Iedereen keek me verbaasd aan toen ze de deuren uit wandelden. Ik kon hen wel begrijpen, maar dit was een deel van mijn plan. De Cullens waren een veel te grote coven en samen met de Denalicoven kon dit een gevaar worden voor de Volturi.
“Alec, wil je wraak nemen op je zus?” Hij keek me geschokt aan, maar niets wees erop dat hij zou weigeren. Hij wandelde op mij af en boog voor mij.
“Wat moet ik doen, Meester?” vroeg hij.
AudreyPOV
Julie reed op topsnelheid naar First Beach en ik begon te lachen.
“Wat?” vroeg ze. Ik bleef haar lachend aankijken.
“Kan je haar niet missen?”
“Euhm,…” Julie begon rood te worden en het was duidelijk dat ze zich schaamde.
“Julie, je hoeft je niet te schamen. Ik ken het gevoel.”
“Is het normaal dat het zo sterk is?” Ik keek naar haar en dan recht vooruit.
“Ik ontkende die gevoelens de eerste keer dat ik Jacob tegenkwam.”
“Hoe bedoel je?”
“Euhm…” Ik twijfelde hoe ik het haar moest vertellen. Mijn zelfmoordpoging lag heel gevoelig bij Julie. “De dag van mijn sprong was hij ook op die kliffen.” Ik bleef voor mij voor kijken toen ik aan dat moment dacht.
“Dat heb je al verteld.” Ik keek haar schuldig aan.
“Ik wilde net gaan springen toen hij me tegenhield. Ik draaide me om en bekeek hem van kop tot teen. Toen ik bij zijn ogen aankwam, stond mijn wereld plotseling stil. Hij probeerde mij te overtuigen tot hij weg moest. Ik negeerde de aantrekkingskracht die ik tot hem voelde. Ik wilde niet geloven dat mijn gevoelens voor Bart overtroffen werden. Dat dit gevoel sterker is.” Julie keek me verbaasd aan.
“Dus daarom sprong je toch?”
“Ja en nee. Ik was mijn leven beu en ik miste mijn leven voor het auto-ongeval.” Ik keek haar aan en zag dat ze de wagen geparkeerd had op de parking van First Beach.
“Ik snap het niet.” Het was moeilijk te beschrijven dat ik niet meer het onbezorgde meisje was dat gelukkig was met haar broer. Ik heb me maanden schuldig gevoeld. Eigenlijk voelde ik me nog steeds schuldig.
“De pijn en het verdriet heeft me hard gemaakt,” fluisterde ik. “De emoties die ik de afgelopen 7 maanden heb gevoeld waren onmenselijk.” Aan Julie’s gezichtsuitdrukking kon ik zien, dat ze begon te beseffen wat ik bedoelde.
“Ik denk dat ik het begrijp,” zei ze stil. Ik keek haar met een triestige glimlach aan.
“Ik denk van niet, maar het is niet erg. Mijn ontkenning van die aantrekkingskracht en natuurlijk dat ik mijn emoties niet meer de baas was, waren de reden dat ik sprong.” Ik durfde niet naar Julie kijken. Ik voelde haar hand op mijn schouder en ik keek naar haar. Ze had een schuldige blik.
“Sorry, dat ik zo hard heb gereageerd.” Ik schudde mijn hoofd.
“Neen, je reactie was begrijpelijk. Ik zou net zo gereageerd hebben. Je bent als een zus voor mij.” Ik keek uit over First Beach en besloot om even te gaan wandelen. Ik wist niet goed wanneer Jacob zou aankomen, maar ik hoopte dat hij niet te lang wegbleef. Ik miste hem nu al. “Kom we gaan wandelen.” Ik stapte uit de wagen en Julie volgde mijn voorbeeld.
“Is het echt normaal dat ik haar zo mis?” vroeg ze toen we naar het strand wandelden. Ik begon te glimlachen.
“Ja. Het klinkt inderdaad niet normaal.”
“Wat is imprinten?”
“Dat zullen Jake en Lesley zo meteen uitleggen.” Ik kon het haar uitleggen als ik wilde, maar ik dacht dat Lesley het misschien zelf wilde doen. Julie staarde voor zich uit en ik zag een dromerige blik in haar ogen. Zo wandelden we over het strand en we zeiden niets.
“Voel je je niet schuldig tegenover Bart?” vroeg ze na een lange stilte. Ik wist dat ze deze vraag ooit ging stellen, maar niet zo snel.
“Natuurlijk,” antwoordde ik uiteindelijk. “Nu nog voel ik me af en toe schuldig.” Dit was de totale waarheid en Jacob wist dat ik af en toe alleen moest zijn met mijn emoties. “Ik heb Bart doodgraag gezien, maar blijkbaar was hij niet mijn ware liefde.”
“Als Bart nog zou leven, zou je dan voor Jacob gaan?” Hier wist ik geen duidelijk antwoord op. De aantrekkingskracht tussen mij en Jacob was sterk, héél sterk, maar was het genoeg om voor hem te kiezen? En als Bart nog leefde, had ik Jacob wel ontmoet?
“Als Bart nog zou leven, zou ik Jacob dan ontmoet hebben?” vroeg ik Julie.
“Het zou toch kunnen. Je bezocht jaarlijks de familie van je moeder.” Julie had gelijk. Ik voelde me thuis in Forks en ik kwam in de zomer altijd op bezoek. Lindsay, mijn tante, was altijd blij om mij te zien. Ik herinner mij nog altijd heel goed toen ik Bart voor de eerste keer meenam.
*FLASHBACK*
Bart en ik zaten in een taxi op weg naar mijn familie. Normaal gezien kwam mijn oom mij halen, maar dit keer wilde ik hen verrassen. Ik keek naast me en Bart zat zenuwachtig naar buiten te kijken.“Schat, je hoeft echt niet zenuwachtig te zijn,” zei ik kalmerend. “Mijn familie zal je heus niet doden.” Hij glimlachte naar mij en keek dan terug naar buiten.
“Ik weet het, maar na je ouders weet ik het niet meer zo goed.”
“Mijn ouders geven enkel om hun geld. Oom John en tante Lin zijn twee mensen die om mij geven.” Het was de waarheid. Ik was hun nichtje, maar als ik hier kwam logeren dan beschouwden ze me als hun dochter.
“Ben je zeker?” vroeg hij.
“Ik ben HEEL zeker. Ze gaan wel verrast zijn en waarschijnlijk mag je niet op mijn kamer slapen, maar dat is toch niet erg?” Hij keek mij geschokt aan en ik begon te lachen. De taxi stopte en ik keek naar buiten. We waren net aangekomen bij mijn familie.
“Zijn we er al?” Als het mogelijk was, dan klonk Bart nog nerveuzer.
“Ja, ben je er klaar voor?” Hij knikte zenuwachtig voor hij de taxichauffeur betaalde. Ik stapte uit en Bart volgde mijn voorbeeld.
“Je bent zeker dat het in orde is?”
“Natuurlijk. Lindsay is de soepelste van heel de familie. Als het van haar afhing, dan woonde ik hier al jaren.” Ik wandelde naar de voordeur en klopte zachtjes. Ik hoorde iemand wandelen en dan ging de deur open. Voor mij stond mijn favoriete tante.
“Audrey, je bent er al,” zei ze terwijl ze me in een omhelzing nam. “En wie is die knappe jongen achter je?” Er verscheen een glimlach op mijn gezicht als ik naar Bart keek.
“Tante, dit is mijn vriend, Bart. Bart, dit is mijn tante Lindsay.” Bart zette een stap naar voor en reikte mijn tante de hand.
“Aangename kennismaking, mevrouw,” begroette hij haar in zijn beste Engels.
“Zeg maar Lindsay.” Ze draaide zich naar mij toe. “Sinds wanneer heb jij een vriend?”
“Euhm, bijna 1 jaar,” antwoordde ik verlegen.
“Kom binnen.” Ze zette een stap opzij en ik wandelde langs haar naar binnen. In de woonkamer zat de rest van de familie.
“Bart, dit is mijn oom John, mijn neef Michael en als laatste mijn nicht, Jessica. John, Mike en Jess, dit is Bart, mijn vriend.” De hele familie keek van mij naar Bart.
“Audrey, schat, is hij niet wat oud?” vroeg mijn oom. “Niet dat ik daar iets op tegen heb, maar hij ziet er oud uit.” Michael en Jessica begonnen dan te lachen.
“Zo oud is hij ook weer niet.” Ik voelde mijn wangen rood worden en schaamde mij voor mijn oom. Ik wist dat hij dit niet meende, maar moest hij dit nu net doen als Bart erbij was. “Hij is 19 jaar.”
“Hm, dat is inderdaad niet oud.” Hij begon met een vinger op zijn kin te tikken, alsof hij diep aan het nadenken was. “Oké, het kan ermee door.”
“John, ben je je nichtje weer aan het plagen?!” riep Lindsay vanuit de keuken.
“Welkom in de familie, jongeheer.” John negeerde de opmerking van Lindsay. “Ga maar zitten en vertel maar wat over jezelf.” Zo begon mijn zoveelste vakantie in Forks.
*FLASHBACK*
Ondertussen waren we bij een omgevallen boomstronk aangekomen en zette ik me neer.
“Ze blijven wel lang weg, vind je niet?” Ik moest echt moeite doen om mijn lach in te houden, want Julie klonk echt ongeduldig. Op het moment dat ik iets wou antwoorden, kwam Lesley uit de bossen gelopen.
“Sorry voor het wachten, maar er is een nieuwe weerwolf.” Ze stopte voor Julie en glimlachte naar haar.
“W-Weerwolf,” stamelde Julie. Lesley en ik moesten onze lach inhouden toen we de verbaasde blik op haar gezicht zagen. “H-Hebben j-jullie n-nu n-net w-weerw-wolven g-gez-zegd?” Dat gaf de doorslag en ik begon heel hard te lachen. Lesley volgde al snel en Julie bleef verbaasd kijken.
“Audrey, ik denk dat we haar beter alles kunnen uitleggen,” zei Lesley toen we uitgelachen waren. Toen viel het me op dat Jacob er nog niet was.
“Komt Jake niet?” vroeg ik en zelfs ik kon de teleurstelling horen.
“Als alfa moest hij daar blijven. Het kan zijn dat er twee nieuwe wolven tegelijkertijd gaan transformeren,” legde Lesley uit terwijl ze op de omgevallen boomstam ging zitten. “Jacob heeft mij laten komen en heeft mijn broer opgedragen zo snel mogelijk te komen.” Ik begreep dat als alfa, Jacob overal aanwezig moest zijn, maar dat wilde niet zeggen dat ik hem niet miste.
“Oké, hoe moet ik beginnen?” mompelde Lesley.
“Wat dacht je ervan om te beginnen bij het begin,” antwoordde Julie ongeduldig. Ik zette me in het zand met mijn rug tegen de boomstam en luisterde voor de tweede maal naar het verhaal over de Quileute-wolven.
XXX
De hele namiddag hadden Lesley en Nick, die wat later was aangekomen, alles uitgelegd aan Julie, die de nodige vragen stelde. Daarna begon de ruzie tussen Nick en Lesley. Nick kon niet begrijpen waarom zijn zus nooit de waarheid had verteld over haar geaardheid. Die ruzie heeft ook nog wat tijd ingenomen, maar uiteindelijk konden Julie en ik naar huis rijden. Net op het moment dat Julie mijn wagen parkeerde, ging mijn telefoon. Ik nam op zonder naar het schermpje te kijken.
“Hallo.”
“Hallo, Audrey. Alice hier. Ik vroeg me af of jij en Julie bij ons zouden willen komen slapen?” Alice klonk erg vrolijk aan de andere kant van de lijn.
“Alice, weet je het antwoord nog niet?” lachte ik.
“Eerlijk,” twijfelde ze, “dat van jou weet ik, maar dat van Julie is niet duidelijk.”
“Momentje,” zei ik tegen Alice en draaide me dan naar Julie toe. “Alice vraagt of we bij de Cullens gaan logeren. Is dat in orde voor je?” Ik zag Julie twijfelen, want ze vertrouwde het niet meer sinds ze wist dat het vampieren waren. “Ze doen je niets.”
“Ik weet het wel, maar ongelukken gebeuren snel.”
“Komaan, het gaat heel tof worden. Dat kan ik je nu al zeggen.” Ik denk dat de laatste zin haar overtuigde, want ze begon te glimlachen.
“Oké, het is in orde.”
“Jippie!!!” Julie en ik begonnen te lachen toen we dat hoorden. Toen ik uitgelachen was, besloot ik de tijd af te spreken met Alice.
“Alice, wanneer wil je dat we naar je toe komen?”
“Kom over 2 uur naar ons. Zo kan je nog eten,” antwoordde ze.
“Oké, tot later,” zei ik voor ik ophing. Julie stapte uit de wagen en wandelde het huis in. Ik besloot haar te volgen en werd meteen begroet door Jacob.
“J-Jacob?” vroeg ik geschokt. “Wat doe jij hier?” Hij keek mij schuldig aan en draaide zich dan om naar Julie’s ouders, die mij blij aankeken.
“Audrey, waarom heb jij mij niet eerder verteld dat deze jongeman je vriend is?” Dit was de druppel. Ik kon Jacob niet geloven. Wie dacht hij dat hij was?
“WAAROM?!” riep ik. “Je had me beloofd dat we het op mijn tempo gingen doen en dan doe je dit!” Jacob begon nog schuldiger te kijken dan daarvoor, maar het hield mij niet tegen.
“So-“
“Durf nu niet sorry te zeggen. Buiten,” onderbrak ik hem. “Ik wil je nooit meer zien.” Julie kon niet geloven wat ik had gezegd en haar ouders keken verbaasd. Jacob probeerde mij nog van gedachten te doen veranderen, maar ik liep langs hem naar mijn kamer. Ik kon dit niet geloven, waarom heeft hij mij voor een voldongen feit gezet. Er werd op mijn deur geklopt, maar ik negeerde het. De deur ging open en ik hoorde iemand binnenwandelen.
“Gaat het?” Julie klonk voorzichtig, waarschijnlijk omdat ze schrik had dat ik tegen haar ook zo zou schreeuwen.
“Ja, maar het doet pijn,” antwoordde ik. Ik voelde het bed bewegen en dan een hand over mijn haar glijden.
“Hij bedoelde het niet zo.”
“Ik wist dat Jacob ongeduldig was en wilde dat je ouders het wisten, maar moest hij het op deze manier doen?”
“Waarom heb je hen nog niets verteld?”
“Ik had schrik voor hun reactie,” antwoordde ik. Het viel stil, buiten onze ademhaling.
“Weet je waar ik het meest van geschrokken van was?” vroeg Julie uiteindelijk. Ik zette mij rechtop en schudde mijn hoofd. “Dat je zei dat je hem nooit meer wilde zien.”
“Misschien was dat overdreven. Het doet nu al zeer.”
“Waarom heb je het dan gezegd?”
“Ik was kwaad en ik wilde alleen zijn. Misschien dat hij beseft dat hij fout is geweest.” Ze knikte begrijpend en stond dan recht en wandelde naar de deur.
“Kom, we gaan eten en daarna naar de Cullens.” Ik stond op en volgde haar naar de eetkamer. Het zou nog een heel lange nacht worden.
BartPOV
Bart Laurens Vercauteren was mijn officiële naam voordat ik getransformeerd was in een vampier. Laurens was mijn tweede nam en ik begon mij af te vragen of Tanya dit wist.
“Waar zit je aan te denken?” vroeg Jane terwijl ze rechtstond. Het vliegtuig was net geland in Seattle en we konden nu rustig uitstappen.
“De dag dat ik wakker werd en niet meer wist wie ik was.”
“Waarom?”
“Tanya was degene die de naam Laurens voorstelde. Ik vraag me af of ze wist dat het mijn tweede naam was.” Jane keek om zich heen en keek dan naar mij.
“Laten we daar nu niet aan denken. We zijn bijna in Forks, laten we naar je familie gaan.” Ze nam mijn hand vast en leidde me de luchthaven uit. Ik had het gevoel dat Jane me iets verzweeg. Ik volgde haar op de voet toen ze naar de parking ging. Daar stalen we een snelle wagen.
Een half uur geleden hadden we de luchthaven verlaten en we zijn nu op weg naar Forks. De hele rit was Jane stil.
“Jane, wat scheelt er?” vroeg ik uiteindelijk. Ze keek me aan en in haar blik zag ik angst, maar ze antwoordde niet. “Jane, er scheelt iets. Ik zie het in je ogen.” Ze begon nog meer gas te geven en keek in de achteruitkijkspiegel. Ik volgde haar blik en zag dat er een wagen vlak achter ons reed. Dit was enkel mogelijk als er een vampier achter het stuur zat.
“We worden achtervolgt sinds we op de luchthaven van Seattle zijn aangekomen.”
“En dat vertel je me nu pas? Weet je wie het is?” Ik begon te panikeren. Kunnen vampieren een paniekaanval krijgen?
“Ik weet niet wie het is. Ik kan hem niet zien en zijn geur is niet duidelijk.” ‘Waarheid’ hoorde ik het stemmetje in mijn hoofd zeggen.
“En wat gaan we nu doen?”
“Ik weet het niet, maar ik heb er een slecht gevoel bij,” legde ze uit. “Ik had al een slecht gevoel in Volterra.” ‘Waarheid’
“Waarom?” vroeg ik. Ik geloofde Jane, maar ik wilde weten wat er aan de hand was.
“Aro laat nooit iemand zomaar gaan en zeker niet zijn sterkste wacht. Ik en Alec worden door andere vampiers de heksentweeling genoemd omwille van onze gaven,” legde ze uit. “Mij laten gaan is een doodswens hebben. Ik heb er in Volterra niets van gezegd, omdat ik wil zien waar dit naartoe leidt.”
“Je kan je toch niet tegen je familie keren.”
“Bart, de Volturi is een coven van vampieren. Elke vampier geeft om zichzelf en niet om een ander. Het kan gebeuren dat je iemand vind en dat je daar om gaat geven, maar dat is dan ook alles.” Ze keek me recht in de ogen. “Wij zijn niet zoals de Cullens. Marcus kon hun relaties zien en vertelde ons dat hun banden heel sterk waren. Ze zien elkaar als een familie. Aro probeert al langer de familie uit elkaar te halen.”
“Je denkt dat Aro iemand heeft gestuurd?”
“Ik denk dat, maar ik hoop van niet.” ‘Waarheid’
“We kunnen niet naar Forks.” Ik begon weer te panikeren en Jane merkte dit.
“Kalmeer even. Jij kunt wel naar Forks, maar ik niet. Ik heb een plan, maar we kunnen het niet mondeling uitleggen.” Ik zocht naar iets om te schrijven en vond het gauw. Ik gaf het aan Jane en die begon te schrijven terwijl ze aan het rijden was. Al goed dat wij goed kunnen multitasken, want anders reden we nu tegen een boom. Plots werd het papier in mijn handen geduwd.
‘Jij kan gewoon naar Forks gaan. Ik blijf in Port Angeles en kom enkele dagen later. Je kan je familie misschien voorbereiden op mijn komst.’
Ik keek haar aan en ze smeekte dit met haar ogen.
‘Oké, maar wanneer kom jij dan?’
Ik gaf haar het briefje terug en ze las het.
‘Dat zal je wel zien. Ik bel je wel op voorhand, maar ik denk dat het beter is dat we tijdelijk niet samen gezien worden.’
Ik las het briefje rustig en besefte dat ze gelijk had. Ik moest trouwens eerst met Tanya praten voor ik met Jane naar huis kwam.
‘Je hebt gelijk. Ik moet trouwens met Tanya praten.’
Jane las het snel en schreef snel iets op.
‘Ik rijd naar een motel in Port Angeles. Jij rijdt vandaar verder naar Forks.’
XXX
Na een uurtje was ik eindelijk vertrokken richting Forks. Jane had een motel gevonden op de weg en verbleef er nu. Ik bleef nog een tijd in haar kamer en besloot dan om te vertrekken. De rit ging snel en een half uurtje later reed ik de oprit van de Cullens op. Alice had me blijkbaar zien aankomen, want de hele familie stond op mij te wachten. Ik parkeerde de wagen en stapte dan uit. Ik keek mijn familie aan en begon dan te denken aan de conversatie met Jane. Ik zou er alles aan doen om hen te beschermen. Edward keek me aan en trok zijn wenkbrauwen op. Hij had mijn gedachten gelezen en vroeg zich af waarom ik zoveel schrik had.
“Hallo iedereen,” begroette ik hen. Niemand antwoordde iets en staarde mij simpelweg aan. Ik had nu geen vrolijke begroeting verwacht, maar dit was wel heel stil. Ik bleef gewoon naar hen staren en liet mijn blik over hen glijden. Niemand wilde de eerste zijn om mij welkom te heten. Ze keken vol afschuw in mijn ogen. Misschien moet ik met haar praten over ons dieet. Ik mag hier toch niet op mensen jagen. Edward keek me vragend aan, maar ik negeerde hem.
“Welkom terug, Laurens,” zei Eleazar uiteindelijk. “Je bent welkom op één voorwaarde.” Ik hoefde niet vragen wat die voorwaarde was, want die hadden ze me al verteld.
“Ik zal me weer aan jullie dieet houden. Het spijt me voor mijn rebelse gedrag.” Iedereen begon uiteindelijk te glimlachen en heette me welkom.
“Kom, we gaan jagen,” zeiden Kate en Garrett tegelijkertijd. Het gedrag van hen was nog steeds verdacht, maar ik trok er mij niets van aan. Kate en Garrett namen elk een hand en trokken mij vooruit, de bossen in. Uiteindelijk begon ik te rennen en vond ik een poema. Ik sprong er recht op en brak zijn nek. Daarna ging ik naar zijn nek en zoog hem leeg. Het was niet zoals het drinken van mensenbloed, maar het moest er maar mee doorgaan.
“Waar was je?” vroeg Kate na de jacht. Ik was net klaar met mijn derde hert. Ik keek haar aan en zag pijn in haar ogen. Ik liep op haar af en nam haar op in een knuffel.
“Ik moest even alleen zijn,” vertelde ik haar. “Het werd mij allemaal teveel.”
“Moest je daarvoor naar de Volturi?” Garrett klonk kwaad en ik kon hem het niet kwalijk nemen.
“Sorry, dat ik jullie allemaal in gevaar heb gebracht. Het was niet mijn bedoeling. Aro heeft mijn excuses aanvaard en hij zal niets ondernemen.”
“Aro zegt dat hij niets zal ondernemen, maar je kent hem niet,” zei Kate. “Hij meent niets van wat hij zegt. Hij is waarschijnlijk al iets aan het plannen. Ik verstond hun schrik wel, want volgens Jane was dat ook het geval.
“Toch heb ik het gevoel dat hij de waarheid spreekt. Ik weet niet waarom, maar het is gewoon zo.”
“Oké, als jij er zo over denkt, maar toch vertrouw ik Aro niet. Je hebt veel problemen veroorzaakt.”
“Nogmaals sorry, maar dankzij Aro weet ik nu meer over mijn verleden.” Ze keken mij verbaasd aan.
“Wat?!” vroegen ze tegelijkertijd. Ik begon hen alles te vertellen van het moment in Seattle tot mijn vertrek uit Volterra. Hun blikken werden steeds verbaasder.
“Jij en Jane?” vroeg Kate.
“Ja, maar wat ik niet begrijp is waarom ik me in het begin zo aangetrokken voelde tot Tanya?” Ik moest ook nog met Tanya praten daarover. Het zou geen vrolijk gesprek worden.
“Hoe bedoel je?” vroeg Garrett.
“Wel, mijn aantrekkingskracht voor Jane is duizend keer sterker dan die voor Tanya, maar hoe komt het dat ik mij aangetrokken voelde tot Tanya?”
“Misschien kan Eleazar daarop antwoorden.” Kate stond op en wandelde richting het huis van de Cullens. Garrett volgde haar voorbeeld en keek me aan.
“Ga je niet mee?” Ik schudde mijn hoofd en bleef zitten. Ik wilde nog even alleen zijn.
“Ik zie je straks wel. Ik wil nog even nadenken.”
“Deze keer niet gaan lopen, man. Iedereen heeft je gemist.” Ik glimlachte naar hem.
“Ik blijf deze keer.” Hij begon te rennen en voor ik met mijn ogen kon knipperen was hij al verdwenen. Ik vroeg me af wat er me allemaal nog te wachten staat.
???POV
In Seattle zag ik mijn doel. Ze waren net hun vliegtuig uitgestapt en gingen op weg naar de parking.
“Waar zit je aan te denken?” vroeg het meisje.
“De dag dat ik wakker werd en niet meer wist wie ik was,” antwoordde de jongen.
“Waarom?”
“Tanya was degene die de naam Laurens voorstelde. Ik vraag me af of ze wist dat het mijn tweede naam was.” Het meisje keek om zich heen en dan terug naar de jongen. Ik wandelde naar buiten en stal zo snel mogelijk een wagen, want ze mochten mij zeker niet ontdekken.
Enkele minuten later was het koppel een wagen aan het stelen. Ik zat in de mijne te wachten tot ze vertrokken. Het duurde nog dertig minuten voor ze vertrokken en ik volgde hen zonder problemen.
“Jane, wat scheelt er?” vroeg de jongen na een lange stilte. Met mijn scherpere zintuigen zag ik alles gebeuren in de wagen voor mij. Ze was naar hem aan het kijken en dan weer recht vooruit. “Jane, er scheelt iets. Ik zie het in je ogen.” Jane moest op het gaspedaal geduwd hebben, want de wagen reed plots een stuk sneller. Ik volgde haar voorbeeld en ik bleef haar op de voet. Dan zag ik haar blik naar de achteruitkijkspiegel gaan en ik besefte dat ze wist dat ze achtervolgd werd. Ook de jongen volgde haar blik en zag dat ik achter hen reed.
“We worden achtervolgt sinds we op de luchthaven van Seattle zijn aangekomen,” antwoordde Jane.
“En dat vertel je me nu pas? Weet je wie het is?” Dit betekende dus dat ik voorzichtig moest zijn, maar ik mocht ze niet uit het oog verliezen.
“Ik weet niet wie het is. Ik kan hem niet zien en zijn geur is niet duidelijk.” Al goed dat ze me nu niet kon zien met mijn kap over mijn hoofd. Ze mag niet weten wie ik ben, want anders loopt alles fout.
“En wat gaan we nu doen?”
“Ik weet het niet, maar ik heb er een slecht gevoel bij. Ik had al een slecht gevoel in Volterra.”
“Waarom?”
“Aro laat nooit iemand zomaar gaan en zeker niet zijn sterkste wacht. Ik en Alec worden door andere vampiers de heksentweeling genoemd omwille van onze gaven,” vertelde ze. “Mij laten gaan is een doodswens hebben. Ik heb er in Volterra niets van gezegd, omdat ik wil zien waar dit naartoe leidt.”
“Je kan je toch niet tegen je familie keren.”
“Bart, de Volturi is een coven van vampieren. Elke vampier geeft om zichzelf en niet om een ander. Het kan gebeuren dat je iemand vind en dat je daar om gaat geven, maar dat is dan ook alles. Wij zijn niet zoals de Cullens. Marcus kon hun relaties zien en vertelde ons dat hun banden heel sterk waren. Ze zien elkaar als een familie. Aro probeert al langer de familie uit elkaar te halen.” Dit verhaal werd heel interessant.
“Je denkt dat Aro iemand heeft gestuurd?” vroeg Bart geschokt.
“Ik denk dat, maar ik hoop van niet.”
“We kunnen niet naar Forks.” Dit was niet goed, helemaal niet goed. Ik begon te remmen en besloot om mijn plan aan te passen. Jane en Bart hadden niet door dat ik hen niet meer volgde. Ik was nog steeds in Seattle en besloot om een kamer te huren.
JamiePOV
Vandaag was voor mij een hel. Na twee jaar word ik ineens gedumpt door mijn vriendin. Haar reden: ‘Ze voelt niet meer hetzelfde als in het begin van onze relatie.’ Vertaling: ‘Ik heb iemand anders.’ Ze ontkende natuurlijk alles, maar na school zag ik haar met hem. En nu komt het ergste: het was mijn beste maat, Geoffrey Ateara. Van je vrienden moet je het hebben. Ik wandelde naar huis en probeerde de beelden uit mijn hoofd te wissen. Ik zag Allison, de zus van Geoffrey wandelen.
“Allison!” riep ik. Ze keek op en glimlachte naar mij.
“Jamie, alles goed?” Ik hield halt, zodat ze naar mij toe kon komen.
“Niet echt.”
“Maybritt?” vroeg ze bezorgd. Ik hield halt en keek haar aan.
“Wat weet jij?” Ze keek me schuldig aan.
“Enkel wat ik gezien heb.”
“Ze heeft het uitgemaakt. ‘Haar gevoelens zijn niet meer wat ze waren.’ Dat is verdomme een leugen.” Ik begon weer kwaad te worden.
“Kalmeer even. Vertel me eens,” zei ze. “Waarom geloof je haar niet?” Ze ging zitten en ik zag dat we ondertussen bij mij thuis waren. Ik volgde haar voorbeeld en zette me neer.
“We hebben al twee jaar een relatie en nu pas beseft ze dat ze niet meer hetzelfde voelt.”
“Dat is toch mogelijk.”
“Ik weet het, maar de laatste weken gedroeg Maybritt zich vreemd. Ik zag haar minder en ze vertelde me niet meer alles.”
“Heb je haar er naar gevraagd?”
“Ze heeft het uitgemaakt net voor de lessen startten en ik had geen tijd meer. Ik wilde na schooltijd gaan praten met haar, maar dat hoefde niet meer.” Allison keek me aan, maar zei niets. “Ik heb haar gezien met je broer Geoffrey en ze was hem aan het zoenen.” Allison hapte naar adem en keek me schuldig aan. “Jij wist het al, hé. Dat je broer met Maybritt ging.” Allison knikte.
“Sorry, Jamie. Ik heb hem gewaarschuwd. Maybritt moet het uitgemaakt hebben omdat ik ze gisteren bedreigd heb. Ik dacht alleen niet dat ze zo snel openbaar zouden gaan.” Ze voelde zich duidelijk schuldig.
“Hoe lang?”
“Wat?”
“Hoe lang weet je het al?”
“Enkele weken. Het spijt me echt. Ik wilde je het wel vertellen, maar het was mijn taak niet.” Ze zweeg en ik zei niets terug. Ik moest nadenken. “Ik had hem verwittigd dat dit niet goed zou aflopen.”
“Weet je, ik had nooit gedacht dat je broer een mes in mijn rug kon steken. Dat hij dit zou doen.” Ik keek recht vooruit en zag hem in de verte wandelen. Geoffrey en zijn zus waren al jaren mijn buren. We zijn samen opgegroeid en onze ouders waren goede vrienden. “We waren beste vrienden.” Ze nam mijn hand vast en keek me bezorgd aan.
“Jamie, heb je koorts? Voel je je wel goed?”
“Buiten dat ik razend ben, voel ik mij perfect.” Net op dat moment kwamen mijn broer en Geoffrey aan.
“Maat, alles goed?” Geoffrey deed alsof er niets aan de hand was. Ik sprong razend op en keek hem aan.
“Dat is echt het toppunt!” riep ik. “Doen alsof alles in orde is.”
“Man, wat scheelt er?” Mijn broer probeerde in te grijpen, maar ik negeerde hem.
“Hoe was het om haar te kussen? Zalig zeker. Kan ik geloven.”
“Waar heb je het over?” En dit maakte Allison kwaad.
“Hou je nu niet van de domme, Geoffrey. Jamie heeft je gezien. Het beste moet nog komen. Maybritt heeft het nog maar net uitgemaakt.” Geoffrey verloor al zijn kleur op zijn gezicht en probeerde zich te verontschuldigen. Mijn broer, die familie voor vrienden zet, balde zijn hand tot een vuist en sloeg Geoffrey in het gezicht. Zijn neus leek gebroken en bloedde vrij fel.
“Ga weg, Geoffrey! Ik denk dat het het best is dat je jouw gezicht niet meer toont.” Geoffrey liep snel weg en ik probeerde weer te kalmeren.
XXX
De namiddag bracht ik door met mijn broer en Allison. Allebei probeerden ze me een beetje te steunen, maar ik voelde mij bedrogen door mijn vriend en vriendin. Uiteindelijk gingen de twee naar First Beach en bleef ik thuis achter. Ik sloot mijn ogen en dacht aan de afgelopen dagen. Waarom kon Maybritt niet eerlijk zijn? We hadden het toch altijd goed samen? Heb ik misschien iets verkeerd gedaan? Ik werd uit mijn gedachten verbroken door iemand die op de deur klopte. Ik zuchtte voor ik opstond en ging de deur openen. Voor de deur stond iemand die ik totaal niet verwachtte.
“Wat doe jij hier?!”
“Ik kwam met je praten?”
“Om mij nog meer leugens te vertellen…” Ik wilde de deur dichtslaan, maar Maybritt hield mij tegen.
“Het spijt me, oké. Ik had je de waarheid moeten zeggen.”
“Het spijt je?! Nu gaan we het krijgen.” Ik keek haar kwaad aan. “Spijt het je ook dat je al weken met hem gaat, als het niet maanden was.” Ze keek me geschokt aan en begon schuldig te kijken.
“Ik had het eerder moeten zeggen, maar ik wilde je niet kwetsen.” Ik voelde mij kwader worden.
“Wel, nieuwsflash: Je hebt me wel gekwetst. Verdwijn uit mijn ogen! Ik wil je nooit meer zien.” Ik negeerde de tranen die over Maybritts wangen liepen. Ik gooide de deur dicht en leunde er tegenaan. Ik hoorde haar wegwandelen en besloot naar de achtertuin te lopen. Vanuit daar zag ik het huis van Geoffrey. Maybritt wandelde naar Geoffrey die buiten voor zijn deur zat. Hij stond op en nam haar op in zijn armen. Dan begonnen ze elkaar te kussen. Dit was de druppel en ik voelde heel mijn lichaam trillen. Ik wist niet wat er gebeurde, maar plotseling ging er een pijnscheut door heel mijn lichaam.
Oké, het is enkel Jamie, hoorde ik iemand zeggen.
Hallo Jamie, alles is in orde? vroeg er iemand. Ik wist duidelijk dat ik alleen was en de stemmen herkende ik ook niet.
Jamie, kan je naar dit plein gaan? Ik zag een plein en wilde naar buiten wandelen. Ik keek naar de grond en zag gigantische poten staan. Wat is er verdomme aan de hand?
Dat zullen we je zo uitleggen. Kom nu eerst naar het veld. Mijn huis lag dicht bij het bos en zo kon ik snel naar het veld rennen. Eens daar aangekomen zag ik zeven gigantische wolven in een halve cirkel staan. Wow, die zijn groot.
Welkom Jamie.
Wat is er aan de hand? vroeg ik, ook al had ik geen idee aan wie.
Mijn naam is Jacob Black en ik ben alfa van deze roedel. Er stapte een wolf uit de halve cirkel. Ik wil dat je kalmeert. Het praat makkelijker als we in onze mensenvorm zijn. De roestbruine wolf stapte op mij af. Denk aan kalme dingen. Aan dingen die je vrolijk maken. Ik deed wat me gevraagd werd, maar het was niet eenvoudig. De ruzie met mijn ex en mijn ex-beste vriend zaten in mijn hoofd.
Jamie, ik ben Seth. Ik keek op en zag een zandbruine wolf uit de cirkel stappen. Echt niet aan zulke dingen denken. Het helpt niet. Ik concentreerde op vrolijke dingen. Uiteindelijk lukte het me en voelde ik een rilling door mijn lichaam stromen. Er verdween een wolf uit de cirkel en die kwam enkele minuten later terug, maar hij had nu iets in zijn bek. Terwijl dit gebeurde waren er nog twee andere wolven verdwenen. Jacob, de roestbruine wolf, verdween in de bossen. Ik bleef wachten tot de wolf terugkeerde, maar in plaats daarvan stond er een lange jongen voor mijn neus.
“Dit zijn je kleren,” zei hij terwijl hij wees op de items in de bek van de blauwgrijze wolf. “Trek dit gauw aan.” Ik deed niet wat hij mij zei, maar keek hem vragend aan.
“Ik ben Jacob Black en jij bent nu lid van de Quileute-roedel.” Quileute-roedel? Bestaan die dan toch. Ik herinner mij de verhalen die werden verteld, maar dacht dat ze niet bestonden. Ik kleedde me snel aan en keek dan rondom mij. Een meisje kwam uit de bossen gewandeld en zette zich op de grond vlak naast mij. Daarna verdwenen de andere wolven in het bos en enkele tellen later verschenen vier jongens uit de bossen.
“Dit is Leah,” vertelde Jacob terwijl hij het meisje aanwees. Zijn er meisjes in de legende? Misschien zijn er wel meer wolvenmeisjes. “Embry, Seth, Colin en Brady.” Hij wees elke jongen één voor één aan. “Er zijn nog twee wolven, maar die zijn nu met een andere opdracht bezig.” Jacob zette zich voor mij en de anderen volgden zijn voorbeeld.
“De legendes zijn dan waar?” vroeg ik geschokt.
“Elk woord klopt,” antwoordde Leah. “Met wat aanpassingen.” Ja, dat is duidelijk, want anders zat zij hier niet.
“Je bent een weerwolf en je beschermt je volk van ‘De Kouden’,” begon Jacob te vertellen. Hij vertelde alle legendes en paste aan waar nodig. Ik kon het nog steeds niet geloven dat er al die jaren wolven op ons reservaat woonden.
“Jij gaat samen met Seth patrouilleren. Zo leer je alles.”
“Jacob, moeten we trouwens de Cullens niet verwittigen dat er weer een wolf is bijgekomen?” vroeg Seth.
“Dat regelen we morgen wel,” antwoordde Jacob. “Ik moet nog iets regelen.” Jacob stond op en wandelde weg.
“Kom, je mag in de bossen verdwijnen. Je kledij uit doen en je heel erg kwaad maken,” lachte Seth. Ik keek hem vragend aan. “Dat is makkelijker om te transformeren. En als je jouw kledij niet uitdoet dan heb je tegen het einde van de maand niets meer in je kast hangen.” Ik wandelde naar de bosjes en deed mijn kleding uit en dacht aan alles wat er vandaag gebeurde. De pijnlijke rilling ging weer door heel mijn lichaam en toen ik naar beneden keek zag ik roetzwarte poten.
Klaar voor je eerste patrouille? vroeg Seth. Ik wandelde naar hem toe en zo begon mijn eerste avond als weerwolf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten