Sinds ik terug was uit Seattle hield ik Tanya meer en meer in het oog. Er moest toch een reden zijn waarom Laurens Tanya niet meer vertrouwde, maar het enige wat me opviel was dat ze zich steeds meer afzonderde. Edward keek me soms vragend aan omdat mijn gedachten soms aan de rare kant waren. Hij was de enige die wist waarom ik in Seattle was, maar hield zijn mond tegen de anderen.
“Alice, we moeten naar school,” hoorde ik Rosalie roepen.
“Ik kom,” zei ik op een normale toon. Ik wandelde naar beneden en zag de rest van de familie staan.
“Audrey mag terug naar school,” zei Carlisle. “Zorg ervoor dat ze geen gevaarlijke dingen doet.” Iedereen knikte en wandelde naar de wagens. Jasper, Edward en ik reden met Bella naar school, terwijl Emmett met Rosalie in haar BMW mee reed.
“Ik ben benieuwd hoe het met Audrey is,” zei Bella toen we bijna bij de school waren.
“Gelukkiger,” antwoordde ik.
“Jake heeft haar echt gelukkig gemaakt en daar ben ik heel blij om.”
“Kom schat, ik hoor haar gedachten. Ze is er bijna.” Bella stapte uit net op hetzelfde moment als Edward.
“Jazzy,” fluisterde ik. “Ik heb een slecht gevoel over Laurens.”
“Maak je geen zorgen, lieverd.” Hij nam me stevig vast. “Alles komt in orde.” Hij stapte daarna ook uit en ik volgde zijn voorbeeld. Net op dat moment parkeerde Julie Audrey’s Porsche.
“Wow, laat Audrey iemand anders haar wagen rijden?” vroeg Emmett.
“Ze mag zelf niet rijden,” antwoordde Edward.
“Die emoties zijn heftig.” Iedereen keek naar Jasper. “De emoties die van die twee komen zijn spijt, liefde, pijn en geluk.” Iedereen keek terug naar wat er zich in de wagen afspeelde. Zowel Julie als Audrey waren aan het huilen, maar toch was er op beide gezichten een glimlach te bespeuren.
“Kom, we moeten naar de les.” Audrey en Julie stapten samen uit de wagen en hun ogen zagen rood en hun wangen waren nog nat van de tranen. We wandelden naar hen toe.
“Wat is er gebeurd? Waarom zien jullie eruit alsof er iemand dood is?” vroeg Rose overbezorgd. Had je me een eeuw geleden gezegd dat ze zou bekommerd zou zijn over een mens, dan had ik je uitgelachen. Edward keek me aan met een kleine glimlach. Ook hij had dit niet verwacht van Rose.
“Het is niets, Rose,” antwoordde Audrey.
“We moesten dringend met elkaar praten,” ging Julie verder. “Het was gewoon een heel emotioneel gesprek.” Julie glimlachte naar Audrey, waarop die ook begon te glimlachen. Audrey haar blik gleed over onze schouders en ik rook meteen waarom.
“Kennen die honden geen deodorant?” mompelde ik. De hele familie begon te lachen.
“Ach, hij maakt Audrey gelukkig,” antwoordde Edward. Iedereen keek hem verbaasd aan. Dit zou hij een eeuw geleden NOOIT gezegd hebben. “Wat? Het is toch waar.” Bella begon als eerste te lachen en daarna volgde de rest. Mijn familie keek naar het tafereel dat zich voor ons afspeelde.
“Jake!” Audrey sprong recht in zijn open armen en Jacob begon haar rond te draaien. Voor het eerst sinds we haar ontmoet hadden, zagen we Audrey écht glimlachen. “Ik heb je gemist.”
“We hebben gisteren nog met elkaar gebeld.” Hij pauzeerde even. “Heb je het al aan je schoonouders verteld?” Audrey schudde langzaam haar hoofd. Ik wilde het gesprek verder volgen, maar werd weggetrokken in een visioen.
*VISIOEN*
Laurens wandelde een grote ruimte binnen.“En wie hebben we hier?” vroeg Aro.
“Laurens, ik ben hier voor mijn verleden.” Laurens reikte zijn hand uit en Aro nam die gewillig vast. Op Aro zijn gezicht verscheen een frons.
“Het verleden herhaalt zich blijkbaar.” Aro draaide zich om. “Felix, maak alles gereed om naar Forks te gaan. Alec?” Alec zette een stap naar voor en plots bleef Laurens stokstijf staan. Demetri wandelde op hem af en scheurde hem in stukken en gooide hem in de open haard.
*VISIOEN*
“NEE!!!” gilde ik. Edward keek me geschokt aan. Hij was de enige die wist waarom ik in paniek was. “Dit mag niet gebeuren.” Ik begon mijn GSM te zoeken. Jasper probeerde me te kalmeren, maar ik had schrik. Schrik dat niet alleen Laurens, maar ook onze families in gevaar waren. Uiteindelijk vond ik mijn GSM en belde ik meteen naar Laurens. Ik moest hem tegenhouden.
“Hallo.”
“Laurens, ga niet.” Ik keek naar mijn familie en die was in paniek door mijn gedrag. Enkel Edward snapte waarom ik zo reageerde.
“Alice, sorry. Ik moet gaan.”
“Dat moet je niet. Als je dit doet, dan breng je heel onze familie in gevaar.”
“Alice, bemoei je niet met mijn leven. Dat heeft Tanya al genoeg gedaan. Ik moet dit zelf doen.”
“La…” Nog voor ik zijn naam had gezegd, had hij al opgehangen. Ik probeerde hem opnieuw te bellen.
“WAT!” Ik moest de telefoon van mijn oren houden.
“Laurens, dit is serieus. Als je gaat dan sterf je en wij waarschijnlijk ook.” Het was stil aan de andere kant van de lijn.
“Ik moet gaan, Alice. Ik zal er alles aan doen om jullie leven te redden, maar mijn antwoorden liggen daar.” Ik kon hem niet tegenhouden en dat wist ik maar al te goed.
“Het is duidelijk dat ik je niet tegen kan houden, maar wees alsjeblieft voorzichtig!”
“Ik zal zeker voorzichtig zijn. Maak je maar geen zorgen.” Ik hoorde de kiestoon en hing op.
“Gaat hij toch?” vroeg Edward en ik kon enkel knikken.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Bella.
“Laurens is op weg naar Volterra.”
“Wat!?” Rose haar gezicht liet woede zien. “Audrey en Julie zijn in gevaar.”
“Kalm, schatje.” Emmett nam haar in zijn armen en probeerde haar te kalmeren.
“Hij zou proberen ons er buiten te houden,” fluisterde ik. Ik keek toen met bange ogen naar Audrey en Julie. Plots veranderde het beeld voor mij ogen.
*VISIOEN*
Laurens wandelde een grote ruimte binnen.“En wie hebben we hier?” vroeg Aro.
“Laurens, ik ben hier voor mijn verleden.” Laurens reikte zijn hand uit en Aro nam die gewillig vast. Op Aro zijn gezicht verscheen een frons.
“Het verleden herhaalt zich blijkbaar.” Aro draaide zich om.
“Aro, mag ik je eerst zeggen dat het meisje niets van onze wereld af weet.” Aro hield halt en keek hem aan. “Het meisje is een patiënt van Dr. Cullen en zijn kinderen helpen hem daarbij. Ze heeft zelfmoord willen plegen.”
“Voor één keer is het in orde, maar je kunt voor mij een boodschap overbrengen naar Carlisle. Dat hij voorzichtiger moet zijn.”
“Zal ik zeker doen. Kan je mij nu helpen?” Aro nam nogmaals Laurens zijn hand vast.
“Wat wil je weten?”
“Mijn mensenleven.”
*VISIOEN*
“Het gaat hem nog lukken ook.” Ik haalde opgelucht adem, maar had ook de achterliggende waarschuwing in Aro’s stem gehoord. We moesten veel voorzichtiger zijn. Vroeg of laat kwam de Volturi alles te weten en dan waren we weer in gevaar, maar nu moesten we genieten van de tijd die ons nog restte.
“Denk zulke dingen niet,” gromde Edward.
“Sorry, maar ik heb het gevoel dat Aro het vroeg of laat toch gaat ontdekken.”
“Dat kan misschien zijn, maar dat is nu niet. Laten we niemand ongerust maken.”
“Edward heeft gelijk,” zei Jasper. “Audrey is eindelijk gelukkig en ook Julie heeft haar soulmate gevonden.” Ik keek naar de twee en zag ze allebei lachen. Het eerste lesuur was al lang begonnen, maar niemand dacht eraan om naar de les te gaan. Jake, Audrey en Julie wandelden op ons af.
“We gaan naar La Push. Lesley is op Julie geïmprint,” lachte Audrey. “We gaan haar alles uitleggen.” Julie trok een raar gezicht dat ze niet echt kon volgen wat er gezegd werd.
“Het komt allemaal goed, Julie,” stelde ik haar gerust. Ze glimlachte naar mij en draaide zich dan om. Ze liep meteen naar het wolvenmeisje, Lesley veronderstel ik. Jacob en Audrey zwaaiden nog naar ons voordat ze Julie volgden.
“Weeral is er iemand gelukkig,” zei Emmett en iedereen begon te lachen. We besloten om ook naar huis te gaan en wandelden dan naar onze wagens.
JanePOV
Aro had nog steeds geen beslissingen genomen en Felix, Demetri, Alec en ik zaten te wachten tot hij groen licht gaf. Ik wilde eigenlijk niet naar de VS gaan, maar als Aro groen licht gaf, had ik geen keuze meer. Aro was mijn meester en ik zou alles doen wat hij mij vroeg. Het was makkelijk om de orders van Aro op te volgen, dan hoefde ik niet aan Laurens te denken. Elk vrij moment dacht ik aan hem en het deed pijn aan mijn dode hart. Ik miste hem ontzettend veel, maar wilde het niet toegeven. Ik, Jane Volturi, had niemand nodig.
“Jane.” Ik keek om en zag Heidi staan. “Aro zoekt je.” Ik passeerde haar en liep naar het kantoor van Aro. Ik klopte op de deur en wachtte op zijn toestemming om naar binnen te gaan.
“Binnen,” riep hij. Ik opende voorzichtig de deur en zag hem achter zijn bureel zitten. “Kom verder, Jane.” Ik wandelde verder naar binnen en zette me op een stoel tegenover Aro. Het was heel lang stil en niemand zei iets. Het enige geluid dat we hoorden, was onze onnodige ademhaling.
“Jane,” begon Aro, “ik maak me zorgen om jou.” Ik keek hem geschokt aan. Aro was niet iemand die zich zorgen maakte over een ander. Hij dacht enkel aan zichzelf en aan zijn macht. “Je loopt al bijna drie weken rond alsof er iets ontbreekt in je leven. Ik heb je laten doen, maar het begint erger te worden. Ik heb schrik dat je taak bij de Volturi niet meer kunt voltooien.” Ik schrok van zijn preek. Aro stak zijn hand uit en ik wist meteen wat dat wilde zeggen. Ik legde mijn hand voorzichtig in de zijne en wachtte zijn reactie af. “Het is dus nog altijd die jongen uit Seattle. Ben je verliefd?” Ik antwoordde niet, want eerlijk gezegd wist ik zelf het antwoord niet meer.
“Ik weet het niet, Meester.”
“Jane, ik ben nu niet je baas, maar iemand waarmee je kan praten.” Dit had ik totaal niet verwacht. Aro verwachtte van zijn wacht dat hij ‘Meester’ werd genoemd. Aro opende zijn mond om verder te gaan, maar hij werd gestoord door iemand die op de deur klopte.
“Binnen!” De deur ging langzaam open.
“Meester, er is een vampier die u wenst te spreken,” zei iemand van de lagere wacht. Ik wist niet eens zijn naam.
“Laat hem weten dat ik snel kom.” De vampier knikte en sloot de deur. “Kijk, ik ben normaal niet iemand die met zoiets inzit, maar doe wat je denkt dat het beste is.” Hij stond op en wandelde langs zijn bureel. Ik ging ook rechtstaan en wandelde naar de deur. Aro hield de deur voor mij open en we wandelden naar de troonzaal.
“Aro?” Mijn stem klonk twijfelend. “Ben jij ook eens verliefd geweest?”
“Of ik verliefd ben geweest in mijn mensenleven weet ik niet meer, maar in dit nieuwe leven ben ik nog maar één keer verliefd geweest.”
“Op wie?”
“Mijn vrouw Sulpicia.” Hij had een dromende blik in zijn ogen en ik begon aan Sulpicia te denken. Als wacht had ik haar nog niet vaak gezien, maar ik wist dat Aro haar graag zag en dat ze een eeuwig leven samen hadden. Is Laurens voor mij wat Sulpicia is voor Aro?
XXX
Toen we in de troonzaal aankwamen waren Marcus en Caius ook al aanwezig. Ze keken naar Aro en mij, maar ik negeerde hun blikken. Ik ging op mijn plek naast mijn broer staan.
“Al wat kalmer?” vroeg hij me. Ik keek hem aan en hij lag meteen op de grond. Dit was de tweede keer dat ik mijn gave gebruikte tegen Alec, maar hij begon mij meer en meer te irriteren.
“Laat me met rust,” siste ik. Hij keek me geschrokken aan.
“Demetri, laat onze gast maar binnen,” riep Aro. Ik wachtte geduldig af en hoorde de grote deuren opengaan. Ik keek op en zag iemand binnenwandelen die ik niet verwachtte.
“Laurens,” fluisterde ik. De hele wacht keek me verbaasd aan en ook Laurens keek me aan.
“En wie hebben we hier?” vroeg Aro.
“Laurens, ik ben hier voor mijn verleden.” Laurens reikte zijn hand uit alsof hij wist wat Aro deed. Mijn meester nam zijn hand gretig, maar zijn gezichtsuitdrukking veranderde al gauw. Ik wist wat dit betekende. Laurens zijn doodsvonnis was getekend en dat deed pijn aan mijn hart.
“Het verleden herhaalt zich blijkbaar.” Aro draaide zich naar ons om.
“Aro, mag ik je eerst zeggen dat het meisje niets van onze wereld af weet.” Aro keek hem aan. “Het meisje is een patiënt van Dr. Cullen en zijn kinderen helpen hem daarbij. Ze heeft zelfmoord willen plegen.” Ik zag dat Aro twijfelde, maar dan keek hij naar mij en dan terug naar Laurens.
“Voor één keer is het in orde, maar je kunt voor mij een boodschap overbrengen naar Carlisle. Dat hij voorzichtiger moet zijn.”
“Zal ik zeker doen. Kan je mij nu helpen?” Aro knikte en nam Laurens zijn hand terug vast.
“Wat wil je weten?”
“Mijn mensenleven.” Ik herinnerde me dat Laurens niets wist van zijn mensenleven en dat hij het graag wilde weten.
“Hm.” Aro hield zijn hand voor nog een minuut vast en liet die dan los.
“Je hebt een prachtig mensenleven gehad. Het is een zonde dat je die niet herinnert.” Ik keek verbaasd naar het tafereel.
“Vertel het me, Aro. Ik smeek het je. Ik wil weten wie ik was voor ik een vampier werd.” Eén blik in zijn ogen en ik zag dat Laurens radeloos was.
“Mijn jongen, je mensenleven is inderdaad wazig.” Laurens was teleurgesteld.
“Toch bedankt voor je hulp.” Hij wilde weggaan, maar Aro hield hem tegen.
“Het meisje in het ziekenhuis hoort bij je mensenleven.” Laurens hield halt en draaide zich langzaam om. “Ze was je verloofde, maar jullie kwamen terecht in een zwaar auto-ongeluk. Jij zou het niet overleefd hebben, maar je bent gered geweest door de Denalicoven.” Laurens wist even niet wat hij moest zeggen en keek geschokt.
“Het meisje haar naam was Audrey,” ging Aro verder. “Je echte naam was Bart Laurens Vercauteren.” Zijn naam was Bart. Het was een naam die perfect bij hem paste. Aro vertelde hem alles wat hij kon zien. Aro had mij eens uitgelegd hoe zijn gave werkte. De vampieren wisten meestal niet veel meer van hun mensenleven, maar Aro kon ze zien. Het waren meestal wazige beelden die hij moest ontcijferen. Laurens, of Bart, was gelukkig dat hij zijn verleden kende. Hij keek over Aro’s schouder recht in mijn ogen en glimlachte. Ik kon het niet tegenhouden en glimlachte terug.
“Bedankt voor je hulp. Ik ben blij dat ik mijzelf weer ken.” Hij bleef mij recht in de ogen kijken en Aro volgde zijn blik.
“Ha, dat is waar. Jij kent mijn dochter, Jane.” Dit verbaasde mij, want niemand was familie van hem. Enkel Marcus en Caius beschouwde hij als zijn broers. “Ik heb gezien dat je haar gemist hebt. Als je wil kan je met haar gaan praten.” Bart keek naar Aro, maar die glimlachte alleen maar. Ik besloot het heft in eigen handen te nemen en wandelde op hen af. Aro had ondertussen al een paar stappen achteruit gedaan en keek naar het tafereel dat voor zich afspeelde. Toen ik bij hem was begon ik hem vol op de mond te kussen. Eerst reageerde hij niet uit shock, maar algauw kuste hij me even vurig terug.
“Laat me nooit meer wachten,” zei ik tussen het kussen door.
“Nooit.” Na enkele tellen hoestte iemand voor onze aandacht en trokken we abrupt van elkaar weg. De wacht keek geschokt naar mij en Bart.
“Ik ben blij dat je gelukkig bent, Jane.” Aro was de enige die niet zo geschokt keek.
“Dank u, Meester.”
“Jane, ik ben je Meester niet meer. Als je wil kan je gaan en staan waar je wilt.” Mijn mond viel open en ik keek Aro verbaasd aan.
“Ik kan hem niet hier houden en ik denk niet dat jij nogmaals van hem gescheiden wil worden. Het is aan jullie.” Ik keek naar Bart en in zijn ogen zag ik dat hij liever niet in Volterra bleef.
“Dank je, Aro. We zullen je regelmatig bezoeken.” Ik wandelde naar Aro toe en gaf een kus op zijn wang. “Bedankt, vader.” Ik hoorde verschillende vampieren naar adem happen, maar ik trok er mij niets van aan. Ik wandelde naar de grote deur van de zaal toen iemand voor mij kwam staan.
“Jane, zus. Je hoort hier thuis in Volterra.” Alec keek mij smekend aan, maar hij was degene die mij de laatste weken irriteerde. “Je moet blijven. Aro is niet goed bij zijn hoofd.” Dat deed het. Alec lag op de grond te schreeuwen en ik wandelde gewoon over hem heen.
“Broertje, ik kom je nog wel eens bezoeken. Als je nog leeft.” Daarna wandelde ik samen met Bart het kasteel uit. Het was bewolkt in Italië, dus we hoefden ons geen zorgen maken.
XXX
“Waar wil je naartoe?” vroeg Bart. Ik keek naar de bestemmingen op het bord in de luchthaven.
“Het maakt mij niet uit, euhm…” Ik keek hem vragend aan. “Hoe moet ik je nu noemen?” Hij begon na te denken en na een lange stilte gaf hij uiteindelijk antwoord.
“Bart.” Ik glimlachte naar hem. “Het is mijn officiële naam en klinkt beter. Vind je niet?” Ik kon enkel maar knikken.
“Euhm, we kunnen de Cullens bezoeken,” zei ik uiteindelijk. Bart keek me bezorgd aan.
“De Denalicoven is daar nog steeds en dus ook…” Hij maakte zijn zin niet af.
“Tanya Denali,” antwoordde ik. Hij liet een grimas op zijn gezicht verschijnen.
“Ik weet niet hoe ze het gaat opnemen.”
“Hm, misschien heb je gelijk, maar als de Denalicoven nog steeds in Forks is, wilt dat zeggen dat de kans op ontdekking groter is.”
“Je gaat toch niet als Volturi naar Forks?” Dit was een terechte vraag. Ik wilde geen Volturi meer zijn en had daar de perfecte oplossing voor.
“Ik weet waar we eerst naartoe gaan.” Hij keek naar me en in zijn ogen zag ik nieuwsgierigheid.
“Ga je het me nog zeggen?” vroeg hij nadat het duidelijk werd dat ik het niet zomaar wilde zeggen.
“Las Vegas!”
“Las Vegas?” vroeg hij verbaasd. “Gaan we naar de casino’s?” Ik schudde mijn hoofd.
“Ik dacht om te trouwen.” Wat er dan gebeurde schokte me erg.
“Trouwen!?” Hij begon achteruit te lopen. “Dit gaat me te snel Jane.” Dit deed mij zeer. Zag hij mij dan niet graag?
“Het is te vroeg, Jane. Ik zie je graag en ja, ik heb je gemist.” Hij zag recht in mijn ogen en zag mijn pijn. Hij wandelde naar me toe. “Waarom wil je trouwen?”
“Ik wil je naam dragen. Ik wil niet langer Volturi heten.” Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd.
“Je kan Jane Vercauteren heten als je wilt. Officieel ben ik toch Laurens Denali.” Hij keek me glimlachend aan.
“Waar gaan we dan nu naartoe?”
“Laten we gewoon naar huis gaan.” Hij nam mijn hand en we wandelden naar de ticketbalie. “Twee tickets in businessklas naar Seattle, alstublieft.”
“Mag ik je gegevens, alsjeblieft?” Ik nam mijn Italiaans paspoort terwijl Bart zijn Amerikaans nam. De dame achter de balie tikte onze gegevens in en gaf dan onze paspoorten terug. “Dat komt dan op $ 1300, meneer Denali.” Ik wilde betalen, maar Bart was sneller.
“Ik trakteer,” glimlachte hij.
“Alstublieft,” zei de dame toen ze onze tickets gaf. “En prettige reis verder.” Nu pas zag ik haar naar Bart staren, maar als lid van de Volturi wist ik dat ik niets kon ondernemen, dus moest ik maar genoegen nemen met haar kwaad aankijken.
“Ik ben van jouw, alleen maar van jouw,” fluisterde hij in mijn oor. We gingen naar zijn familie in Forks en niets kon nog stuk gaan. Althans dat dacht ik.
JacobPOV
Audrey haar vriendin bedankte me, omdat ik haar gelukkig maakte. Ik herinnerde me nog heel goed hoe ze kwaad Audrey’s ziekenhuiskamer uitstormde.
“Jacob Black.” Ik stak mijn hand uit en ze schudde mijn hand.
“Julie Vercauteren. Bedankt. Dankzij jouw heb ik mijn beste vriendin nog.” Ik hoorde Nick en Lesley aankomen. Audrey keek op en glimlachte naar hen. Ook Julie begon naar hen te kijken. Ze bekeek eerst Nick van kop tot teen en liet dan haar ogen glijden over Lesley. Toen ze bij de ogen kwam, bleef ze stokstijf staan. Ik keek wat er gebeurde bij Lesley en die had dezelfde reactie. Dit kon niet waar zijn. Lesley’s imprint was een meisje.
“Lesley!!” Dit was de stem van Nick. Lesley bleef naar Julie kijken en reageerde niet op haar broer. Audrey bekeek dit tafereel met een grote glimlach op haar gezicht.
“Audrey,” fluisterde ik. Audrey draaide haar hoofd naar me toe. “Vind je het niet raar dat Julie de imprint is van een meisje.” Audrey begon keihard te lachen en ik keek haar aan alsof ze gek aan het worden is.
“Jake, als Julie de imprint van een jongen was dan zou ik raar hebben opgekeken.” Ze keek me in de ogen en zag dat ik nog vragen had. “Julie is lesbisch.” Mijn mond viel open.
“Oh.” Ik kon even niet geloven wat ik hoorde.
“LESLEY!!!” Ik werd uit mijn schok getrokken door de stem van Nick.
“Nick,” zei ik kalm. “Kan het wat stiller?” Hij keek mij aan alsof ik gek aan het worden was.
“Mijn zus staat hier als een standbeeld en jij vraagt mij om stiller te zijn? Sorry dat ik panikeer.” Audrey begon plots keihard te lachen en Nick begon te trillen.
“Nick, kalmeer,” zei ik in mijn alfastem. “Je wilt niet dat er ongelukken gebeuren.” Nick werd snel weer kalm. Julie kwam op dat moment weer in beweging, want ze zette een stap richting Lesley. Ik keek geschokt naar het tafereel voor ons en Audrey begon te lachen.
“Typisch Julie.” Plots begon Julie Lesley op de mond te kussen. Ik had echt gedacht dat Lesley haar zou wegduwen, maar in plaats daarvan begon ze gewoon terug te kussen. Ik keek geschokt naar het tafereel. Uiteindelijk moesten ze naar adem snakken en stopten ze met kussen. Op Lesley haar gezicht verscheen een glimlach.
“Lesley Hall!” riep Nick. Nick begon terug te trillen.
“Nick Hall. Kalmeer! Nu!” Mijn alfastem kwam weer boven en Nick kalmeerde meteen. Nu pas besefte Lesley wat er gebeurd was.
“Euhm…,” stamelde ze.
“Wat was dat?” Nick was duidelijk kwaad en geschokt.
“Wel. Zie, euhm luister. Ik, euhm.” Er kwam niets zinnigs uit haar mond en ik had moeite om mijn lach in te houden. Lesley was normaal iemand van veel woorden en nu kon ze niets uitbrengen.
“Ga je me nog uitleggen waarom je een meisje hebt gekust?”
“Euhm, ja, ik…” Ze ademde diep in. “Ik gooi het er gewoon uit. Ik ben lesbisch.” Ik was geschokt dus ik was zeker dat het bij Nick erger is.
“Lesbisch?”
“Ja, je weet toch wat dat is. Dat is een meisje die enkel op meisjes valt.”
“Dus daarom is Julie je imprint,” zei ik.
“Imprint?” vroeg Julie. Het was het eerste woord dat ze uitbracht sinds Lesley op haar was geïmprint.
“Jake, schat. Ik denk dat we beter ergens anders naartoe kunnen gaan. Dit is niet de plaats om het uit te leggen.” Audrey gaf altijd de correcte opmerkingen.
“Je hebt gelijk. Nick, Lesley, we gaan naar First Beach. Daar gaan we Julie alles uitleggen.” Ik draaide me om naar mijn vriendin. “Jij kunt daar komen?”
“Ja, maar ik wil eerst de Cullens verwittigen.”
“Ik ga mee.” Ik nam haar hand vast en we wandelden naar de plaats waar de Cullens stonden. Julie volgde ons voorbeeld.
“We gaan naar La Push. Lesley is op Julie geïmprint,” lachte mijn engel. “We gaan haar alles uitleggen.”
“Het komt allemaal oké, Julie,” zei Alice. Ik volgde haar blik en zag dat Julie langzaam begon te glimlachen. Julie wandelde dan terug naar Lesley. Audrey en ik zwaaiden naar de Cullens en gingen dan naar Audrey’s Porsche.
“Wees voorzichtig,” fluisterde ik.
“Ik mag nog niet rijden,” lachte ze. “Julie rijdt.” We keken naar waar Julie stond en zag dat ze met Lesley praatte.
“Ik mis je nu al,” zei ik voor ik haar zachte lippen kuste. Ik wandelde naar Lesley en Julie. “Julie, Audrey wacht op je.” Julie knikte en ging naar Audrey toe.
“Kom, we gaan vertrekken. Ik moet eerst nog iets nakijken,” zei ik tegen de tweeling. Ik begon naar de rand van het bos te wandelen en ik hoorde dat de Halls mij volgden. Zodra ik uit het zicht was van mensenogen transformeerde ik naar mijn wolvenvorm en rende naar het huis van de Uleys.
XXX
Seth en Leah waren er al en keken me bezorgd aan.
Jamie en Damian hebben allebei de kenmerken. zei Seth bezorgd. We hebben schrik dat ze tegelijk gaan transformeren.
Wanneer denk je dat ze gaan transformeren?
Hopelijk niet vandaag. Ik heb nog plannen vandaag. Ik keek naar Leah alsof ze gek aan het worden was.
Jacob, kan ik naar huis gaan? vroeg Nick. Ik heb al genoeg gezien vandaag.
Waarover heeft die het? vroeg Leah.
Zijn zus heeft ons nog iets te zeggen. lachte ik. Nick begon naar mij te grommen, maar ik negeerde hem. Ik kon nu niet weg. Als er twee wolven zouden transformeren, dan moest ik hier blijven. Lindsay en Nick, jullie kunnen naar First Beach gaan en Julie alles uitleggen.
Wie is Julie? vroeg Seth.
De imprint van Lesley. De blikken van mijn roedel waren verbaasd.
Het is wel een rare naam voor een jongen, zei Seth.
Het is ook geen jongen, antwoordde ik.
Wil je nu zeggen dat Lesley lesbisch is? vroeg Leah. Ondertussen waren ook Colin en Brady in hun wolvenvorm getransformeerd.
Meen je dat nu? Dan was Lena haar lief. De hele roedel begon de herinnering van Lesley terug te zien. Lesley begon zich te schamen en rende plotseling weg. Ik begon haar te volgen.
Lesley, wacht. Ze negeerde me en bleef rennen. Ik besloot dan om mijn alfastem te gebruiken. Lesley, wacht nu! Ze hield meteen halt en draaide zich om. Als je wilt kan je naar mens transformeren.
Waarom zou ik dat willen? vroeg ze me.
Dan kan je rustig praten zonder de anderen. Lesley liep achter de bossen en kwam enkele tellen later terug in haar mensenvorm.
“Waarover wou je praten?” Ik draaide me om en verdween achter de bossen. Ik transformeerde naar mijn mensenvorm. Ik deed mijn short aan en wandelde dan terug naar Lesley.
“Ik wil met je praten.”
“Ik heb niets te zeggen.”
“Ik heb gewoon één vraag.” Lesley keek me aan en wandelde daarna naar een omgevallen boomstam. Ik volgde haar en ging naast haar zitten.
“Vraag maar.”
“Waarom schaam je je?” Ze keek me aan en ik zag dat er tranen over haar wangen liepen. “Er is toch niets om je over te schamen.”
“Heb je ze al naar mij zien kijken?” vroeg ze kwaad. “Ze kijken me aan alsof ik een paria ben.”
“Dat is niet waar. Niemand kijkt je raar aan omdat je lesbisch bent.” Ze keek me aan alsof ik twee hoofden had. “Kijk, de roedel is één grote familie.”
“Jij hebt duidelijk mijn broer niet zien kijken.”
“Praat met hem. Ik weet dat jullie relatie niet altijd perfect is, maar je kunt alleen maar proberen.” Ze keek naar het bos, voordat ze me een antwoord gaf.
“Misschien heb je gelijk.”
“Ik heb altijd gelijk,” lachte ik. “Ga naar Julie. Vertel haar alles en word gelukkig.” Ze gaf me plotseling een knuffel.
“Bedankt.” Ze sprong recht en rende weg. Ik wandelde terug achter de bossen, deed mijn short uit en transformeerde naar mijn wolvenvorm. Ik was blijkbaar net op tijd, want Jamie Uley was op dat moment getransformeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten