Ik stond in de luchthaven van Brussel en keek hoe mijn ouders huilden. Nu toonden ze hun liefde voor mij in plaats van voor hun geld. Ik snapte hen gewoonweg niet.
“Mam, ik moet dit doen. Trouwens je broer zal heel goed voor mij zorgen.” Ja, mijn moeder was een Amerikaanse tot ze verliefd werd op mijn vader. Ze trouwde met hem en kwam in België wonen. Ze waren beide de rijkste Belgen om het zo te zeggen. Mijn vader had een koekenfabriek en mijn moeder was een wereldberoemde ontwerpster. Ze waren constant met hun zaken bezig en ik werd opgevoed door kindermeisjes. Op mijn 13de verjaardag gaven ze mijn eigen kredietkaart en dachten dat zo hun probleem opgelost werd. In mijn 17 jaar dat ik besta heb ik mijn ouders enkel gezien op officiële evenementen.
Wanneer ik 14 jaar was, ontmoette ik Bart Vercauteren. Hij was 4 jaar ouder dan mij, maar dat kon mij niet schelen. Hij was lief, humoristisch en superknap. Na 2 maanden waren we al samen en mijn ouders begonnen het verschil in mijn gedrag te merken. Ik vertelde hun van mijn vriend en ze wilden hem meteen ontmoeten. Heel het diner bleven ze vriendelijk, maar het was duidelijk dat ze hem niet moesten hebben. Bart was niet van onze sociale klasse en hij was natuurlijk te oud voor mij. Ik trok mij niets aan van hun opmerkingen en bleef met hem uitgaan. Op mijn 16de verjaardag vroeg hij mij ten huwelijk en we besloten om na mijn 18de verjaardag te trouwen. De datum lag al vast en we zouden een wereldreis ondernemen als huwelijksreis. Mijn leven kon niet beter worden. Ik was eindelijk gelukkig en had het knapste vriendje van België.
Toch kon mijn geluk niet blijven duren. In maart reed hij mij naar huis toen een andere wagen door het rood reed en tegen onze wagen knalde. Bart was op slag dood en ik kwam er vanaf met een hoofdwonde en een gebroken been. Ik voelde mij nog alle dagen schuldig en kwam mijn kamer niet uit. Enkel om naar de begrafenis te gaan. Zijn ouders waren zo blij om mij te zien. Ze hadden mij al helemaal aanvaard als hun schoondochter, maar ik kon niet langer in hun buurt blijven. Alles deed mij aan hem denken en dat deed zeer aan mij hart. Het enige wat ik nog deed was huilen in mijn kamer. Mijn ouders besefte eindelijk dat ik Bart graag zag en dat hij mijn leven was. Dat was het moment dat ze hun leven drastisch hebben verandert. Ze waren meer thuis voor mij, maar kregen mij niet meer uit mijn kamer. Dat heeft 6 maanden geduurd en dan besloot ik dat ik wegmoest uit België en vroeg aan mijn moeder of ik bij haar broer in Forks terecht kon. Ze belde hem meteen op en regelde mijn vlucht. Mijn ouders wilden mij terug zien lachen en als dat betekende dat ik bij hun wegging dan was dat zo.
“Ik mail of bel als ik aankom,” zei ik toen ik ze een laatste knuffel gaf.
Ik wandelde naar mijn gate en wachtte tot mijn vlucht werd afgeroepen. Mijn vlucht duurde 9,5 uur en ik zou zeker proberen te slapen.
“De passagiers van vlucht 7589 naar Seattle mogen nu aan boord gaan.” Ik stond op en ging naar de stewardess en liet mijn ticket zien.
“Prettige vlucht,” zei ze. Ik ging naar mijn plaats en zag dat het aan een raam was.
XXX
9 uur later landde ik in Seattle en moest ik nog een vliegtuig nemen naar Port Angeles. Daar zou mijn nonkel op mij wachten. Ik begon het tijdsverschil nu al te voelen. Ik keek op mijn klok het zou nu 13u moeten zijn in België en het was donker buiten. Ik stopte een stewardess.
“Excuseer. Hoe laat is het nu?” vroeg ik vriendelijk. Ze keek op haar horloge.
“4u ’s morgens, miss.” Ik bedankte haar en stapte uit het vliegtuig op zoek naar mijn volgende vlucht. Na een uur landde ik eindelijk in Port Angeles. Ik zocht naar mijn nonkel en vond hem samen met Michael Newton, mijn neef.
“Hi,” begroette hij me.
“Hi,” antwoordde ik. Ze namen mijn zakken en leidde me naar hun wagen.
“Hoe is het met je?” vroeg Michael me. Ik haalde mijn schouders op. Sinds de dood van Bart sprak nog maar weinig en heel mijn familie wist dit. Michael keek me bezorgd aan, maar begon toen met mijn nonkel te praten. John was de oudere broer van mijn moeder. Hij was getrouwd met Lindsay Crowley. Ze kregen samen twee kinderen die ze beiden naar onze overgrootouders noemden. Jessica en Michael. Michael was 17 net zoals ik en Jessica was een jaar jonger. Ik keek uit naar buiten en zag dat het bewolkt was. Ik zou geen aanpassing aan het weer hebben, want België had praktisch hetzelfde weer.
“Morgen begin je met school,” zei mijn nonkel. Ik keek hem vragend aan.
“Ja, we zijn hier al een paar weken bezig. Sorry dat ik niets gezegd heb, maar Michael en Jessica willen je rondleiden.” We waren ondertussen aangekomen en haalden mijn koffers uit de valies.
“Hoe lang blijf je?” vroeg Michael.
“Ik weet het niet.” Ik stapte naar de voordeur die plotseling werd opengezwaaid.
“Audrey, blij dat je er bent. Ik heb je zo gemist.” Ik lachte. Mijn tante was de enige die ik kon verdragen. Ze probeerden me altijd op te vrolijken. Ik durfde jaarlijks een maand op bezoek te komen en bracht toen al mijn tijd met haar door.
“Het is goed om terug in Forks te zijn.” Ze bracht me naar mijn kamer en hielp me met uitladen. Daarna aten we samen en ging ik terug naar mijn kamer. Ik nam het fotoalbum van mij en Bart en begon er in te bladeren. Al huilend viel ik in slaap.
XXX
“Goeiemorgen, Audrey,” zei mijn tante. Ik glimlachte naar haar en nam een appel.
“Er staat buiten een verrassing voor je.” Ik keek naar mijn nonkel en wandelde langzaam naar buiten. Buiten stond mijn rode Porsche die ze hadden laten overkomen. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht.
“Fantastisch.”
“Nichtje, mogen we meerijden?” vroeg Jessica.
“Natuurlijk,” antwoordde ik. Na het ontbijt vertrokken Michael, Jessica en ik naar Forks High. Mijn eerste schooldag op een Amerikaanse school.
Nadat ik geparkeerd had, keek iedereen mij aan.
“Wow, de school is klein,” fluisterde ik.
“Dat valt mee,” lachte Jessica. “Kom we gaan je lessenrooster halen.” Ik volgde Michael en zag een zwarte BMW staan. De enigste wagen naast de mijne waaraan je zag dat je geld bezat. Nadat ik alle documenten had, ging ik naar mijn eerste les, Engels. Ik gaf mijn papier aan de leraar en nam mijn boeken aan en ging op een lege plek zitten. Ik nam een foto van Bart en mij en staarde ernaar. Ik voelde de tranen zachtjes over mijn wangen lopen.
“Knappe jongen. Je vriend?” Ik keek naar de plaats waar de stem vandaan kwam en zag een meisje met bruin, krullen haar en gouden ogen zitten. Ik kon niet antwoorden.
“Meneer, ik voel me niet goed, mag ik even naar de wc?” vroeg ik stil. De leraar knikte en ik nam mijn materiaal en wandelde klas uit.
BellaPOV
Ik was blij dat ik weer terug in Forks was. 100 jaar geleden besloten we om Forks te verlaten. Ik was zogezegd, samen met Edward gestorven in een auto-ongeval toen we terugkwamen van onze huwelijksreis. De begrafenis was mooi, maar ik zag dat mijn familie en vrienden het toch moeilijk hadden.
We waren teruggekeerd en vorige week begon het nieuw schooljaar. Na een week begonnen de geruchten dat er iemand zou komen. Familie van de Newtons. Ik kan nog steeds niet geloven dat Mike en Jessica kinderen had gekregen. Nu twee weken later, startte het meisje haar eerste schooldag. Het eerste wat ons op viel was, dat ze niet arm was. Haar knalrode Porsche viel nog harder op dan mijn zwarte BMW.
“Wow, die haar wagen wil ik wel is uittesten,” zei Rose. Iedereen begon te lachen. De laatste 100 jaar was onze familiebanden alleen nog maar sterker geworden. Ik had nooit gedacht dat ik en Rose zeer goeie vriendinnen gingen worden, maar het was wel zo. Rose leerde mij hoe ik een auto kon herstellen en dergelijke. Dan was er nog Jasper. Hij was blij dat hij geen schrik meer moest hebben om mij te doden. Hij en ik hadden een nog sterkere band dan ik en Emmett. Jasper en ik vochten vaak en hij leerde mij verschillende technieken. Daarnaast waren we ook veel bezig over boeken. Emmett en ik waren vooral aan het gamen, worstelen en andere dingen die Emmett graag deed. Alice leerde mij van shoppen houden en ik kon steeds niet geloven dat ik het graag deed. Alice en ik gingen om de 2 weken shoppen. Ze wilde eerst elke week gaan, maar dat was toch nog steeds te veel voor mij. Dan was er nog Carlisle Esme, in zoveel opzichten mijn ouders. Ik had het in begin moeilijk met het feit dat ik Charlie moest achterlaten, maar ik was er snel over.
Als laatste was er nog Edward, mijn zielsverwante, mijn partner, mijn beste vriend, mijn wereld. Ik zou zonder hem niet kunnen leven. Hij was mijn alles. Ik zag hem nog altijd even graag als 100 jaar geleden.
“Kom, de lessen beginnen zo.” We wandelde naar onze klas. Mijn eerste les was zonder Edward. We hadden besloten om niet alle lessen samen te volgen. Niet omdat we niet bij elkaar wilden zijn, maar gewoon omdat we elkaar al 24u op 24u zagen.
Mijn eerste les was Engels en ik zat te wachten op Mr. Morse toen de nieuwe leerling binnenwandelde. Ze was knap om een mens te zijn. Ze had blauwe ogen en bruin haar met een blonde schijn in. Ze was niet te mager, maar ook niet dik. Haar kleren waren duidelijk designer. Er was enkel plaats naast mij en ze zette zich neer. Ze erkende zelfs niet dat ik er zat. Ze legde haar boeken neer en pakte een foto. Ze stond er glimlachend op en naast haar stond een knappe jongen met donkerbruin kort haar en groene ogen. Ze keken elkaar glimlachend aan. De foto liet duidelijk de liefde tussen hen zien. Ik keek naar het meisje en zag dat ze aan het huilen was.
“Knappe jongen. Je vriend?” vroeg ik. Ze keek me aan, maar antwoordde niet. In plaats daarvan draaide zich naar Mr. Morse.
“Meneer, ik voel mij niet goed, mag ik even naar de wc?” Mr. Morse knikte en het meisje stond op en wandelde de klas uit.
“Meneer Morse, mag ik haar volgen en zien of alles goed gaat?” vroeg ik met een bezorgde stem.
“Ja, dat is orde. Breng haar misschien naar de verpleegster.”
Ik had haar geur gevolgd en vond ze buiten op de parking. Ze zat tegen haar wagen geleund.
“Hi,” begroette ik haar. Ze keek op en liet een glimlach verschijnen, maar die bereikte haar ogen niet.
“Gaat het?” vroeg ik. Ze knikte. Het was duidelijk dat ze niet vaak sprak. Ik vroeg me af waarom. Haar ogen lieten zo veel verdriet zien.
“Als je wil kan je naar de verpleegster gaan?” vroeg ik haar. Ze reageerde niet.
“Dan ga ik maar terug naar de les.” Ik draaide me en wachtte tot ze reageerde, maar ze deed niets. Ze bleef gewoon zitten. Ik zag dat ik naar mijn volgende les moest. Ik zou naast mijn engel zitten.
EdwardPOV
Ik had de conversatie van Bella gehoord. Als je het al een conversatie kon noemen. Audrey zei niets, maar dan ook niets. Haar gedachten stonden maar op één persoon en het was duidelijk dat ze die miste. Ik begreep het niet goed. Wat ik had verstaan van haar neef en nicht is dat ze vrijwillig hier is komen wonen. Waarom zou ze dat doen als ze iemand had in België? Ik kreeg gauw antwoord.
*FLASHBACK*
Audrey zat in een wagen samen met een jongen die duidelijk ouder was. Ze was jonger dan dat ze nu was, maar niet zo veel jonger.
“Nog half jaar en we kunnen eindelijk compleet samen zijn. Dan moet ik je nooit meer naar huis brengen,” zei de jongen achter het stuur.
“Ik kan het niet geloven dat we al 1 jaar verloofd zijn,” antwoordde ze lachend.
“Ik kan niet geloven dat je al 3 jaar van mij bent,” antwoordde de jongen.
“Bart, je gaat me nooit verliezen. Ik blijf voor altijd bij jouw.” Ze keek hem recht in de ogen. Ze stonden te wachten tot het licht groen werd. Hij begon te rijden toen het op groen sprong en plotseling verschenen er koplampen. Audrey begon te gillen en de jongen keek verschrikt naar de lichten. Hij probeerde nog te ontwijken, maar het was te laat. Hun wagen werd zwaar geraakt en de wagen kantelde.
*FLASHBACK*
De herinnering versprong.
*FLASHBACK*
Ze lag in het ziekenhuis en 2 oudere mensen stonden aan haar bed. Ze werd net wakker. “Bart?” vroeg ze. De vrouw schudde haar hoofd en ze begon te schreeuwen.“Sorry, schat, maar Bart was op slag dood. Hij heeft de klap voor je opgevangen.” Audrey begon harder te schreeuwen.
*FLASHBACK*
De bel ging en Bella en ik wandelde samen naar lunch, waar de rest van mijn familie al zat.
“Edward, dat nieuwe meisje,” begon Jasper. “Waarom is die zo verdrietig?” Jasper kon de emoties rondom hem voelen en manipuleren. Het was duidelijk dat het meisje niet gelukkig was. Net op dat moment kwam ze binnengewandeld. Michael, haar neef, sprong op en liep naar haar toe.
“Audrey, kom je bij ons zitten.” Ze schudde haar hoofd.
“Komaan, je moet echt je leven opnieuw starten. Hij komt niet meer terug. Ik snap dat je hem mist en dat je hem graag ziet, maar hij is er niet meer. Ik durf ervoor te wedden dat de ware zeker nog rondloopt.” Dat laatste had hij duidelijk niet zeggen.
“Michael Newton, wat weet jij verdomme van liefde en van ware liefde. Bart en ik waren 2 jaar samen toen hij mij ten huwelijk vroeg. De avond van het ongeluk waren we net bij zijn familie geweest. We waren aan het lachen en over onze toekomst bezig. Bart was mijn ware liefde en niemand, maar ook NIEMAND kan hem vervangen. Hij had niet mogen sterven. Ik had moeten gaan. Hij verdiende dat niet!!!” schreeuwde ze en liep uit de cafetaria.
Mijn familie keek haar aan en had compassie met haar.
Ocharme. – Alice
Toen ze over Bart sprak, kwam er alleen maar liefde van haar uit. En natuurlijk verdriet en schuld toen ze over het ongeluk sprak. – Jasper
Ik hoop echt dat ze iemand vind. – Rosalie
Moeten we er misschien niet achtergaan. Ze zou een nieuwe zus worden. – Emmett
De gedachten van Alice was simpel, maar ze verbergt iets. Jasper liet me weten wat het meisje voelden. De gedachten van Rosalie verbaasde me al lang niet meer. Na de breuk tussen mij en Bella wist ze wat ware liefde was. Ze had nog nooit iemand zoveel emotionele pijn zien lijden als ik toen. Bella en Rosalie waren heel goede vriendinnen geworden en daar was ik blij om. Emmett wilden haar helpen zoals altijd. Hij had een groot hart en dat kon dit keer verkeerd lopen. De lunch was over en we liepen naar onze volgende les.
AudreyPOV
Ik voelde me plots zo schuldig dat ik tegen Michael had uitgevlogen. Ik zat in de wagen te wachten op Jessica en Michael. Ik had net Gym gehad en hoopte dat ze niet te lang wegbleven. Ik keek in mijn achteruitspiegel en zag zes knappe mensen aan de Volvo staan. Eén ervan zat bij mij in Engels. Dat was vandaag, naast Gym, de enigste les die ik gevolgd had. Na lunch wou ik terug gaan, maar nadat ik uitgevlogen was tegen Michael, kwamen alle herinneringen van Bart terug in mijn hoofd en kon ik mij niet meer concentreren. Ik keek terug naar de zes mensen en besloot om mij excuseren bij het meisje. Ik stapte uit de wagen en liep op ze af.
“Hi. Mijn naam is Audrey Verhoeven. Sorry van deze morgen, maar ik was er met mijn gedachten niet bij,” zei ik tegen het meisje met haar bruin haar.
“Dat is niets. Mijn naam is Bella Masen. Die grote teddybeer daar, is mijn tweelingbroer Emmett Masen. Die knappe gozer achter mij is mijn vriend Edward Cullen. Dat meisje dat op en neer springt, is zijn zus Alice Cullen. Het blond meisje, dat eruit ziet als een fotomodel is Rosalie Hale, de vriendin van Emmett. En de blonde gast is Jasper Hale, de tweelingbroer van Rosalie en de vriendin van Alice. Wij zijn de kinderen van Dr. Cullen en zijn vrouw Mevr. Cullen,” legde Bella uit. Emmett nam mij in een stevige knuffel.
“Welkom in Forks,” zei hij.
“Be-Bedankt. Kan niet ademen,” zei ik.
“Sorry. Ik vergeet soms mijn kracht,” glimlachte hij.
“Audrey,” hoorde ik roepen. Ik draaide mij om en zag Jessica en Michael tegen mijn wagen leunen.
“Mag is iets vragen?” vroeg Jasper. Ik knikte. “Je spreekt vloeiend Engels, maar je hebt toch een accent. Je bent niet van Amerika. Klopt dat?” Ik lachte.
“Inderdaad, mijn moeder studeerde in Spanje toen mijn vader daar op vakantie was. Ze leerden elkaar beter kennen en mijn moeder volgde hem tot zijn thuisland, België. Ik ben tweetalig opgevoed, maar spreek normaal gezien Nederlands.” De Cullens knikte begrijpend en ik draaide me om naar mijn familie te gaan.
“Wow, je sprak met de Cullens,” zei mijn nicht.
“En?”
“De Cullens zijn nogal op zichzelf.” Ik draaide me om en zag ze naar mij kijken.
“En?”
“Tja, je bent de eerste waar tegen de Cullens ooit iets gezegd hebben.”
“Tja… Ik zal een aangenaam persoon zijn, he.” Ik keek op mijn klok en zag dat het in België bijna nacht was. Te laat om Julie te bellen.
“Trouwens. Ooit al is aan gedacht dat sommige mensen gewoon op zichzelf willen zijn. Zoals ik deze middag,” zei ik nonchalant.
“Sorry Audrey. Ik probeerde gewoon vriendelijk te doen.”
“Ik weet het, Michael, maar ik heb het gewoon moeilijk. Ik heb 7 maanden in mijn kamer geleefd, omdat ik er niet uit wilde komen. De buitenwereld zou mij alleen maar laten beseffen dat het realiteit was,” legde ik uit. Ik keek in mijn achteruitspiegel om te zien of ik achteruit kon rijden. De Cullens stapten net in. Ik reed uit mijn parkeerplaats en gaf gas. Op 10 minuten waren we thuis. Ik stapte uit en wandelde naar mijn kamer. Ik kleedde mij om en ging op mijn bed liggen. Dit was harder dan ik had gedacht. Ik wilde hier in Forks helemaal opnieuw beginnen, maar ik kon Bart niet vergeten. Hij was voor mij alles, mijn wereld.
JacobPOV
Een maand geleden ontdekte ik dat de Cullens terug waren. Ze zouden hier terug een tijd doorbrengen. Ik wist dat Isabella Marie Swan er terug bij zou zijn. Ik besloot om met de Cullens over het verdraag te praten. Ik nam mijn GSM en draaide het nummer van Bella.
“Bella Cullen. Hallo,” hoorde ik haar prachtige stem aan de andere kant van de lijn.
“Bella, Jacob hier. Ik wil met jouw familie praten over het verdrag.” Een stilte aan de andere kant van de lijn. Toen hoorde ik iets vallen en dan geroezemoes.
“Jacob, Carlisle hier. Je bent er dus nog steeds?” vroeg hij. Ik knikte, maar besefte toen dat ik aan het telefoneren was.
“Ja. Ik zou graag met jou en je familie praten.”
“Dat is oké. Om middernacht in hetzelfde veld als 100 jaar geleden?”
“Oké, ik zal er zijn.” Ik hing op en wandelde naar het bos. Ik transformeerde zo ik kon huilen om de rest van de roedel te verwittigen.
Jacob, wat scheelt er? hoorde ik Seth. Het was raar om alfa te zijn. 3 maanden nadat de Cullens verhuist waren, besloot Sam om zijn positie op te geven. Ik werd automatisch alfa. Sam stopte met transformeren en werd samen met Emily oud. Zijn kinderen werden ook oud en kregen kinderen. De kans was groot dat nu de Cullens terugwaren dat de achterkleinkinderen van Sam zullen transformeren. Ik maakte me echt zorgen.
Wacht tot de anderen er zijn. Dan leg ik het uit, antwoordde ik.
Hi. Wat scheelt er? vroeg Embry, mijn beste vriend. Van de originele roedel van 100 jaar bleven Seth, Embry, Leah, Brady, Colin en ik over. Paul imprintte 80 jaar geleden op een meisje uit Forks en was nu gelukkig getrouwd. Hij was enkele jaren geleden overleden en zijn kinderen en kleinkinderen leefden nog allemaal.
We zijn er allemaal. Wat is er, Jacob? vroeg Leah.
Ik heb om middernacht met de Cullens afgesproken, zei ik. “Iedereen moet aanwezig zijn in het veld van 100 jaar geleden.” Ik keek naar mijn roedel die ondertussen rond mij stond.
Waarom moeten we die bloedzuigers bezoeken? vroeg Leah.
Yes, kan ik bijpraten met Edward! riep Seth in zijn hoofd. Ik besefte dat dit niet makkelijk zou worden, maar het moest gebeuren en misschien kon ik Bella overtuigen om mij te kiezen.
Ew, jij en een bloedzuiger. Leah haatte de Cullens nog meer dan ik en nu Bella één van hen was moest ze niets van haar weten.
Ik zie jullie over een uur in het veld. Ik begon te patrouilleren aan de verdragslijn. Ik vroeg me altijd af waarom ik nog niemand had gevonden. Er moest toch een reden zijn. Ik dacht altijd dat Bella de ware was, maar toen ze voor Edward koos na het ultieme gevecht met die roodharige, was ik hard gekwetst. Ze zei dat ze me graag zag, maar dat ze niet zonder hem kon.
Het was middernacht en ik stond in het veld met mijn roedel. Ik hoorde de Cullens toekomen en keek op. Bella was nog altijd even mooi als 100 jaar geleden. Ik liep naar de bossen en transformeerde in mijn menselijk vorm. Ik wandelde op de Cullens af en groette hen.
“Hallo,” zei ik formeel.
“De roedel is duidelijk kleiner dan 100 jaar geleden,” zei Carlisle.
“Ja. Sam is samen met Emily gestorven. Quil is gestopt met transformeren, nadat zijn eerste zoon is geboren. Jared is ook na de geboorte van zijn zoon gestopt met transformeren. 80 jaar geleden is Paul getrouwd met zijn imprint en ook hij stopte met transformeren. Degene die overblijven zijn Embry, Seth, Leah, Colin en Brady,” legde ik uit. De Cullens knikten allemaal. Edward en Bella keken elkaar in de ogen. Ze konden niet van elkaar blijven.
“Waarom moest je ons spreken?” vroeg Jasper.
“Ik wilde enkel duidelijk maken dat het verdrag van 100 jaar geleden nog steeds geld. Ik weet dat Sam Bella heeft toegelaten, maar dat was de laatste die jullie gebeten hebben.” Edward knikte begrijpend.
“Dat zijn we ook niet van plan,” antwoordde Bella. “We zijn jullie nog altijd dankbaar dat je mij de kans gaf om gelukkig te zijn,” ging ze verder. “Bedankt, Jake.” Haar glimlacht deed mijn hart nog steeds sneller slaan. Waarom moest ze hem kiezen? Edward keek mij vragend aan.
“Dat is graag gedaan. Nu terug naar het verdrag. Als jullie op ons land komen, of iemand aanvallen, dan is het oorlog.” De Cullens knikte begrijpend.
“Was dat het?” vroeg Bella ongeduldig. “Ik had nog plannen vanavond,” giechelde ze. Edward keek haar recht in de ogen en knikte. Het was alsof hij haar gedachten las, ik dacht dat ze blank was voor hem.
“Bella heeft een schild die haar verdedigd tegen mentale aanvallen, maar soms lift ze haar schild op en kan ik haar gedachten lezen. Zo hebben wij soms privacy,” legde Edward uit. “Maar om nu terug op haar vraag te komen. Is er nog iets?” Ik schudde mijn hoofd.
“Oké, kom schat.” Bella nam zijn hand en ze liepen samen weg. De Cullens keken hen glimlachend aan.
“Ik heb nog 1 vraag. Normaal gezien patrouilleer ik ook in Forks. Is dat oké voor jullie?” vroeg ik.
“Nee, dat is in orde. Hebben jullie nog veel problemen gekend?” vroeg Carlisle.
“Neen. Die roodharige met haar leger was de laatste.”
“Als er problemen zijn, moet je het maar laten weten. We willen altijd helpen.” Hij draaide zich om en liep richting bos. De rest van de Cullens volgde hem. Ik wandelde naar het bos en deed mijn short uit. Nadat ik transformeerden, rende ik naar mijn huis om te gaan slapen. Colin en Brady patrouilleerden vannacht.
AudreyPOV
De nacht was even rusteloos als de nacht daarvoor. Al 7 maanden kon ik niet slapen, omdat ik altijd droomde over het ongeval. Ik stond op en ging me douchen. In de keuken zaten mijn familie al te ontbijten.
“Ontbijt je mee?” vroeg John. Ik schudde mijn hoofd en greep een appel. Ik keek op mijn horloge. 8u ’s morgens, de school startte over een half uur.
“Ik ben al weg. Ik zie jullie op school,” zei ik tegen Jessica en Michael. Ik wilde voor de school begon nog naar Julie bellen. Ik stapte in mijn wagen en reed naar FHS. Tien minuten later was ik al geparkeerd en stapte ik uit om de parking rond te kijken. De enigste wagens die er stond was de BMW, van de Cullens met daarnaast een zilveren Volvo. De Cullens stonden tegen de twee wagens geleund en glimlachten naar mij. Ik glimlachte terug. Ik nam mijn GSM en checkte het tijdsverschil. Het was 17uur in Antwerpen. Julie was thuis en ik wou haar zo graag horen. Ik draaide haar nummer en wachtte tot ze opnam.
“Audrey Shirley Verhoeven! Wanneer ging je me vertellen dat je niet meer in België bent, maar in Forks, VS!” gilde ze door de telefoon en ik moest lachen.
“Sorry, Julie. Ik moest weg. Alles deed mij aan hem denken. Het is moeilijk,” legde ik uit.
“Ik begrijp je best, maar mijn ouders missen je. Je had ons toch kunnen verwittigen?” vroeg ze triest.
“Julie, jij en je ouders doen mij teveel aan Bart denken. Jullie lijken zo hard op hem.” Ik wist dat ik begon te huilen, maar probeerden me sterkt te houden.
“Weet je ik heb een idee. Ik durf er zelfs om te verwedden dat mama en papa akkoord gaan,” giechelde Julie. “We komen naar Forks.”
“Wa-Wat?” vroeg ik verbaasd.
“Komaan zus. Het is 7 maanden geleden. De begrafenis was de laatste keer dat we je zagen. Je kunt ons niet blijven mijden. We waren praktisch familie.” Ik dacht erover na en eigenlijk wilde ik Julie wel terug zien. Ze was mijn beste vriendin voor ik Bart leerde kennen. Het was door haar dat we een koppel werden. Zij en haar ouders hadden niets op het leeftijdsverschil, zolang we gelukkig waren.
“Oké, vraag het maar en laat me weten wanneer je komt,” zei ik uiteindelijk. Ze begon te giechelen en te gillen.
“Oké, ik ga je laten. Maar geen 7 maanden wachten om mij te bellen,” lachte ze.
“Dag Julie.” Ik hing op en zag dat Jessica en Michael aangekomen waren.
“Wie was dat aan de lijn?” vroeg Jessica.
“Mijn zus.”
“Je hebt geen zus,” zei Jessica grof.
“Nee, maar Bart wel en Julie en ik beschouwden elkaar als zussen.” Ik nam mijn tas uit de wagen en wandelde van haar weg.
“Audrey, kom je straks bij ons zitten?” vroeg Alice plotseling. Ik stond met een mond vol tanden.
“Euhm, oké, zeker?” Het klonk vragend en ik keek naar de rest van de Cullens en ze keken mij glimlachend aan. Ik nam dat aan als een bevestiging en draaide me om naar de les te gaan. Dit beschouwde ik als een start van mijn nieuwe leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten