiteraard onschuldig zijn, maar voor Julie dus niet,” legde ik uit. Niemand snapte het blijkbaar en ik stompte Julie in de zij.
“Ow.” kreunde ze en ze keek me kwaad aan. Ik zei niets en ik bleef haar aanstaren. Dit duurde een paar minuten en uiteindelijk haalde een kuch ons uit de staarwedstrijd.
“Kan iemand het nog uitleggen?”
“Wel, euhm. Tja…” Julie stamelde en begon te blozen. Ze was duidelijk nog niet over mij. “Ik was heel lang verliefd op Audrey.” Ze keken dan allemaal naar mij.
“Ela, dat was niet wederzijds. Ze heeft het me pas verteld toen ik al een paar maanden samen was met Bart,” verdedigde ik mijzelf. De hele tafel lachte om mijn reactie.
“Hoe ga jij er eigenlijk mee om?” vroeg Rosalie.
“Zoals ik met iedereen omga. Julie is een mens als een ander.”
“Ja, oké, maar met haar gevoelens voor jouw.”
“Julie weet dat ik haar enkel zie als een zus. Ik ging er zelfs beter mee om dan Bart.” Julie begon te lachen.
“Ik weet nog goed hoe zijn reactie was toen ik zei dat ik jaloers was op hun relatie.” Ze kreeg een wazige blik in haar ogen
JuliePOV
“Ik weet nog goed hoe zijn reactie was toen ik zei dat ik jaloers was op hun relatie.” Ik begon mij die avond voor te stellen. Bart reageerde echt grappig op mijn bekentenis.
*FLASHBACK*
Ik wandelde naar zijn kamer en klopte op zijn deur.“Binnen.” Ik wandelde heel voorzichtig binnen en ging op zijn bed zitten. Bart zat achter zijn laptop.
“Wat ben je aan het doen?” vroeg ik.
“Audrey en ik zijn bijna 6 maanden samen. Ik ben iets aan het zoeken.” Ik voelde me jaloers. Hij had alles wat ik wilde.
“Ik wil met je spreken,” zei ik stil. Bart keek over zijn schouder en kwam dan bij mij zitten.
“Je kunt altijd met me komen praten dat weet je toch?” Ik knikte enkel. “Kom, vertel het eens aan je grote broer.”
“Euhm, ik ben eigenlijk jaloers op jouw relatie.” Ik kon het niet direct zeggen. Ik was bang voor zijn reactie. De reactie die hij mij gaf, was zeker niet wat ik verwachtte. Hij sprong van me weg.
“Zus, ik weet dat je me graag ziet, maar dit gaat me toch iets te ver.” Ik moest meteen beginnen lachen.
“Bart, ik ben niet jaloers op Audrey, maar op jouw.” legde ik hem uit.
“Op mij?”
“Broer, ik val niet op jongens,” begon ik. “Toen ik Audrey leerde kennen, begon ik meer te voelen dan vriendschap. Ik ben verliefd op haar.” Bart stond letterlijk met zijn mond vol tanden.
“Jij… verliefd… op mijn… op Audrey…” Ik knikte enkel. “Hoe lang?”
“Bijna 2 jaar.”
“Twee jaar. Twee jaar en je zegt niets!” riep hij.
“Wat moest ik zeggen. ‘Hé, Bart. Niet kwaad worden, maar ik ben verliefd op je lief.’ Nee dat zou niet goed gekomen zijn.”
“Misschien niet.” Toen begon hij te glimlachen.
“Zo, je valt dus op meisjes?”
“Ja, door Audrey besefte ik dat jongens niets voor mij waren.”
“Jij blijft toch van mijn Audrey weg, hé?” vroeg hij lachend. Ik wist dat hij het niet meende, maar het deed me wel pijn dat hij me niet vertrouwde.
“Ik kom niet tussen jou en Audrey. Jij bent mijn broer en ik ben blij dat je eindelijk gelukkig bent.”
“Dat weet ik toch.” Bart gaf me een knuffel. “Ik hoop dat je de ware nog tegen komt.”
“Ik ook. Ik ook."
*FLASHBACK*
AudreyPOV
De Cullens hadden aandacht naar Julie haar verhaal geluisterd.
“Wow, hij was een fantastisch iemand,” zei Bella.
“Familie kwam bij Bart op de eerste plaats, maar toen hij Audrey leerde kennen, kwam zij al gauw op die eerste plaats.” Ik glimlachte een beetje.
“Maar genoeg over Bart. Ik zit hier nog altijd met een probleem.”
“Waar ik een oplossing voor heb.” Rosalie sprong recht en trok Julie recht.
“Wat ga jij…” Nog voor Julie haar vraag had gesteld, waren Rosalie’s lippen op de haar.
Iedereen keek naar het kussend paar. De schokkende blikken waren vooral present. Na een paar minuten trok Rosalie weg.
“Wow! Emmett, je hebt een fantastische vriendin. Kussen dat die kan.”
“Ik weet het en ze kan nog veel meer dan dat,” grijnsde hij. Rosalie smakte hem op zijn hoofd.
“Ow! Waar was dat goed voor?” vroeg hij terwijl hij over zijn hoofd wreef.
“Julie, je moet ook niet onderdoen. Ik denk dat ik nog nooit zo goed gekust geweest ben,” knipoogde Rosalie. “Trouwens, jullie mogen allebei Rose zeggen.”
“Rose, je beseft toch dat je Julie haar droom waar hebt gemaakt. Of toch een deel ervan.” Ik kreeg plotseling een por in mijn zij. Ik keek naar mijn zei en zag Julie kwaad kijken.
“Komaan Julie, het is toch waar. Je gaat me niet zeggen dat je Rose niet wilde kussen. En dan zwijg ik over Bella en Alice.” lachte ik verder.
“Dat zijn dromen en de meeste dromen zijn bedrog,” antwoordde ze. Plotseling stonden Bella en Alice op en kwamen op Julie af. Eerst greep Bella haar vast om te kussen. Daarna begon Alice Julie te kussen. De hele cafetaria was stil. Héél stil. Zelfs Julie stond heel stil.
“Wow. Ik heb Julie nog nooit stil meegemaakt.” Daardoor moest de hele tafel beginnen lachen. De cafetaria bleef stil naar onze tafel kijken. Ik ging op de tafel staan.
“Wat! Nog nooit twee meisjes zien kussen. Wel dan hebben jullie een probleem, want Julie zal nog vaak meisjes kussen. Mits ze niet op jongens valt!” riep ik naar iedereen. De studenten deden verder met wat ze aan het doen waren. Natuurlijk ging op dat moment de bel.
XXX
De namiddag ging snel voorbij en voordat ik het wist, wandelden we over de schoolparking naar mijn Porsche. Julie’s ouders stonden bij hun wagen en glimlachten naar ons.
“We hebben een huis gevonden,” zei Liesbeth vrolijk.
“Dat is tof voor jullie,” zei ik enthousiast. “En wanneer kunnen jullie er intrekken?”
“Meteen, maar het moet nog ingericht worden,” antwoordde ze.
“Natuurlijk moeten we ook nog meubels kopen,” ging Timothy verder.
“Dus het is niet voor direct,” bevestigde ik.
“Spijtig genoeg niet.” Ik zag aan Liesbeth dat ze zo snel mogelijk er in wou gaan wonen. Ik was aan oplossingen aan het denken toen er iemand op mijn schouders tikte.
“Hey Audrey. Ik vroeg me af of jij en Julie bij ons zou willen komen logeren?” vroeg Alice.
“Wanneer?”
“Dit weekend.” Ik keek naar Julie en keek haar vragend aan.
“Mam, pap. Dit is Alice Cullen. Alice, dit zijn mijn ouders,” zei Julie.
“Aangename kennismaking, meneer en mevrouw Vercauteren.” Alice reikte haar hand uit.
“Zeg maar Liesbeth en Timothy.” glimlachte Liesbeth.
“Aangename kennismaking,” zei Timothy terwijl hij Alice haar hand schudde. “En Audrey en Julie zullen er zijn dit weekend. Audrey heeft dringend ontspanning nodig.” Alice draaide zich om en deed teken naar haar familie.
“Super! Ik zou graag de rest van mijn familie voorstellen.” begon ze. “Dit is Jasper Hale, mijn vriend. Dit zijn Emmett Masen en Rosalie Hale en als laatste Edward Cullen en Bella Masen. We zijn allemaal geadopteerd door Dr. Carlisle Cullen en zijn vrouw Esme.”
“Adoptie?” vroeg Liesbeth bezorgd. Ze was altijd bekommerd om kinderen die geen ouders hadden. Ze deed zelfs vrijwilligerswerk in weeshuizen.
“Ja, maar we beschouwen hen als onze echte ouders. Ze hebben al veel voor ons gedaan,” zei Bella glimlachend.
“Mam, maar hoe gaan we ons probleem oplossen? Blijven we nog in het hotel logeren?”
“Je kan bij mij blijven logeren. John en Lindsay hebben nog twee kamers vrij,” antwoordde ik.
“Wat is het probleem?” vroeg Edward.
“We hebben een huis gekocht en we kunnen er meteen in, maar het moet nog ingericht worden. We zoeken iemand die dat kan,” legde Timothy uit. De Cullens keken elkaar aan.
“Ik denk dat we kunnen helpen,” zei Rose. “Esme heeft een eigen interieurzaak. Ze ontwerpt verschillende interieurs naar smaak van haar cliënten. Ze werkt van thuis uit.”
“Zou ze voor ons werken?” vroeg Liesbeth.
“Natuurlijk. We kunnen haar aan jullie voorstellen,” zei Edward.
“Sinds we in Forks wonen, heeft ze niet zoveel werk,” ging Jasper verder.
BellaPOV
Er begon alweer een nieuwe schooldag en na Audrey’s verhaal, hadden mijn familie en ik schrik dat ze niet zou opdagen.
“Bella, maak je maar geen zorgen,” zei Jasper. “Ze heeft nog geen beslissing genomen wanneer ze gaat springen.”
“Ik weet het Jasper, maar haar verhaal deed me zoveel pijn.” Als ik terugdenk aan gisteren, dan was ik blij dat ik niet meer kon huilen. De tranen zouden zo over mijn wangen vloeien.
“Kom, we moeten naar school,” zei mijn knappe echtgenoot. Ik keek hem glimlachend aan en wandelde naar mijn BMW. Alice en Jasper gingen op de achterbank zitten terwijl Rose en Emmett haar rode BMW namen.
We kwamen aangereden en zagen Audrey staan. Naast haar stond een blond meisje met groene ogen. Ik dacht direct terug aan de foto die ze gisteren vast had. Dat was hetzelfde meisje.
“Tot straks!” riep ze naar iemand en draaide zich dan naar Audrey. “Vertel, zal ik hier mijn smaak vinden.” Ik keek naar Edward en die haalde enkel zijn schouders op.
“Niet te geloven. Ze is hier pas en ze is al op jacht,” lachte Audrey.
“Je moet wel weten dat de standaarden hoog liggen na mijn vorige crush.” zei de blonde glimlachend, maar de blik van Audrey veranderde van vrolijk naar schrik. Ze wist blijkbaar wie die crush was.
“Audrey haar gedachten zijn wazig,” zei Edward. “Ik kan niet zien wie het is. Hetzelfde bij het meisje.”
“Dat zal haar beste vriendin zijn. Dus ze is aangekomen,” zei Rosalie.
“Ja en Michael heeft haar zinnen al op haar gezet,” antwoordde Jasper. We keken allemaal hoe Michael naar zijn nicht en haar vriendin wandelden.
“Audrey, wie is die knappe dame die naast je staat?” vroeg hij nonchalant. Julie keek eerst naar Audrey en knipoogde voor ze zich naar hem keerde.
“Mijn naam is Julie Vercauteren en je bent mijn type niet,” antwoordde ze hem.
“Wat is dan wel je type?” Ze keek naar Audrey en dan naar Michael.
“Dat laat ik je nog wel is weten.” Michael wandelde vernederd weg. Toen we terug naar Audrey en Julie keken zagen we Audrey haar vragend aankijken.
“Dacht je nu echt dat ik van dag één de waarheid zou vertellen.” Audrey haalde haar schouders op.
“Het is jouw leven, maar denk eraan dat Forks heel klein is. Iedereen weet alles van iedereen.” Toen keek ze over Julie’s schouders en zag ze ons staan.
“Kom, we moeten naar onze eerste les.” Ze nam Julie vast bij haar arm en trok haar letterlijk weg. Dat was raar.
“Ik vraag me af wat haar geheim is,” zei Emmett.
“Ik ook en waarom trok ze Julie weg als ze ons zag staan?” vroeg Alice.
“Geen idee. Normaal gezien kan ik Audrey’s gedachten goed lezen, maar ze zijn nog steeds verward. Julie’s ouders hebben besloten om hier te blijven tot Audrey terug in orde is. Dat verraste Audrey vooral,” legde mijn engel uit.
“Haar gevoelens zijn ook gemengd. Ze is blij dat ze haar schoonfamilie terugheeft, maar ze voelt zich schuldig.”
“Wat zou het type zijn van Julie?” vroeg Rosalie. Iedereen haalde hun schouders op en wandelden daarna naar de les.
XXX
Julie en Audrey waren constant samen en het was duidelijk dat Audrey ons vermeed. Niemand wist waarom, maar Alice had besloten om Audrey tegen te houden en haar en Julie uit te nodigen voor lunch. Rose, Edward, Emmett en ik zaten al aan tafel en volgde de conversatie van Alice en Audrey.
“Audrey, komen jij en je vriendin bij ons zitten?” vroeg Alice.
“Euhm, ja… Is dat oké, Audrey?”
“We komen zo, Alice.” We hoorden Alice haar voetstappen dichten bij de cafetaria komen.
“Stop met haar uit te kleden in je gedachten. Alice is heel gelukkig met haar vriend Jasper. Als je daartussen komt, dan spreek ik nooit meer met je.” Ik keek mijn familie vragend aan.
“Dus dat is haar type,” antwoordde Emmett lachend. Rose sloeg hem op zijn hoofd.
“Zwijg erover. We weten nog van niets.”
“Zo lang Julie of Audrey er niet over beginnen, moeten we ons van de domme houden,” zei Edward. De rest van hun conversatie hadden we blijkbaar gemist, want ze wandelden al naar onze tafel.
“Jongens, dit is Julie Vercauteren, mijn Belgische vriendin,” stelde ze haar vriendin voor. “Julie, dit zijn Bella Masen, Emmett Masen, Rosalie Hale, de vriendin van Emmett. Jasper Hale, Alice Cullen, de vriendin van Jasper en Edward Cullen, de vriend van Bella.” Audrey had iedereen één voor één aangeduid en het was ook duidelijk dat ze aanwees wie bij wie hoorde. “Het kan ook gewoonweg eenvoudiger. Dit zijn de Cullens.” Audrey keek dan naar Julie en we volgden mee. Julie stond bijna te kwijlen en als we haar blik volgden dan zagen we naar wie ze keek. Rosalie. Rosalie haar ego werd nogmaals gestreeld en mijn familie glimlachte zodat Audrey en Julie het niet hoorde.
“Julie,” siste Audrey en Julie keek Audrey schuldig aan.
“Sorry,” mompelde ze.
“Julie, vertel op. Hoe heb je Audrey leren kennen?” vroeg mijn nieuwsgierige broer.
“Wel, we waren 12 jaar en zaten in dezelfde klas. We werden algauw beste vriendinnen. Door mij heeft ze…” Ze stopte halfweg haar zin en keek naar Audrey, die knikte enkel. “Door mij heeft ze Bart leren kennen. Hij was mijn broer.” Ze begon stil te huilen.
“Gecondoleerd,” antwoordde Edward en ik, want mijn familie wist zogezegd nog van niets.
“Bedankt, maar waarom zeggen jullie niets?” vroeg ze aan de rest van de familie.
“Omdat we van niets weten. Audrey heeft ons niets verteld, enkel Bella en Edward,” loog Jasper. “Dit is het eerste wat we ervan horen. In ieder geval ook onze innige deelneming.”
“En hoe zit het in de liefde?” vroeg Rosalie, die duidelijk wilde weten of ze een vriendin in België had zitten. We wachtten allen op een antwoord toen Jordan, de maat van Michael op ons af kwam.
“Hoi, mag ik eens wat vragen?” vroeg hij aan Julie. “Tegen mijn maat Michael zei je dat hij niet jouw type was. Nu vroeg ik me af of ik misschien je type was?” Audrey had het duidelijk moeilijk om haar lach in te houden. Ook mijn familie en ik hadden moeite, maar het lukte ons vrij goed.
“Nee, en dit geldt voor al je vrienden. Ik zal jullie wel eens laten weten wat wel mijn type is,” antwoordde Julie droog. Jordan droop verslagen af.
“Ook ik ben haar type niet,” zei hij tegen Michael.
“Verdomme. Ik zou wel eens weten op wat voor jongen ze zou vallen,” Mijn familie keken elkaar aan en moesten weeral onze lach inhouden.
“Hij moest is weten dat ze niet op jongens valt,” zei Jasper op vampiersnelheid. Plotseling hoorde we iemand lachen en keken we naar Julie.
“Ik bedenk net dat ik een oplossing heb, maar daar ga jij nooit meer akkoord.” We keken toen naar de gezichtsuitdrukking van Audrey. Ze wist duidelijk niet wat ze bedoelde en had een vragende blik. Julie knipoogde enkel en de gezichtsuitdrukking van Audrey veranderde al snel.
“NO WAY!” riep Audrey en iedereen werd stil. “Zoek je een ander slachtoffer. NO WAY!”
“Komaan, voor de lol en iedereen laat me dan meteen met rust,” smeekte Julie. Het was duidelijk dat ze dit echt wilde.
“Nee, Julie. Ofwel zeg je het ofwel neem je alles erbij.”
“Tja… Dan zal ik met een probleem blijven zitten.” pruilde ze en ze liet ook haar puppyoogjes zien.
“Mogen we even mee volgen?” vroeg Rose ongeduldig. Audrey keek naar Julie en die haalde haar schouders op.
“Maakt niet uit. Als jij ze vertrouwt, dan vertrouw ik ze ook.”
“Ik hoop dat jullie een open geest hebben, want Julie is mijn vriendin en wat jullie ook mogen denken, ik laat ze niet vallen.”
“We hebben een heel open geest,” lachte Emmett op vampiersnelheid, maar knikte gewoon met ons mee.
“Julie valt niet op jongens.” We deden alsof verbaasd waren en keken naar Julie.
“Sorry jongens. Jullie zijn misschien de knapste gasten die ik ooit heb gezien, maar ik heb liever jullie vriendinnen.” De jongens werden jalers en namen ons stevig vast en ik moest giechelen.
“Komaan Edward, jaloers op een meisje.” Hij haalde zijn schouders op. “Die jaloezie staat je wel.” Audrey en Julie waren aan het lachen toen Alice, Rose en ik onze partners geruststelde.
“Maak je geen zorgen,” ging Julie verder toen ze uitgelachen was. “Audrey heeft me al verwittigd en het is ook duidelijk dat jullie heel gelukkig met elkaar zijn. Ik ga niet tussen jullie komen.” De jongens hielden opgelucht adem.
“Dat appreciëren we, maar waarover hadden jullie het nu net?” vroeg ik, want dat was nog steeds onduidelijk.
“Wel, ik wilde de mannelijke helft van FHS een kleine show geven.” Toen werd alles duidelijk. Ze wou Audrey kussen in het midden van de cafetaria, maar waarom was Audrey er zo tegen. Edward en Alice wisten dit duidelijk, maar hadden ons niet gezegd. Toch lieten ze blijken alsof ze het net beseften door met ons verwondert te reageren.
“Maar waarom wil jij niet meewerken? Het is toch onschuldig.” vroeg Jasper. Het was duidelijk dat ik niet de enige was die dat zich afvroeg.
“Wel, voor mij zou dit uiteraard onschuldig zijn.” begon Audrey nadat ze eerst naar een grijnzende Julie had gekeken. “Maar voor Julie dus niet.” We konden niet volgen en het was duidelijk dat Audrey het niet zelf wilde vertellen, want ze stompte Julie in de zij.
“Ow.” kreunde ze en wreef over de pijnlijke plek. Er begon een staarwedstrijd tussen de twee. Die duurde tot Edward besloot er iets aan te doen. Hij kuchte eenmaal en de twee schrokken op.
“Kan iemand het nog uitleggen?” vroeg hij.
“Wel, euhm. Tja…” Julie haar wangen werden rood. “Ik was heel lang verliefd op Audrey.”
“Maakt daar nog steeds van,” zei Jasper op vampiersnelheid.
“Dus Audrey was de crush van Julie.” We keken dan naar Audrey.
“Ela, dat was niet wederzijds. Ze heeft het me pas verteld toen ik al een paar maanden samen was met Bart.” verdedigde ze zichzelf. We moesten lachen, want daarom keken we haar niet aan.
“Hoe ga jij er eigenlijk mee om?” vroeg Rosalie.
“Zoals ik met iedereen omga. Julie is een mens als een ander.”
“Ja, oké, maar met haar gevoelens voor jouw.”
“Julie weet dat ik haar enkel zie als een zus. Ik ging er zelfs beter mee om dan Bart.” Daarop begon Julie te lachen.
“Ik weet nog goed hoe zijn reactie was toen ik zei dat ik jaloers was op hun relatie.” Julie begon het verhaal te vertellen en de tafel moest lachen om de reactie van haar broer. Haar broer klonk zo fantastisch. Door alle verhalen die ik al over hem gehoord had, verstond ik hoe moeilijk Audrey het soms had zonder hem.
“Wow, hij was een fantastisch iemand.”
“Familie kwam bij Bart op de eerste plaats, maar toen hij Audrey leerde kennen, kwam zij al gauw op die eerste plaats.” Audrey herinnerde blijkbaar iets, want er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht.
“Maar genoeg over Bart. Ik zit hier nog altijd met een probleem.” Rosalie keek naar de rest van de familie en Alice kreeg een wazige blik. Ze zag duidelijk iets.
“Rose, dat meen je niet,” lachte ze.
“Jawel. Ik ga haar helpen en ze is knap genoeg. Ik wil haar wel eens kussen.” Iedereen keek haar aan alsof ze zot aan het worden was. Emmett daarentegen begon te grijnzen.
“Dat is hot.”
“En het helpt Julie van al die puberale menselijke jongens af,” zei Alice. “Bella bereidt je ook maar voor. Nadat Rose haar gekust heeft, gaat Audrey haar plagen.” De jongens, behalve Edward, wisten niet waarover ze had. Ik, eerlijk gezegd, kon ook niet volgen. Heel deze conversatie had nog geen minuut geduurd en Rose sprong plots recht.
“Waar ik een oplossing voor heb.” Rose trok Julie recht.
“Wat ga jij…” Rose was Julie al aan het kussen en ze genoot er duidelijk van. Heel de cafetaria keek naar Rose en Julie. Het was duidelijk dat Jordan en Michael ineens beseften dat Julie niet op jongens viel. Na enkele minuten trok Rose weg.
“Wow!” zei een nog steeds geschokte Julie. “Emmett, je hebt een fantastische vriendin. Kussen dat die kan.”
“Ik weet het en ze kan nog veel meer dan dat.” Edward kreunde naast mij. Het was duidelijk dat Emmett het duidelijk visueel in zijn gedachten voorstelden. Rose smakte hem op zijn hoofd.
“Ow! Waar was dat goed voor?”
“Julie, je moet ook niet onderdoen. Ik denk dat ik nog nooit zo goed gekust geweest ben.” Rose negeerde Emmett duidelijk. “Trouwens, jullie mogen allebei Rose zeggen.” Het was duidelijk dat Rose Audrey en Julie graag had, want ze zou nooit iemand toelaten haar Rose te noemen of het moest familie zijn.
“Rose, je beseft toch dat je Julie haar droom waar hebt gemaakt. Of toch een deel ervan,” zei Audrey plotseling. En toen begreep ik wat Alice eerder bedoelde. Julie porde haar in de zij en ze keek Audrey kwaad aan.
“Komaan Julie, het is toch waar. Je gaat me niet zeggen dat je Rose niet wilde kussen. En dan zwijg ik over Bella en Alice,” lachte ze verder.
“Dat zijn dromen en de meeste dromen zijn bedrog,” antwoordde Julie. Alice knikte snel naar mij en ik wist wat ze bedoelde. We stonden op en ik kuste Julie eerst en als ik klaar was, greep Alice haar vast. De cafetaria viel voor de derde maal stil, maar dit keer was het héél stil. Zelfs Julie stond stil voor haar te kijken. Ik ging op Edwards schoot zitten en voelde dat hij wel heel opgewonden was.
“Genoten?” vroeg ik stil en hij knikte enkel. “Ik zal het straks goedmaken.” Ik kuste hem op de lippen.
“Wow. Ik heb Julie nog nooit zo stil meegemaakt.” Heel de tafel moest daardoor lachen en de cafetaria bleef stil naar het tafereel kijken. Audrey ging dan op de tafel staan.
“Wat! Nog nooit twee meisjes zien kussen. Wel dan hebben jullie een probleem, want Julie zal nog vaak meisjes kussen. Mits ze niet op jongens valt!” riep ze. Iedereen bleef een seconde stil en gingen dan verder met wat ze bezig waren. Natuurlijk ging op dat moment de bel.
XXX
“Julie’s ouders,” zei ik.
“Het moet toch erg zijn om je eigen zoon te begraven,” zei Rose. “Ik zou het niet willen doen.”
“Ja, Audrey heeft het ook niet gemakkelijk. Ze voelt zich nog steeds schuldig dat Barts ouders hun zoon hebben moeten begraven. Ze vind dat ze het ongeval niet had mogen overleven,” zei Edward. “De ouders proberen Audrey terug op het rechte pad te krijgen. Ze zijn niet zeker, maar ze denken dat Audrey zichzelf van het leven wilt beroven.”
“Ze moesten is weten hoe dicht ze bij de waarheid zitten,” zei Alice. Iedereen keek haar aan. Ze schudde haar hoofd.
“Ze willen dat Audrey haar gedachten van Bart wegtrekt en andere dingen gaat doen, dan thuis zitten huilen. Dingen die kinderen van haar leeftijd doen,” zei Edward. Hij was duidelijk de gedachten van de ouders aan het lezen.
“We kunnen ze een beetje helpen. Een logeerpartijtje bij ons thuis. We nodigen Julie en Audrey uit. De ouders gaan akkoord en dwingen Audrey zelfs om te komen,” zei Alice vrolijk. Voor iemand kon protesteren, was ze al op weg naar het viertal.
“Hey Audrey. Ik vroeg me af of jij en Julie bij ons willen komen logeren?” vroeg Alice.
“Wanneer?” Het was duidelijk dat Audrey niet wilde, maar ze zou niet beslissen in de plaats van Julie.
“Dit weekend.” In plaats van Alice te antwoorden keek ze naar Julie. Het was duidelijk dat Julie moest antwoorden en ik denk dat Audrey hoopte dat Julie’s ouders gingen weigeren, omdat ze Alice niet kenden.
“Mam, pap. Dit is Alice Cullen. Alice, dit zijn mijn ouders,” stelde Julie haar ouders voor.
“Aangename kennismaking, meneer en mevrouw Vercauteren.” Alice reikte haar hand uit.
“Zeg maar Liesbeth en Timothy,” glimlachte Julie’s moeder.
“Aangename kennismaking,” zei Timothy terwijl hij Alice haar hand schudde. “En Audrey en Julie zullen er zijn dit weekend.” Edward nam mijn hand vast en begon al naar Alice te lopen en net op dat moment draaide Alice haar om en deed teken.
“Super! Ik zou graag de rest van mijn familie voorstellen,” begon ze. “Dit is Jasper Hale, mijn vriend.” Ze zei bij iedereen de achternaam, zodat het duidelijk was dat we geen bloedverwanten waren. “Dit zijn Emmett Masen en Rosalie Hale en als laatste Edward Cullen en Bella Masen. We zijn allemaal geadopteerd door Dr. Carlisle Cullen en zijn vrouw Esme.”
“Adoptie?” vroeg Liesbeth. Het was duidelijk dat ze bekommerd was om ons.
“Ja, maar we beschouwen hen als onze echte ouders. Ze hebben al veel voor ons gedaan,” zei ik glimlachend.
“Mam, maar hoe gaan we ons probleem oplossen? Blijven we in het hotel logeren?” Julie veranderde duidelijk van onderwerp.
“Je kan bij mij blijven logeren. John en Lindsay hebben nog twee kamers vrij,” antwoordde Audrey.
“Wat is het probleem?” vroeg mijn echtgenoot.
“We hebben een huis gekocht en we kunnen er meteen in, maar het moet nog ingericht worden. We zoeken iemand die dat kan,” legde Timothy uit. We keken elkaar aan en wisten meteen de oplossing. Esme, onze adoptiemoeder.
“Ik denk dat we kunnen helpen,” zei Rose. “Esme heeft een eigen interieurzaak. Ze ontwerpt verschillende interieurs naar smaak van haar cliënten. Ze werkt van thuis uit.”
“Zou ze voor ons werken?” vroeg Liesbeth.
“Natuurlijk. We kunnen haar aan jullie voorstellen,” antwoordde Edward.
“Sinds we in Forks wonen, heeft ze niet zoveel werk,” ging Jasper verder. “Ze zou het met veel plezier doen. Interieurs ontwerpen is een hobby van haar.”
“Dat zou tof zijn. Wanneer kunnen we haar zien?” Ik pakte een pen en noteerde ons adres en Esme’s nummer.
“Kom morgen om 10u naar dit adres. Het kan zijn dat het moeilijk te vinden is, maar dan bel je naar het nummer onder het adres.”
“Bedankt voor je hulp. Het is duidelijk dat jullie heel goede vrienden zijn,” zei Liesbeth en achter haar woorden zat meer dan genoeg betekenis. Ze had het over Audrey en hoopte dat we haar zouden helpen.
XXX
“Dat is super. Ik ga me voorbereiden. Gaan ze de plannen meenemen morgen?” vroeg ze ons. We haalden onze schouders op.
“Vergeten te vragen?”
“Wel, dat is geen probleem. Dan we gewoon naar hun huis.” Esme stond op en ging naar haar bureel. Ze was duidelijk blij om iets om handen te hebben.
“Audrey moet niet alleen met jullie praten.” zei Carlisle na een stilte. Iedereen keek hem aan.
“Waarom?” vroeg Edward.
“Edward, je zegt zelf dat haar gedachten verwarrend zijn. En Alice heeft haar zien springen. Ze heeft duidelijk professionele hulp nodig.”
“Carlisle, ik denk van niet. Ze moet gewoon praten, maar dat hoeft niet met iemand zijn die daarvoor opgeleid is. En ben je vergeten dat ik voor psycholoog heb gestudeerd.” antwoordde ik. Carlisle glimlachte en schudde zijn hoofd.
“Neen, maar je staat te dicht bij haar. Je kan geen objectieve mening geven.”
“Ik kan heel goed een objectieve mening geven en dat weet je. Wat is je probleem?” vroeg ik kwaad. Edward nam een hand vast en wreef met zijn duim erover.
“Oké, het is misschien geen goed idee om zo dicht te zijn bij mensen. We blijven nog altijd de gevaarlijkste wezen en wat gaat de roedel van Jake zeggen.” bekende hij.
“Jake en zijn roedel kunnen de hoogste boom in,” antwoordde Rose.
“Ik zeg normaal geen verkeerde dingen over Jake, maar nu geef ik Rose gelijk. Hij weet dat we nooit iemand zouden bijten. Ik wil Audrey gewoon zien lachen en dan bedoel ik echt lachen en niet alsof.” Ik stond op en wandelde naar buiten. Iemand volgde mij, maar ik keek niet om. Ik hoorde duidelijk dat het Edward was.
“Bella, kalmeer,” zei hij. “Ik geef je gelijk, maar Carlisle heeft ook gelijk.”
“Weet je wat erger is. Dat ik besef dat hij gelijk heeft, maar ik kan haar niet loslaten. Ik ken haar pijn Edward. Ik heb die ook gevoeld.” Hij keek me vragend aan.
“100 jaar geleden toen je me alleen liet en dat ik dacht dat ik je nooit meer zien.” Edward begon schuldig te kijken. “Ik heb je 100 jaar geleden al vergeven en dat weet je, maar dat wilt niet zeggen dat ik het niet herinner.”
AudreyPOV
Ik zat samen met Julie op mijn kamer en we waren naar een soap op één of andere Amerikaanse zender aan het kijken.
“Ik heb geen zin om morgen naar school te gaan,” zei ik tegen haar.
“Dan gaan we toch niet.” Ik keek haar aan. “We gaan gewoon iets anders doen.”
“Ik heb gehoord dat er een strand is. First Beach, dat ligt in La Push.”
“Dan gaan we naar daar. Kom, we gaan slapen,” zei ze. Ze stond op en wandelde naar haar kamer. Lindsay was meteen te vinden om Julie en haar ouders tijdelijk te laten logeren en John was akkoord na dat ik vertelde dat de Esme Cullen hun huis zou inrichten en dat ze daarna zouden verhuizen. Ik deed het licht uit en legde me neer.
“Bart, het is bijna zover,” fluisterde ik.
Morgen zou mijn wereld compleet veranderen, alleen wist ik niet dat het door een jongen zou komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten