Hoofstuk 8 - Onthullingen

LaurensPOV

Nadat ik het lijk had verbrand liep ik terug naar het motel en legde me neer op het bed. Had ik wel goed gedaan? Oké, hij probeerde iemand aan te randen, maar was hem vermoorden de oplossing? Ja, dat was de oplossing. Ik twijfelde superhard of ik er wel goed aan had gedaan. Het meisje kon me zelfs verraden. Shit, ik had er beter over moeten nadenken. De Volturi! Ik probeerde mijn problemen te vergeten en hoopte dat de Volturi niet achter mijn roekeloosheid zou komen. Er waren heel wat uren voorbijgevlogen en ik snakte naar bloed. Kon ik echt nu al snakken naar vers bloed? Ik rende meteen mijn hotelkamer uit en naar het centrum van de stad. Ik wandelde op mensensnelheid tussen de mensen en zocht naar mijn volgende slachtoffer. Dit keer zou ik ervoor zorgen dat ik geen getuigen had. Plotseling hield ik halt, want ik rook een geur. Het kwam me niet bekend voor, maar het was ook geen mensenbloed. Het was één van mijn soort, een vampier. Ik snoof nogmaals en rook twee verschillende geuren, dus twee vampieren. Ik rende op de geuren af en wat ik toen zag tartte mijn verbeelding. Een vampier met een donkere mantel aan stond een paar meters van de tweede vampier die op de grond lag te spartelen.

“Ah, stop! Stop!” Ik wilde meteen wegrennen, maar het was te laat. De vampier had me gehoord en draaide zich om. Toen pas zag ik dat het een meisje was van een jaar of vijftien. Ze had blond haar en haar rode ogen richtte al mijn aandacht op haar gezicht.

“We hebben gezelschap,” zei ze. Plots lag ik op de grond en voelde ik heel mijn lichaam in brand staan. “Mij wil je niet als vijand hebben, want dat gaat je pijn doen.”

“Stop, alsjeblief,” riep ik. De pijn verdween al even snel als het opkwam. Ik stond op en keek haar verbaasd aan. Ik had echt wel schrik van haar.

“Wat kom je hier doen?” vroeg ze.

“Ik rook jullie en wilde weten wat er aan de hand was.” Ik kon maar beter eerlijk zijn, want als het haar gave was, waardoor ik zo op de grond lag te spartelen, dan maakte ik het liever niet meer mee. “Ik wilde je niet storen.”

“Het is niets.” Ze draaide zich om naar de vampier op de grond en nam zijn hoofd in haar twee fragiele handen en rukte die eraf. Daarna maakte ze een vuurtje en gooide ze alle lichaamsdelen erin. “Ik was net klaar.” Ze draaide zich dan naar me om. “Wat is je naam?”

“Laurens.”

“Wel Laurens, ik ben Jane.” Ik vroeg me eigenlijk af waarom ze die vampier vermoord heeft. “En dat was een vampier die sporen achterliet. De Volturi lacht niet om zulke dingen.” Volturi? Ze was van de Volturi. Ik zit diep in de problemen. Ik kon niet helder nadenken en wilde weggaan. Ik had me net omgedraaid toen ze plots voor me stond.

“Al weg?”

“Ik was eigenlijk aan het jagen toen ik jullie rook.”

“Vind je het erg dat ik meekom?” Ik durfde haar nog steeds niets te weigeren.

“Euhm, neen.” Ze begon te rennen en ik volgde haar op de voet.

“Vertel eens meer over jezelf, Laurens.”

“Ik weet niet veel over mezelf.”

“Vertel me wat je wel weet.” Ze klonk oprecht geïnteresseerd, dus begon ik haar alles te vertellen. Van mijn transformatie tot wat er de afgelopen dagen gebeurd is.

“Je kent de Cullens?” vroeg ze opgewekt.

“Nog maar pas, maar ze lijken vriendelijke mensen.” Ze antwoordde niet, maar ik kon zien dat ze het niet met me eens was.

“Waarom ben je weggevlucht?”

“Ik weet het niet goed. Het meisje, Audrey, zou alle antwoorden op mijn vragen weten, maar ik weet niet of ik die wel weten. Dan is er nog Tanya, die volgens mij constant liegt over onze relatie.”

“Waarom denk je dat?”

“Ik weet het niet goed. Ik heb dat gevoel soms.” We kwamen voorbij een doodlopend straatje en zagen er twee mannen staan. Ik keek naar Jane en ze knikte naar mij. Ik wandelde langzaam op de mannen af en hoorde dat Jane me volgde. Ik ging achter de linkse man staan en Jane nam de rechtse. Nog voor ze iets doorhadden, beten we in hun nek en dronken hun bloed. Dit smaakte echt veel beter dan dierenbloed, maar toch knaagde mijn geweten. Ik was eerder klaar dan Jane en keek naar haar. Ik begon anders naar haar te kijken. Jane zag er sensueel uit als ze aan het jagen was. Toen ze klaar was staken we de twee lijken in brand en renden dan weg. Ik zat nog steeds met het beeld van een jagende Jane in mijn hoofd en was er met mijn gedachten niet meer bij.

“Laurens.” Ik hoorde iemand mijn naam roepen, maar reageerde er niet op. Ik had andere, betere gedachten in mijn hoofd. “LAURENS.” Er werd recht in mijn oren geroepen en al mijn gedachten waren meteen verdwenen. Ik zat zo diep in mijn gedachten verzonken dat ik niet door had dat we ondertussen gestopt waren en dat Jane voor mij stond.

“Sorry,” zei ik.

“Het is niets, maar waarom stoppen we hier?” Ik keek rondom mij en zag mijn hotel.

“Ik logeer hier.” Ik wees naar het hotel. “Kom je naar mijn kamer?” Ze volgde mijn vinger en wandelde dan naar de inkom.

“Kom je nog?” Het duurde even, maar ik volgde haar op de voet. We wandelden naar de lift en wachtten vol geduld tot die openging. Na een paar minuten gingen de deuren open en wandelden we in de lift. Eens de deuren weer dicht waren begon ik Jane intens te kussen. Ze was eerst in shock, maar begon me dan meteen terug te zoenen. Haar handen gingen naar mijn haren, terwijl mijn handen haar dichter naar mij duwde. De lift stopte, de deuren gingen open en we sprongen uit elkaar. Ik zag dat we op mijn verdieping waren aangekomen en ik wandelde uit de lift. Ik deed mijn deur heel langzaam open en eens we binnen de privacy van mijn kamer waren gingen we verder met waar we gebleven waren.

XXX

Ik lag naar het plafond te staren toen Jane recht stond.

“Laurens,” fluisterde ze. Ik keek naar haar en liet mijn ogen over haar knappe lichaam glijden. “Dit had niet mogen gebeuren.” Ik keek toen recht in haar ogen.

“Waarom?”

“Jij hebt een vriendin ten eerste en ten tweede woon ik in Italië.”

“Jane, ik heb geen spijt dat dit gebeurd is.” Ik stapte uit bed en stond binnen de seconde voor haar neus. “Ook al was dit eenmalig.”

“Je kent me niet,” reageerde ze.

“Ik weet dat je de meest gevreesde vampier bent. Ik heb je gave gevoeld, Jane.” Jane zei niets en bleef eerst enkele tellen staan. Dan raasde ze de kamer rond voor haar kleren.

“Sorry.” Dan was ze verdwenen. Ik zette me neer op mijn bed en wist niet goed wat te doen. Was ik echt met de eerste de beste vampier in bed gekropen? Ik legde me neer en sloot mijn ogen. Er werd plotseling op de deur geklopt en nog voor ik de deur kon openen werd ze geopend. Ik sprong net recht om aan te vallen toen ik zag dat het Alice was.

“Kalm, Laurens,” zei ze met haar handen om hoog. “Ik kom in vrede.” Ik kalmeerde en ging terug zitten.

“Wat kom je doen?”

“Ik kom met je praten,” antwoordde ze. Ze ging in de sofa zitten die achter het bed stond. Ik stond recht en ik ging op het tafeltje zitten.

“Waarover?”

“Je dieet.” Alice was duidelijk niet blij en ik kon haar wel begrijpen. “En je vrienden.”

“Wat is er mis mee?”

“Laurens, hou je alsjeblief niet van de domme,” riep ze.

“Ik hou me niet van de domme. Wat is er mis met Jane?”

“Alles. Ze is van de Volturi.”

“En?”

“De Volturi haten de Cullens en waarschijnlijk ook de Denali’s. Je brengt onze families in gevaar.”

“Jane was enkel een onenightstand.” Ze keek me vragend aan, maar ik ging gewoon verder. “Het was goed, maar ik wil geen relatie.”

“En Tanya?”

“Wat is er met haar?” Ik sprong recht en mijn stem was luider. “Zij is degene die de relatie beëindigde, niet ik.”

“Tanya is inderdaad niet altijd even gemakkelijk, maar ze ziet je graag.”

“Dat zegt ze, maar ik ben er niet zo zeker van.” Ik stond op en wandelde naar het raam en keek over Seattle. “Ze liegt tegen me, Alice.”

“Wat!?” Ik draaide me naar haar toe.

“Ik weet niet waarom, maar ik heb constant het gevoel dat ze liegt tegen mij.” Alice keek me aan alsof ik twee hoofden had. “Ik weet ook niet waarom, maar Tanya verbergt iets voor mij.”

“Je moet terug naar Forks komen. Je verleden ligt daar.” Ik draaide me terug om.

“Ik weet niet of ik mijn verleden wel wil kennen.”

“Je wilt het wel, maar je hebt schrik.” Ze kwam naast me staan en keek ook naar buiten. “Schrik voor de gevolgen.” Ik keek naar haar en dan terug naar buiten. Ik wist dat ze gelijk had. Ik had schrik voor de gevolgen.

AudreyPOV

“Wat ik je nu ga zeggen, mag je aan niemand anders vertellen.” Ik kon enkel knikken en keek hem dan met veel hoop aan. “Euhm, ik ben een weerwolf.” Ik probeerde te registreren wat hij me vertelde en begon dan uiteindelijk te lachen. Ik bleef lachen, maar Jacob bleef mij serieus aankijken.

“Wil je nu zeggen dat je serieus bent?” vroeg ik tussen het lachen door. Jacob zei niets, maar knikte. Ik stopte abrupt met lachen. “Jij… Jij bent een… Weerwolf… Euhm, ja.”

“Sorry, dat ik het op deze manier moest aanbrengen, maar je hebt het recht om het te weten,” fluisterde hij.

“Waarom?”

“Dat is voor later. Ik ga eerst alles vertellen over mijn roedel en dan vertel ik waarom jij het mocht weten.” Hij begon zijn verhaal met de legendes van de Quileutestam en ‘De Kouden’. Daarna begon hij over zijn transformatie die meer dan honderd jaar geleden was.

“Jij bent 117 jaar oud,” stamelde ik.

“Ja, ik ben nu alfa van de roedel.”

“En je lichaamstemperatuur is 42° Celsius?”

“Ja, dat is heel makkelijk. Ik word nooit ziek en ik genees heel snel. Ik kan dus ook nooit naar een dokter gaan, behalve bij Dr. Cullen.” Hij keek toen alsof hij iets teveel had gezegd.

“Dr. Cullen?” vroeg ik verbaasd. “Is hij ook één van jullie?”

“Neen, Dr. Cullen is iets anders. Ik wil het eerst even hebben over onze vijand, ‘De Kouden’.”

“Wat zijn ‘De Kouden’?” Ik gebruikte mijn vingers om aanhalingsteken te maken toen ik hem herhaalde.

“’De Kouden’ zijn de…” Hij twijfelde hoe hij het moet vertellen. “Jullie kennen ze beter als bloeddrinkers.”

“Bloeddrinkers? Als in ‘Vampieren’?” vroeg ik hem. Jacob knikte en ik begon weer te lachen. “Komaan dat is toch een mythe.”

“Zoals weerwolven ook mythes zijn?” Op dat punt had hij gelijk. Jacob was een weerwolf, althans dat zei hij zelf. Dus als dat bestond dan moesten vampieren ook bestaan.

“Ongelooflijk.”

“Dat dacht ik ook in het begin, maar het is allemaal waar.” Ik legde mijn hoofd neer op mijn kussen en sloot mijn ogen. “Niet alle vampieren zijn slecht.” Ik opende mijn ogen weer en keek hem aan.

“Vampieren drinken toch bloed? Het bloed van mensen?”

“Ja, maar er zijn ook vampieren die geen mensen willen doden. Zij drinken dan ook geen mensenbloed, maar dierenbloed.” Het begon steeds ongelooflijker te klinken. Toch was er iets dat ervoor zorgde dat ik hem geloofde. “Vampieren zien heel bleek, hebben een supersnelheid en hebben verhoogde zintuigen. Het verschil tussen mensenbloeddrinkers en dierenbloeddrinkers zijn de ogen. Vampieren die mensenbloed drinken hebben rode ogen, terwijl de andere vampieren gouden ogen hebben.” Gouden ogen. De Cullens hebben gouden ogen. Ik keek naar Jacob en hij wachtte op mijn reactie.

“Cullens?” Jacob kon enkel knikken. “Ze zijn vampieren?”

“Ja, maar ze horen niet gevaarlijk te zijn.”

“Ze horen niet gevaarlijk te zijn?” vroeg ik.

“Ze kunnen altijd een fout maken, maar ze hebben al meer dan honderd jaar geen mensenbloed aangeraakt. Dus de kans is erg klein dat ze dat ooit gaan drinken.” legde hij uit.

“Waarom hebben ze nooit iets gezegd?” vroeg ik hem.

“Ze hebben hun regels, Audrey.” Jacob stond recht en kwam naast me op bed zitten. “Eén ervan is hun bestaan geheimhouden.”

“Waarom vertel jij het me dan?”

“Wij, weerwolven, mogen aan sommige mensen ons geheim vertellen. We mogen ze vertellen aan onze imprint.”

“Imprint?” Jacob keek me recht in de ogen en ik voelde de blos op mijn wangen komen. Hij had grote, mooie, bruine ogen en ik kon er zo in verdrinken.

“De legendes beweren dat een weerwolf zijn zielsverwant kan vinden door te imprinten.” Hij werd stil en ik bleef hem vragend aankijken. “Imprinten wil eigenlijk zeggen dat je in iemand zijn ogen kijkt en er bestaat niets anders meer dan enkel die persoon. De wereld vergaat dan en niets is belangrijk.” Hij keek weg en ik vroeg mij af waarom hij zo zenuwachtig klonk.

“Jacob, wat scheelt er?”

“Audrey, ik ben op je geïmprint.” Ik geloofde mijn oren niet. Nee, dit was niet waar. Nee, Bart was mijn zielsverwant. Er bestond niemand anders. Toch kon ik niet ontkennen dat ik me tot hem aangetrokken voelde. Was dat het gevoel van imprinten? Ik keek naar hem en zag dat hij wachtte op mijn reactie.

“Euhm,…” Meer kon ik niet uitbrengen. Ik kon het niet geloven.

“Ik had niets moeten zeggen.” Jacob stond op en was van plan om de kamer te verlaten.

“Wacht!” Hij hield halt en draaide zich langzaam om. “Is het daarom dat ik me tot je aangetrokken voel?” Hij kwam naar me toe gewandeld.

“Ja, ik zal er altijd voor je zijn. Het maakt niet uit als wat. Het kan zijn dat je me enkel als je broer ziet, je beste vriend, maar het kan zijn dat je mij als je partner wilt. Ik ben ervoor je wanneer je me nodigt hebt.” Ik voelde de tranen over mijn wangen glijden. Zijn woorden raakte me tot diep in het hart.

“Ik wil je voor altijd bij mij. Het maakt niet uit hoe, maar laat me alsjeblief nooit in de steek,” smeekte ik.

“Nooit.” Jacob leunde dichter naar mij toe en vroeg mijn toestemming. Ik knikte en sloot mijn ogen. Ik voelde zijn lippen op de mijne en een elektrische schok ging door heel mijn lichaam, waardoor mijn ogen opengingen. Ik zag dat Jacob de schok ook had gevoeld.

“Ik moet gaan. Ik kom straks terug.” Jacob liep achterwaarts naar de deur en bleef me glimlachend aankijken. Daarna verdween hij en ik sloot mijn ogen terug. Al gauw viel ik in slaap.

XXX

Ik lag nog steeds te slapen toen ik mensen hoorde lachen. Ik opende langzaam mijn ogen en zag Rose en Bella op mijn bed zitten.

“Onze schone slaapster is wakker,” glimlachte Rose.

“Dat werd tijd,” zei Bella met een grote glimlach. Ik keek eerst naar Bella en dan naar Rose om dan terug naar Bella te kijken.

“Wat doen jullie hier?” vroeg ik terwijl ik de slaap uit mijn ogen wreef.

“Wel we dachten je nog eens te bezoeken toen een wel heel vrolijke Jacob Black ons passeerde.” Rose haar gezichtsuitdrukking zei dat ze die liever niet gepasseerd was, maar dat het maar moest. “Dus we vroegen ons af wat hem zo vrolijk heeft gemaakt.” Ik begon te blozen toen ik terug naar ons gesprek dacht.

“Vertel!” gilde Bella. Ik negeerde haar, want eerst dacht ik aan de legendes die hij me had verteld. De legendes over zijn stam en ‘De Kouden’ of beter de vampieren. De Cullens waren vampieren en ook al wist ik dat ze me niets zouden aandoen, ik wilde weten waarom ze me nooit vertrouwden.

“Waarom hebben jullie nooit de waarheid verteld?”

“Audrey, we wilden wel, maar we mogen dit niet. We hebben regels opgelegd gekregen,” begon Bella.

“Eén van die regels is ons bestaan geheimhouden. Als de Volturi ontdekt dat je het weet, dan weet ik niet wat er kan gebeuren.” Rose begon dan alles uit te leggen over de Volturi en ik had meteen schrik van de onbekende groep vampieren.

“We zullen je beschermen en natuurlijk is er ook nog Jake. Die zal je altijd beschermen,” lachte Bella. Ik glimlachte naar haar. Ik voelde me echt thuis tussen deze vampieren en was benieuwd hoe de roedel van Jacob was.

“Kennen jullie de roedel van Jacob?” Bella knikte en Rose trok haar neus op.

“Ja, maar als we ze kunnen vermijden dan doen we dat,” zei Rose. “Ze stinken.”

“Wel ik ken alleen de oude wolven. De nieuwe heel wat minder, maar misschien dat we die ook nog gaan leren kennen.” Bella had een glimlach op haar gezicht als ze over de roedel praatte. “Je hebt Embry. Hij was een heel goede vriend van Jacob voordat hij transformeerde naar wolf. Jacob was een vriend kwijt en kon er moeilijk mee omgaan. Natuurlijk transformeerde hij zelf enkele weken later.”

“Hoe komt het dat je zoveel over hen weet?” vroeg ik haar.

“Wel een eeuw geleden woonde ik in Forks en was ik nog net zoals jij. Een mens die niets wist van de mythologische wereld. Ik leerde Edward kennen en leerde zo de geheimen van Forks.” De blik in haar ogen was er een die in het verleden keek. “Edward en ik werden een koppel, maar om mij te beschermen verlieten hij en zijn familie Forks en zo leerde ik Jacob kennen. Het was niet makkelijk voor mij. Mijn beste vriend was een weerwolf en mijn vriend was een vampier. Vijanden van elkaar. Ze hebben mij maar al te vaak voor een moeilijke keuze gezet.”

“En je hebt gekozen voor Edward?”

“Ik kon niet leven zonder Edward en ik wist dat ik Jake er mee kwetste, maar ik moest mijn hart volgen.”

“Ik heb het gevoel dat Jacob meer dan een beste vriend was,” zei ik. Hierdoor moest Rose lachen.

“Laten we zeggen dat het niet wederzijds was.” Bella keek haar kwaad aan. “Komaan Bella, het is toch waar. Die hond liep achter je aan alsof hij een verdwaalde puppy was.” Dit kwetste mij. Was dit hoe Rose over Jacob dacht? Ze moest duidelijk de blik in mijn ogen gezien hebben want Rose begon zich direct te verontschuldigen. “Audrey, ik meen dat zo niet. Ja, ik heb Jacob nooit echt gemogen, maar als hij jou gelukkig kan maken, wil ik mij altijd aanpassen.” Er verscheen terug een glimlach op mijn gezicht. Ik werd terug slaperig en beide meisjes omhelsden me.

“Tot later.” En dan waren ze weg en sloot ik mijn ogen. Het was een vermoeiende dag, maar ik hoopte dat ik snel het ziekenhuis mocht verlaten.

SethPOV

Sinds Jacob zijn imprint had gevonden en dat zij in het ziekenhuis lag, was hij meer afwezig dan aanwezig. Ik was dan de volgende in rang, maar soms kon ik zijn hulp best goed gebruiken. De laatste dagen werd er constant gepatrouilleerd rond het huis van de Halls, want na de transformatie van Nick hadden we een vermoeden dat Lesley, zijn tweelingzus, de volgende zou zijn. Leah en ik waren nu aan het patrouilleren toen we haar vloekend hoorden thuiskomen.

“De bitch, hoer,” mompelde ze. “Wat denkt ze wel?” Ik kwam wat verder uit de bossen en zag haar voor haar huis staan. Lesley stond te trillen en het kon elk moment gebeuren. Alsof het wolfgen in haar mij had gehoord, transformeerde ze net op dat moment naar een wolf. Gelukkig was ze nog niet in haar huis.

Haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Oké, ze ging er duidelijk niet zo goed mee om. Wat is hier aan de hand?

Lesley, probeer te kalmeren. Dit was onmogelijk. Lesley was razend, maar ook zwaar geschrokken en dus niet te kalmeren. Leah was ondertussen naar haar gekomen en probeerde haar naar een afgesloten stuk bos te leiden.

Seth, dit is onmogelijk. Als Lesley niet kalmeert, dan zal het nog lang duren. Leah was echt radeloos, maar wel de enige vrouw in de roedel. Ondertussen was Lesley’s broer Nick er ook bijgekomen, maar daartegen begon ze gewoon te brullen. Dat maakte het dus alleen maar erger. Ik hoorde iemand transformeren en hoopte dat het Jacob was.

Wat denkt die stomme bloedzuiger wel. Het was inderdaad Jacob. Ik was bezorgd en opgelucht tegelijkertijd.

Jacob, eindelijk.

Kan er mij hier iemand eindelijk serieus uitleggen waarom ik vier poten heb. Lesley was in iedereen zijn gedachten aan het gillen. Ik negeerde haar.

Leah krijgt Lesley niet gekalmeerd. Ze zijn al een halfuur bezig. Nick is ook aan het helpen, maar dat maakt het blijkbaar erger. Ik liet het afgelopen halfuur in zijn gedachten zien Plotseling liet Lesley iets zien wat niemand had willen zien.

*HERINNERING*

Een meisje wandelde naar de voordeur van een onbekend huis. Ze had een glimlach op haar gezicht en was een vrolijk deuntje aan het fluiten. Ze klopte op de deur en wachtte geduldig. Er kwam geen antwoord en ze zuchtte, voordat ze nogmaals klopte. Weer kwam er geen antwoord en ze besloot de sleutel van onder de deurmat te nemen.

“Schattie,” riep ze door het huis. Ze werd ongerust en de glimlach op haar gezicht verdween. “Hallo, is er iemand thuis?” Ze liep naar de trap en wandelde voorzichtig naar boven. Ze begon vreemde geluiden te horen en wandelde erop af. Ze stopte bij een deur, maar ze bleef twijfelen aan de deurknop. Ze haalde diep adem en opende dan heel langzaam de deur. In de kamer lagen een jongen en een meisje op bed in een heel comprimerende situatie.

“Verdomme, Lena en Chris.” De twee keken op en wisten niet goed wat zeggen.

“Lesley, dit is niet wat het lijkt,” zei het meisje.

“Neen, het is helemaal niet wat het lijkt,” antwoordde ze sarcastisch voor ze zich omdraaide en voor ze wegging riep ze: “En als je het nog niet doorhad. Het is gedaan tussen ons.”

*HERINNERING*

Ieuw, dacht Leah. Lesley deze gedachten gaan je niet helpen.

Lesley, ik ben Jacob, je alfa. Het was duidelijk dat Jacob het niet wilde, maar toch gebruikte hij zijn alfa stem. Kalmeer nu. Maar het hielp want Lesley was duidelijk al veel kalmer.

Goed zo. Lesley vertrouwde Leah duidelijk meer dan mij en haar broer. Leah was blij dat ze er kon zijn voor Lesley, want als enige vrouwelijke wolf had ze het veel moeilijker dan al de anderen. Probeer je nu te richten om terug naar je mensengedaante te transformeren. Lesley deed wat van haar gevraagd werd en dacht aan mens zijn. Enkele tellen later was ze in haar mensengedaante getransformeerd en volgde mijn zus haar voorbeeld.

Nu hebben we twee vrouwen in de roedel. Zelfs in mijn gedachten kon ik er niet om lachen.

Wat is er zo erg aan twee vrouwen? vroeg Jacob me.

Het is eigenlijk niet erg dat het vrouwen zijn, maar ik heb geruchten over Lesley gehoord. Ze zou nog erger zijn dan Leah. Ik ken mijn zus en als ze echt erger zou zijn dan mijn zus, dan wilde niemand met haar samenleven. Ze zou iedereen gewoon afsnauwen als ze haar zin niet krijgt.

Dan zorgen we ervoor dat het niet zo is. zei Jacob.

Seth ik moet gaan. Carlisle zegt dat Audrey naar me gevraagd heeft. Jacob klonk veel vrolijker en ik was blij voor hem.

Oké, dat is in orde. Zie je later, Jake. We namen nog afscheid van elkaar en dan verdwenen zijn gedachten. Ik rende naar de plaats waar Leah en Lesley waren en zagen dat ze al aan het bij praten waren. Ik transformeerde in mijn mensenvorm voor ik naar hen wandelde.

“Broer, kan jij Lesley verder helpen?” vroeg Leah me. “Ik moet nog iets afhandelen.” Dit was echt raar. Leah had haar wolventaken nog nooit verwaarloosd, maar de laatste dagen deed ze het meer en meer. Het was alsof ze iets verbergt voor ons.

“Euhm, oké. Ga maar.” Leah rende gauw weg en ik zag dat Lesley het toch moeilijk had met de situatie.

“Seth, klopt echt alles?” Ik kon enkel knikken.

“Kom, we gaan naar huis.” Ik reikte mijn hand naar uit. Ze nam die vast en ik trok haar recht. “Heb je alle legendes al gehoord?”

“Ja, op de maandelijkse kampvuren, maar ik dacht dat ze gewoon legendes waren. Iets wat niet waar was, iets wat verzonnen was.”

“Neen, dit is allemaal waar.” Ik glimlachte naar haar voor ik mijn huis binnenwandelde. Ik woonde nog altijd in het ouderlijke huis. Leah was verhuist, waar ik heel blij om was. “Doe maar alsof je thuis bent. Wil je iets drinken?”

“Cola.” Ik wandelde naar de keuken en nam twee blikjes cola uit de koelkast. Daarna wandelde ik terug naar de woonkamer en gaf haar een blikje.

“Die gedachten van daarnet. Je vriend?”

“Gedachten?” vroeg ze verbaasd.

“Oh sorry. Leah heeft je nog niet verteld dat we elkanders gedachten kunnen lezen.” Ze schudde haar hoofd. “Wel, je dacht daarnet aan het moment dat je je vriend betrapte met een ander.” Lesley keek weg en het was duidelijk dat ze bang was.

“Fijn, iedereen zal alles nu te weten gaan komen.”

“Je gaat nog leren je gedachten te blokkeren, maar in het begin is het heel moeilijk.”

“Bedankt voor je hulp.”

“Dat is graag gedaan.” Daarna begon ik haar alles uit te leggen. Van de legendes tot het imprinten. Lesley luisterde aandachtig en stelde de nodige vragen. Ik vertelde haar ook over de Cullens en de andere soorten vampieren. Ik had het gevoel dat Lesley nog een heel goede wolf zou zijn, maar dat ze ons nog verbaasd zou doen staan.